"...στη λησμονιά πετάνε..."
Τα περασμένα καίγονται,
Γίνονται αγιάτρευτες πληγές, τις νύχτες και πονάνε
Στη λησμονιά σε πάνε
Στάσου λιγάκι μη μιλάς, άσε το χτύπο της καρδιάς
Να πει ότι είναι για να πει, στο φως να γεννηθεί
Για ένα τίποτα, μη φοβηθείς, πώς φτάσαμε στ’ ανείπωτα
Γλυκιά μου μην χαθείς
Και τα χαράματα σα ’ρθεί, με μια λαχτάρα η προσμονή
Θα ’ναι μια αλλόκοτη χαρά, θα γίνει δίψα και φωτιά
Θα ’ναι μια αλλόκοτη χαρά
Στάσου λιγάκι μη μιλάς, άσε το χτύπο της καρδιάς
Να πει ότι είναι για να πει, στο φως να γεννηθεί
Για ένα τίποτα, μη φοβηθείς, πώς φτάσαμε στ’ ανείπωτα
Γλυκιά μου μην χαθείς
Στάσου λιγάκι, μη μιλάς, άσε το χτύπο της καρδιάς
Να πει ότι είναι για να πει, στο φως να γεννηθεί
Για ένα τίποτα, μη φοβηθείς, πώς φτάσαμε στ’ ανείπωτα
Απόψε μην χαθείς…
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΖΕΡΒΟΥΔΑΚΗΣ - "τ’ ανείπωτα"
photo by: image.google.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου