Ιστορικές βιβλιοπροτάσεις για το μετά του 1821 ~ Bookmarks

Γιάννης Σκαρίμπας: το 1821 και η αλήθεια
Νίκος Μπελογιάννης: το ξένο κεφάλαιο στην ελλάδα
Βασίλης Ραφαηλίδης: ιστορία (κωμικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους 1830-1974
Δημήτρης Μπάτσης: η βαριά βιομηχανία στην ελλάδα

πηγή φωτογραφίας

17-9-2018
Τον Γιάννη Σκαρίμπα τον γνώρισα από το βιβλίο του το 1821 και η Αλήθεια όχι σε αυτήν του την έκδοση που έχω στην φωτογραφία αλλά μια παλιότερη ως δίτομο βιβλίο. Από όσο μπορώ να ξέρω όμως αυτή της φωτογραφίας είναι η τελική του έκδοση από τις εκδόσεις Κάκτος. Μάλιστα το έχω διαβάσει σχετικά πρόσφατα, αν και ήξερα μέσες άκρες από την πλούσια αρθρογραφία που υπάρχει, μέσω διαφόρων αποσπασμάτων, το κύριο και βασικό του περιεχόμενο. Αυτό δηλαδή πως η επανάσταση απέτυχε: 

• "Οι Τούρκοι δεν ήσαν οι χειρότεροι…Ο ελληνικός λαός δε θάκανε την επανάσταση για ν’αποκαταστήσει και πολιτικά τους κοτζαμπάσηδες.Οι λέγοντες ότι η Επανάσταση ήταν μόνον Εθνική, ή είναι αδιάβαστοι, ή δε μας λένε την αλήθεια.Σκοτώνοντας τους Τούρκους ήξερε ότι σκοτώνει το σύμμαχο των κοτζαμπάσηδων. Χωρίς τον αφανισμό πρώτα αφτουνού, δεν μπόραε να ξεπάτωνε τους άλλους. Το ότι σ’αυτό η Επανάσταση γελάστηκε, δεν πάει να πεί διόλου ότι τους εφείσθη. Θα τους πέρναε εν στόματι μαχαίρας,Το ότι νόμισε ότι για τούτο είχε καιρό,αυτό την έφαγε…Η Επανάσταση απότυχε…"

Επίσης γράφει και το εξής:

• "Και, καμιά, μόνο Κοινωνική επανάσταση δεν πέτυχε και ουδεμία Εθνικοκοινωνική επιχειρήθηκε. Εξαίρεση στάθηκε το 21. Κι ενώ, στη μια του πλευρά (την εθνική) αυτό θριάμβευσε, στην άλλη του (την κοινωνική) ήρθε καπάκι… Οι Τούρκοι έφυγαν και ήρθε… ο Όθωνας!"

ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΑΦΑΗΛΙΔΗΣ: αφιέρωμα ~ Vasilis Rafailidis: tribute

τελευταία ενημέρωση ανάρτησης 19-2-2018

πηγή κειμένου

Τον Βασίλη Ραφαηλίδη τον γνώρισα κατά τα μακρινά μαθητικά και φοιτητικά μου χρόνια, από το 1986 και μετά, μέσα από τις κριτικές του στον κινηματογράφο, ενώ λίγο αργότερα τον έβλεπα σαν έναν ακόμα δημοσιογραφικό και πολιτικό μαϊντανό στην νέα τότε ιδιωτική τηλεόραση. Βλέπεις αγαπητέ αναγνώστη τα μυωπικά δογματικά γυαλιά που εντέχνως μας φόραγε και που μας προπαγάνδιζε με τα μέσα που διέθετε η κοινοβουλευτική τότε αριστερά δεν άφηναν χώρο για φιλόσοφους και διανοητές ενοχλητικούς για την κυρίαρχη αφήγηση της. "Οτιδήποτε δεν το ελέγχουμε πρέπει να συκοφαντηθεί και να απαξιωθεί από τη συνείδηση του Λαού και ιδίως των μελών, φίλων και οπαδών μας.", έτσι ήταν τότε έτσι είναι τώρα, παρόλο που πέρασαν πάνω από τριάντα χρόνια.

Τότε με είχε πειράξει πάρα πολύ η "σκληρή" κριτική που είχε κάνει σε ταινίες του Σαμ Πέκινπα (Sam Peckinpah) χαρακτηρίζοντας τον ένα μέθυσο Ινδιάνο που δεν τα πήγαινε καθόλου καλά με τα αμερικάνικα κυρίαρχα στούντιο. Που να καταλάβω, ο αφελής και άπειρος, πως όλα αυτά ήταν απλά ένας τίτλος τιμής για τον σκηνοθέτη. Παθιασμένος εγώ με τον Πέκινπα δεν σήκωνα κουβέντα. Και έτσι είχε μπει σε black list ο διανοητής, κριτικός και δημοσιογράφος Ραφαηλίδης.

Πολύ αργότερα βέβαια κατάλαβα την αξία του Βασίλη Ραφαηλίδη διαβάζοντας τα βιβλία του, την αρθρογραφία του αλλά κυρίως τι έλεγαν οι άλλοι γι' αυτόν. Άνθρωποι πιο ελεύθεροι από δογματισμούς και στεγανά, όπως πχ τον Περικλή Κοροβέση που αν δεν κάνω λάθος ήταν στενοί φίλοι και είχαν βασανιστεί μαζί από την χούντα. Πολύ αργότερα κατάλαβα την αξία του και όπως πολύ συχνά λέγεται από διαφόρους το πόσο πολύ λείπει ειδικά σήμερα η ωμή κριτική του σκέψη, το αιχμηρό χιούμορ και ο σαρκασμός του, καθώς και -αυτό κυρίως- η πεποίθηση πως είναι ένας από εμάς, ένας από τους κάτω και ταγμένος γι'αυτούς.

Είχα σημειώσει κατά λάθος πως σήμερα είναι η επέτειος γέννησης του -ενώ τελικά είναι κάθε πρώτη Ιανουαρίου- και ήθελα από παλιά να κάνω ένα εκτενέστερο αφιέρωμα στο παρόν ιστολόγιο μου για την αφεντιά του. Τελικά θα το κάνω γράφοντας απλά αυτά τα λόγια και χρησιμοποιώντας Αποσπάσματα - Αποφθέγματα - Ρήσεις - Γνωμικά από τα γραφόμενα και τα λεγόμενα του και φτιάχνοντας όμορφες κάρτες με τα λόγια του που έχουν μείνει στην νεοελληνική Ιστορία πλέον.

Έτσι αντί για ένα εκτενέστερο αφιέρωμα όπως προανέφερα απλά έκανα μια διαδικτυακή έρευνα και είδα πως το ελληνικό διαδίκτυο τίμησε δεόντως τον Βασίλη Ραφαηλίδη με την πλούσια αρθρογραφία, βιβλιογραφία και παρουσία του στην τηλεόραση όπου είναι ελεύθερη -έστω και αποσπασματικά- και να κοσμεί την σκέψη, το νου και την καρδιά μας, και γιατί όχι, και τα όνειρα μας, για ένα άλλο κόσμο πιο δίκαιο και όμορφο.

βίντεο όπου κατακεραυνώνει την εκκλησία

ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΑΦΑΗΛΙΔΗΣ: για το πολυτεχνείο ~ Vasilis Rafailidis: gia to polytexneio

1934-2000
ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΑΦΑΗΛΙΔΗΣ
για το πολυτεχνείο

Αυτών που ακόμα δεν ήξεραν τίποτα για τη μεγάλη ευκαιρία που θα τους προσέφερε το Πολυτεχνείο αργότερα, ώστε να νοιώσουν κι αυτοί λιγάκι αντιφασίστες, χαμένοι μέσα στη μεγάλη μάζα των δημοκρατών που πολιορκούσαν το Πολυτεχνείο.

