Ο Αλέξης θα μπορούσε να είναι ο μικρός μου αδερφός, ο φίλος μου, ένας δικός μου άνθρωπος... θα μπορούσε να είναι ένας από εμάς. Αυτό που μας μένει τώρα είναι να αφήσουμε ένα λουλούδι στη μνήμη του, να του ευχηθούμε καλό ταξίδι και να μην ξεχάσουμε ποτέ το όνομά του και τον τρόπο με τον οποίο μας άφησε. ΟΛΟΙ ΜΑΣ.
Ας μη γελιόμαστε όμως. Όλες οι καταστροφές που έγιναν τις τελευταίες μέρες δεν έγιναν στη μνήμη του Αλέξη. Αυτό ήταν απλά η αφορμή για να ξεσηκωθούν όλοι αυτοί που (για τους δικούς τους λόγους) βράζουν μέσα τους με την κατάσταση που έχει φτάσει η χώρα μας. Δε θέλω να ντρέπομαι άλλο γι’ αυτή τη χώρα, γι' αυτή την πόλη που με κάθε τρόπο διώχνει μακριά τους ανθρώπους της. Αυτές τις μέρες το συναίσθημα όλων μας και ειδικά όσων χρειάστηκε να περάσουν από το κέντρο ήταν διαφορετικό από αυτό που θα ήταν αν είχαμε πόλεμο;
Αλεξάκο... αντίο και καλό σου ταξίδι από αυτή τη θλιμένη και ντροπιασμένη χώρα... Θα σε θυμόμαστε όλοι.
Ελένη
9 Δεκέμβριος 2008 7:10 μμ
~~~~~~~
Γεια σας...
Είμαι ένα 17χρονο κορίτσι από την Κύπρο. Λυπάμαι αφάνταστα για ότι συμβαίνει στην Αθήνα, αλλά ακόμα πιο πολύ στεναχωριέμαι για το θάνατο του Αλέξη. Για όνομα του Θεού ρε παιδιά… Δεν το χωράει ο νους μου δηλαδή… Έβαλα ειδήσεις ένα ωραίο μεσημεράκι και ξαφνικά ακούω "15χρονος νεκρός από σφαίρα αστυνομικού". Εκεί έμεινα... Είχε καιρό να κλάψω έτσι για κάποιον που δεν είχα ξαναδεί… Ακόμη και τώρα που γράφω αυτό το σχόλιο τα δάκρυα τρέχουν στο πρόσωπό μου. Οργή. Είναι η μόνη λέξη που μου έρχεται αυτή τη στιγμή... Μακάρι όλα αυτά που λέγονται και γίνονται, να έφερναν πίσω τον Αλέξη... Ένα παιδί που έχασε τη ζωή του, πριν καν αυτή ξεκινήσει… -(
Γεωργία
9 Δεκέμβριος 2008 8:28 μμ
ΠΗΓΗ:
Αλέξης Γρηγορόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου