Stairway to heaven...

πηγή φωτογραφίας

Απάτη ονείρου...

Χθες βράδυ είχε πολύ κρύο. Ανέβασα και λίγο πυρετό. Γύρισα νωρίς σπίτι και έμεινα μέσα. Κουλουριασμένη στη μεγάλη πολυθρόνα, δίπλα στο παράθυρο με τη βαριά κουρτίνα. Το μεγάλο κερί έκαιγε απέναντι μου και οι τέσσερις φλογίτσες του σκόρπιζαν σκιές στο αδειανό από παρουσίες δωμάτιο. Στ’ αυτιά μου έφταναν οι ήχοι που προκαλούσε ο δυνατός άνεμος, ήχοι εντελώς απροσδιόριστοι, καταδικασμένοι να μείνουν αταξινόμητοι στο μπερδεμένο μου μυαλό.

Δεν θέλω να κοιμηθώ. Δεν είναι ότι δεν μπορώ. Αυτή τη φορά δεν θέλω. Θέλω να σκεφτώ. Θέλω να επικαλεστώ τη λογική, φίλη μου καλή από τα παλιά. Τα πηγαίναμε θαυμάσια θυμάμαι, μόνο όταν με ένιωθε να ερωτεύομαι, αποχωρούσε διακριτικά. Δεν την ήθελα στα πόδια μου, μου το χαλούσε, αλλά εκείνη πάντα δήλωνε συμπαράσταση, έστω από μακριά. Τώρα ούτε θυμάμαι πόσο καιρό έχει να φανεί, ούτε ένα τηλεφώνημα, ούτε ένα μήνυμα, τίποτα, ούτε φωνή ούτε ακρόαση, που λένε.
Ωραία ήτανε, ένα πρωτόγνωρο αίσθημα ελευθερίας βίωσα, χωρίς τις συμβουλές της και την υπερβολική της προστασία. Άλλωστε δε μου έλειψαν οι παρέες, είχα συντροφιά μου τον ενθουσιασμό, την ορμή, την ευτυχία, την επιθυμία, την αμφιβολία, τη ζήλεια, το παράπονο, τον φόβο, τόσοι ενδιαφέροντες φίλοι και εκείνος… τόσο γοητευτικός και συναρπαστικός… ο Έρωτας. Ήταν εκεί μόνο για μένα και με έκανε να νιώθω το κέντρο του κόσμου. Που είναι τώρα, τώρα που τον χρειάζομαι; Ποιος ξέρει που να γυρνάει, αν με θυμάται και πότε θα εμφανιστεί ξανά. Το ξέρω πως θα φανεί ξανά, δεν μου είπε αντίο…

Έτσι δεν ανησυχώ. Απόψε ανησυχώ για τη φιλενάδα μου, γιατί νιώθω πως μου γύρισε την πλάτη και φταίω εγώ. Θέλω να της πω πως την χρειάζομαι, θέλω να μείνουμε ξύπνιες όλο το βράδυ και να τα πούμε όλα, όπως κάναμε πάντα. Όταν κάτι με βασάνιζε μου έλεγε: απόψε δεν θα κοιμηθούμε φιλενάδα, θα τα βάλουμε όλα κάτω και θα την βρούμε τη λύση. Έτσι μου έλεγε. Και δεν με είχε προδώσει ποτέ. Θα μείνω ξύπνια όλη νύχτα. Και θα κάνω πως είναι εδώ.

Οι σκιές κινούνται, αγκαλιασμένες δυο δυο. Από κάπου μπαίνει αέρας και κάνει τις φλογες να τρεμοπαίζουν. Θα έχω ξεχάσει το παράθυρο στο διπλανό δωμάτιο ανοιχτό. Να σηκωθώ να το κλείσω. Αστο καλύτερα, είναι ωραίος αυτός ο χορός, μοιάζει με βουβό ταγκό… μουσική ξεχύνεται στο χώρο, ξάφνου είσαι εδώ, με ζητάς σε χορό… όχι ψέματα είναι, θα φταίει ο πυρετός, τίποτα περισσότερο από δυο σκιές στο χώρο και η ανάμνηση μιας μουσικής στο μυαλό. Τίποτα περισσότερο.
Θα ήθελα που λες να τα βάλω κάτω, και με ψυχραιμία να προσδιορίσω ακριβώς τι μου συμβαίνει. Να αναμετρηθώ με τα συναισθήματα και τα όρια μου, να μετρήσω αντοχές κα περιθώρια. Πρέπει να το κάνω, πρέπει να βάλω ένα πλαίσιο σε όλο αυτό, δεν γίνεται να το αφήσω έτσι ανεξέλεγκτο να απλώνει, θα τα σκεπάσει όλα, θα τα καλύψει, όλα θα χαθούν, τίποτα δεν θα απομείνει να το περιέχει, και έπειτα δεν θα το θέλω ούτε εγώ, έτσι παρασιτικά που θα έχει μάθει να ζει.