Το μεγάλο πλήθος παρέχει ασφάλεια. Όσους κι αν συλλάβουν, όσους κι αν σκοτώσουν, ξέρεις πως οι πιθανότητες να σου συμβεί κακό είναι περίπου ίσες με τις πιθανότητες να κερδίσεις τον πρώτο λαχνό του λαχείου. Ρισκάρεις λοιπόν, σχεδόν εκ του ασφαλούς κι έτσι ανέξοδα αποχτάς το δικαίωμα να παριστάνεις τον αντιστασιακό. Πού ήταν όλοι αυτοί οι καλοί άνθρωποι όταν τους είχαμε ανάγκη; Μα, περίμεναν να ξεθυμάνει η χολέρα που λέγεται χούντα για να βγουν από το καβούκι, αυτοί οι καλοί νοικοκυραίοι.

Ο λαός της Αθήνας έβλεπε την χούντα να καταρρέει από τα ίδια της τα ανομήματα και μπήκε στον εύκολο αγώνα, έτσι για την τιμή των όπλων, που λέμε, και ίσα-ίσα για να λέμε πως την χούντα την έριξε ο λαός, τη στιγμή που και οι κότες ξέρουν εκείνο που καμώνονται πως δεν ξέρουν τα μουλάρια, ότι δηλαδή η χούντα έπεσε γιατί σάπισε. Γιατί, λοιπόν, σκοτώνονται να μαζέψουν τα σάπια φρούτα που κάθε χρόνο πέφτουν κάτω από το δέντρο του Πολυτεχνείου οι όψιμοι αντιστασιακοί; Και, βέβαια, δεν αναφέρομαι εδώ στους έτσι κι αλλιώς ζωηρούς έφηβους που, με κάθε ευκαιρία, το παίζουν επαναστάτες... ή περίπου.

Στην πραγματικότητα δεν υπήρξε σοβαρή αντίσταση κατά της χούντας. Η αντίσταση ήταν λίγο ως πολύ πλατωνική, εκτός απ’ την ηρωική μεν αλλά δυστυχώς αποτυχημένη απόπειρα του Αλέξανδρου Παναγούλη να σκοτώσει το δικτάτορα. Όλες οι προσπάθειες για οργάνωση ένοπλης αντίστασης έμειναν σχέδια, ενώ οι βομβιστικές ενέργειες κάποιων ζωηρών και ριψοκίνδυνων γίνονταν ερήμην των μεγαλυτέρων σε αριθμό αντιστασιακών οργανώσεων, του ΠΑΜ και του ΠΑΚ. Ούτε το πεπειραμένο ΚΚΕ ενέκρινε την βίαιη εξέγερση, τώρα που και τα αστικά κόμματα θα την επιθυμούσαν πολύ. Τελικά το πράγμα περιορίστηκε σε μία τουριστικού τύπου αντίσταση απ’ το εξωτερικό, όπου πρωταγωνιστούσε, όπως και στο κυρίως ειπείν θέατρο, η πληθωρική Μελίνα Μερκούρη, που το έπαιζε Πασιονάρια.

Δεν πήγα ποτέ στο Πολυτεχνείο, ούτε μέσα ούτε έξω, ούτε τότε ούτε αργότερα. Δεν πήρα ποτέ μέρος στις προσκοπικές τελετές και τις ηλίθιες πορείες κατά την ημέρα της «επετείου του Πολυτεχνείου» τούτο το μεγάλο συλλογικό άλλοθι για την ηθική ανεπάρκεια ενός ολόκληρου λαού. Πρόκειται για ένα πολύ βολικό άλλοθι, που το οικειοποιήθηκαν όσοι νοιώθουν την ανάγκη να ξεπλύνουν την ντροπή για την απέραντη δειλία τους επί έξι ολόκληρα χρόνια.

πηγές
1993: Μνημόσυνο για έναν ημιτελή θάνατο
          η δύσκολη ζωή ενός ταλαίπωρου Έλληνα
1992: Ιστορία (κωμικοτραγική)
          του νεοελληνικού κράτους 1830-1974