από τον Θανάση Σκαμνάκη στο "πριν" (4-11-2012)
Η κάθε εποχή έχει και τους ανθρώπους της. Μερικές φορές, αν θέλεις να περιγράψεις τι συνέβη πριν από πολλά, σχεδόν ξεχασμένα, χρόνια, αρκεί να θυμηθείς και να θυμίσεις, πρόσωπα και εικόνες. Ας πούμε, όταν μιλάς για την εποχή της δικτατορίας, αρκεί να πεις Παπαδόπουλος και Παττακός, για να ορίσεις το τραγικά γελοίο του πράγματος. Η περίοδος του «εκσυγχρονισμού» και της καταστροφικής ευρωζώνης, της «δόξας» της Ολυμπιάδας και της ρεμούλας, φέρει το όνομα του πρωταγωνιστή, Κ. Σημίτη, για να υποδηλώσει το δραματικά ελάχιστο και την υποταγή.
Ο Γιωργάκης θα μείνει ως το σύμβολο της βλακείας αλλά και της επίμονης σκοπιμότητας για την εκποίηση της χώρας. Για την περίοδο του Σαμαρά δεν έχει κάτσει η μπίλια ακόμα. Θα είναι ο κύριος Φώτης το μέγεθος του ελάχιστου; Θα είναι ο Βενιζέλος το μέτρο του κενού; Θα είναι ο Αντωνάκης το κουρδιστό χαμόγελο της υποτέλειας; Ή θα είναι ο Αιμίλιος Λιάτσος ο ορισμός της φάρσας; Πόσο δραματικό πρέπει να είναι, όταν αφηγείται κάποιος κάποτε στο μέλλον, να λέει: στην εποχή μας είχαμε το Λιάτσο διευθυντή της ΕΡΤ και έκοβε εκπομπές (όπως την «Πρωινή Ενημέρωση», Αρβανίτη-Κατσίμη).
Και μετά, τι να απαντήσεις στα παιδιά όταν θα ρωτάνε: κι εσείς τι κάνατε; Γιατί καλά είναι να γυρίζουμε στο παρελθόν και να το βλέπουμε ως επιθεώρηση. Αλλά άμα μιλάς με τα παιδιά πρέπει να απαντήσεις στις αφελείς και αδυσώπητες ερωτήσεις τους, εκείνες που εν τη εξελίξει της ζωής σου αφήνεις μετέωρες, τις βολεύεις σε λογικούς συλλογισμούς, μελαγχολείς ενίοτε αλλά το ξεπερνάς, κι αφήνεις τον κόπο να κυλήσει, μαζί με τον καιρό που τα μαλακώνει όλα και συχνά τα σβήνει. Νομίζεις.
Κι έτσι λοιπόν, από βαρεμάρα, από έλλειψη έμπνευσης ή από αδυναμία, αφήνουμε το χρόνο να συσσωρεύει απώλειες, να εικονίζει γελοιότητες, να νομίζουν οι αστείοι πως νικάνε και να νομίζουμε κι εμείς πως τους χλευάζουμε. Αλλά το αστείο, το βλακώδες, το υστερικό, το κομπλεξικό, το τίποτα, είναι εξαιρετικά επίμονο, εκλαμβάνει την απουσία σου ως δύναμή του, οι φελλοί κολυμπούν με ύφος πρωταθλητή, τα σαπρόφυτα διεκδικούν θέση άνθους και οι ντενεκέδες αισθάνονται ως κρουστά ορχήστρας.
Και εκδικείται με αμείλικτο τρόπο. Εκδικείται τους ικανούς, εκδικείται τις αντιρρήσεις και εκδικείται τους αδρανείς. Είναι η τιμή που πληρώνουμε στην απουσία μας!
εφημερίδα "ΠΡΙΝ"
