...και τα βουνά χέρια ανοιχτά, να πάω να τ' ανταμώσω...

Αυτά που τόσο αγάπησα
μα τ' άφησα ορφανά
γίναν πουλιά και πέταξαν
στα χαμηλά και στα ψηλά
στα χαμηλά και στα ψηλά

Στα χαμηλά και στα ψηλά
στο νότο μα και στο βορρά
τα π' αγαπώ σκορπίσανε
και φύγανε και πάνε

Τα βράδια ράβω τα φτερά
με τ' άστρα μάτια άγρυπνα
και τα βουνά χέρια ανοιχτά
να πάω να τ' ανταμώσω
να πάω να τ' ανταμώσω

Οι πόθοι μου είναι παιδιά
που περιμένουν χάδι
στην αγκαλιά τους με πονούν
σαν το πικρό αγκάθι
σαν το πικρό αγκάθι

Στα χαμηλά και στα ψηλά
στο νότο μα και στο βορρά
τα π' αγαπώ σκορπίσανε
και φύγανε και πάνε

Τα βράδια ράβω τα φτερά
με τ' άστρα μάτια άγρυπνα
και τα βουνά χέρια ανοιχτά
να πάω να τ' ανταμώσω
να πάω να τ' ανταμώσω...

Βlowing in the wind...

Ταξιδεύοντας...: 19Lonely85

"...στη λησμονιά πετάνε..."

Τα περασμένα καίγονται,
Γίνονται αγιάτρευτες πληγές, τις νύχτες και πονάνε
Στη λησμονιά σε πάνε

Στάσου λιγάκι μη μιλάς, άσε το χτύπο της καρδιάς
Να πει ότι είναι για να πει, στο φως να γεννηθεί
Για ένα τίποτα, μη φοβηθείς, πώς φτάσαμε στ’ ανείπωτα
Γλυκιά μου μην χαθείς

Και τα χαράματα σα ’ρθεί, με μια λαχτάρα η προσμονή
Θα ’ναι μια αλλόκοτη χαρά, θα γίνει δίψα και φωτιά
Θα ’ναι μια αλλόκοτη χαρά

Στάσου λιγάκι μη μιλάς, άσε το χτύπο της καρδιάς
Να πει ότι είναι για να πει, στο φως να γεννηθεί
Για ένα τίποτα, μη φοβηθείς, πώς φτάσαμε στ’ ανείπωτα
Γλυκιά μου μην χαθείς

Στάσου λιγάκι, μη μιλάς, άσε το χτύπο της καρδιάς
Να πει ότι είναι για να πει, στο φως να γεννηθεί
Για ένα τίποτα, μη φοβηθείς, πώς φτάσαμε στ’ ανείπωτα
Απόψε μην χαθείς…


ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΖΕΡΒΟΥΔΑΚΗΣ - "τ’ ανείπωτα"

photo by: image.google.gr