Μου αρέσει πολύ το γλυκό φως των κεριών. Η αντανάκλαση του στα γυμνά πλακάκια σμίγει με τα ζεστά χρώματα του χαλιού κα τα φωτίζει. Το φως στο κέντρο του δωματίου απλώνει, σαν ένας προβολέας να στράφηκε απότομα στο μέσο μιας σκηνής… τι όμορφος που είσαι, πώς λάμπουν τα μάτια σου όταν χαμογελάς… τίποτα, άλλο ένα όραμα, η ανάγκη μου που ζωντανεύει την επιθυμία μου να ήσουν εδώ.
Δεν μπορείς να είσαι εδώ, δεν γίνεται, το ξέρω. Μπορώ να το δεχτώ, δεν γίνεται να είσαι εδώ. Το θέλεις μα δεν το μπορείς. Πώς μπορώ να σκέφτομαι μόνο τον εαυτό μου; Τι σκέφτεσαι τώρα εσύ, πως νιώθεις, τι κάνεις για να το διαχειριστείς; Τι κάνω εγώ; Εγώ τι σου προσφέρω, πώς σε βοηθώ; Τι μπορώ να κάνω, κάτι θα υπάρχει που δε το έχω σκεφτεί, πρέπει να μπορώ να κάνω κάτι για σένα, κάτι θα υπάρχει, δε μπορεί. Μίλησε μου, σε παρακαλώ, ζήτησε μου, ζήτα, μίλα μου, μην με κρατάς σε απόσταση, πώς μπορείς;

Τι ψύχρα απόψε, τρέμει το σώμα μου, ρίγη διαπερνούν το κορμί μου στο ρυθμό της καρδιάς, ανεβάζω την κουβέρτα στους ώμους μου… τι ζεστός που είσαι, η καρδιά μου γαλήνεψε, κράτα με ακόμα, μην μ’ αφήνεις… ένα ύφασμα είναι, μόνο το ύφασμα μιας κουβέρτας, μα είναι τόσο μαλακό, σαν χάδι, ξεγελάστηκα ξανά.
Δεν με ξεγελάς, το ξέρεις πως πια δεν με ξεγελάς, ούτε και τα κατάφερες ποτέ. Δεν πιστεύω πως το θέλησες και ποτέ πραγματικά. Μόνο να μου δώσεις τη δύναμη που χρειαζόμουν, αυτό θέλησες. Πότε θα σου πω ευχαριστώ; Πότε θα σου πω πόση ευγνωμοσύνη νιώθω για ό,τι μου έδωσες; Πότε θα σου δώσω τις αναπνοές που σου χρωστώ;

Δε νιώθω καλά, η αναπνοή μου καίει, ο πυρετός ανεβαίνει, είναι ώρα να σηκωθώ και να πιω το φάρμακό μου, ένα σιρόπι είναι με πικρή γεύση… τι γλυκό που είναι το φιλί σου, πάρε την πνοή μου, δεν την χρειάζομαι άλλο εγώ… δεν την χρειάζομαι στ΄ αλήθεια, για σένα την κρατώ.


ΠΗΓΗ ΠΕΖΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ
ΠΟΡΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ: "Απάτη ονείρου..."

******************************************************

"... αγέρα μου δραπέτη..."

Τι κι αν πέρασαν χρόνια
άστεγα χελιδόνια
φεύγουν μακριά τα χρόνια
πιασμένα από μια εικόνα

Αγέρα μου δραπέτη
δάκρυ τυφλού επαίτη
αγέρα μου δραπέτη
δάκρυ τυφλού επαίτη

Στιγμή μου παγωμένη
ματιά μου ξεχασμένη
ψυχή μου αφημένη
μνήμη μου προδομένη

Αγέρα μου δραπέτη
δάκρυ τυφλού επαίτη
αγέρα μου δραπέτη
δάκρυ τυφλού επαίτη

Αγκάθι τ' όνειρό μου
φράχτης το λογικό μου
έλα ξανά στο νου μου
εικόνα τ' ουρανού μου

Αγέρα μου δραπέτη
δάκρυ τυφλού επαίτη
αγέρα μου δραπέτη
δάκρυ τυφλού επαίτη…

[ΥΠΟΓΕΙΑ ΡΕΥΜΑΤΑ - "αγέρας δραπέτης"]
Ακούστε το τραγούδι εδώ