Μπαμπά... πότε θα πάμε σπίτι;

Είχα θυμώσει τόσο πολύ με τον θάνατο του Αλέξανδρου στα Εξάρχεια…
που ξεσήκωσα παιδιά και Κυρά για να πάμε στην πορεία χθες στο Μουσείο.
Θα μου πεις καλά εσείς… αλλά τα παιδιά… 3ων και 6 χρονών που τα πας;
Φτάσαμε εκεί κατά τις 1 παρά… κατά στις 2 τα παιδιά είχαν κουραστεί,
κι όλο μου έλεγαν:
-Μπαμπά... πότε θα πάμε σπίτι; …άχνα εγώ…

Κάποια στιγμή ο μεγάλος βλέπει 2 Μόϊκαν και με ρωτά:
-Μπαμπά τι είναι αυτοί;...
-Τα καλύτερα παιδιά…του λέω
-Καλά... πάμε σπίτι; …κουβέντα εγώ…

Η πορεία ξεκινάει …μπαίνουμε μέσα…
ξαφνικά περνάει δίπλα μας 1 αγόρι 20 – 22 χρ.
Κατεβάζει το μαντίλι από το πρόσωπο του
απλώνει το χέρι του και χαϊδεύει το μάγουλο του μεγάλου… και του λέει:
-Γεια σου ρε μάγκα..
-Μπαμπά… τώρα θα πάμε σπίτι;…
Πάλι δεν είπα τίποτα…

Βάζω στον ώμο τον μικρό… εκείνη την ώρα στα 5 μέτρα αρχίζουν να τα σπάνε
… κάνω στην άκρη και τους κοιτάμε…
… καμιά 10αρια από αυτά τα παιδιά με κράνη… περνάνε δίπλα μας…
ο μικρός σηκώνει το χέρι του και φωνάζει:

-ΨΩΜΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ… (ΘΑ ΤΟ ΘΥΜΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙΚΟ ΣΤΑΘΜΟ)…

Τα παιδιά με τα κράνη τον κοιτάνε… ένας βγάζει το κράνος και μας λέει:
-Ώρα να πάτε σπίτι!
-Ναι… ήταν ώρα να πάμε σπίτι…
-…


ΠΗΓΗ:
ψιτ-ψιτ: "Για Την Χθεσινη Πορεια"