Ήταν απόγευμα, τα πάντα γύρω ήταν βουβά, ένα ελαφρύ αεράκι σκέπασε τη γη κάτω από το άσπρο πέπλο του. Γύριζαν πελώρια σύννεφα έκρυψαν το θολωμένο ουρανό, τα αστέρια έχασαν τη λάμψη τους, τα δέντρα κουνούσαν νευρικά τα φύλλα τους, τα λουλούδια μαράθηκαν, τα πουλιά χάθηκαν, στο πλατύ ρυάκι το νερό στέρεψε, ο κόσμος ήταν άκεφος, οι δρόμοι βουβοί, τα αυτοκίνητα χαμένα και μόνο δίψα για εκδίκηση ήταν χαραγμένη στις ψυχές των ανθρώπων. Όλοι απορούσαν που οφείλονταν όλα αυτά. Και ξαφνικά ΕΝΑ ΝΕΑΡΟ ΑΓΟΡΙ ΝΕΚΡΟ. Τότε όλοι κατάλαβαν γιατί συνέβη η αλλαγή στη φύση και δεν τους έδινε σημασία. Γιατί η φύση πενθούσε εσένα ΑΛΕΞΗ…. Κι αγνόησε τους άλλους. Γιατί κι η φύση δεν μπορεί να κλάψει αλλά σε πένθησε με το δικό της τρόπο: ΧΑΝΟΝΤΑΣ ΤΗ ΛΑΜΨΗ ΤΗΣ ΟΠΩΣ ΕΧΑΣΕΣ ΚΙ ΕΣΥ ΤΑ ΩΡΑΙΟΤΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ……………..
ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΑΛΕΞΗ.
ΑΠΟ ΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΑΛΩΝΙΩΝ ΠΙΕΡΙΑΣ.
ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ…………
11 Δεκέμβριος 2008 1:19 μμ
ΠΗΓΗ:
Αλέξης Γρηγορόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου