Σχολιασμός επικαιρότητας: ελληνική δημοσιογραφία | από τα πιο σύντομα ανέκδοτα

πηγή φωτό

Σήμερα θα εγκαινιάσω μία καινούργια ετικέτα (aka θεματική: MYwhiteblack-comments) που θα συντροφεύει το παρόν ιστολόγιο και τους όποιους και όσους αναγνώστες του, διότι πολύ απλά, βαρέθηκα/σιχάθηκα τα social media. Κι αυτό για πολλούς λόγους: είμαι από το 2002 στο διαδίκτυο και ξέρω πολύ καλά τα δαιδαλώδη μονοπάτια του και το πως αντιδρούν οι χρήστες του στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Και βασικά τα κυρίως βέλη μου θα αφορούν τους χρήστες που ανήκουν στην δική μας πλευρά: αυτή της -ταξικού προσανατολισμού- βάσης, όλων των ιδεολογικών αποχρώσεων και τάσεων, κόκκινων, μαύρων και ενδιάμεσων χρωμάτων, φυσικά της αριστερής πλευράς της παλέτας.

Πιστεύω πραγματικά πια, από την κρίση του 2010 και μετά, πως αν η αλλαγή δεν γίνει κυρίαρχα και πρωτίστως εσωτερικά και μετέπειτα -ή έστω δευτερευόντως ή και παράλληλα- συλλογικά ΔΕΝ πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Ποιος σε διαβάζει/σχολιάζει αν δεν ανταποδίδεις τουλάχιστον τους σχολιασμούς και τα likes; Αν δεν ανήκεις στην ομάδα, το κόμμα, την οργάνωση, το στέκι; Αν δεν είσαι "φτασμένος" λογαριασμός ή δεν σπαταλάς τουλάχιστον 3-4 ώρες την ημέρα επί τούτου; Αν δεν ανεβάζεις φωτογραφίες δικές σου από παραλίες αλλά γράφεις ΚΑΙ πολλά ΚΑΙ "ενοχλητικά" "πολιτικά";

Ως blogger από το 2007 ξεκινήσαμε πριν εδραιωθούν τα social (και σαφώς και κυρίως το facebook και το twitter) να ελπίζουμε πως το διαδίκτυο θα παίξει ένα εναλλακτικό ρόλο όπου οι ενεργοί πολίτες θα πάρουν την πληροφόρηση στα χέρια τους. Φυσικά έγινε -και συνεχίζει να γίνεται- αυτό αλλά κατέρρευσε σχετικά γρήγορα όλο αυτό που δημιουργήθηκε όταν γιγαντώθηκαν τα κυρίαρχα ΜΚΔ την επόμενη πενταετία: το συστημικό κατεστημένο κατάλαβε γρήγορα την τεράστια στροφή του κόσμου στο διαδίκτυο και κινήθηκε τάχιστα και το διαδίκτυο πλημμύρισε με κάθε λογής παραπληροφόρηση/προπαγάνδα τεραστίων διαστάσεων, που ακόμα δεν έχει αποτιμηθεί επακριβώς και σε βάθος.

Πάρα όλα αυτά βέβαια το διαδίκτυο πάντα -και σαφώς λόγο της αρχιτεκτονικής του δομής- θα είναι το παράθυρο για την ελεύθερη πληροφόρηση των ενεργών πολιτών υπό νορμάλ συνθήκες και όχι σε δυστοπικές και φασιστικές/δικτατορικές "κοινωνίες" (που έρχονται, κοντά είναι αν τους αφήσουμε). Έτσι κι εγώ ξεφεύγοντας πια από την παγίδα των social θα σχολιάζω και θα γράφω μόνο στα blog μου. Πουθενά αλλού. Τέρμα οι μαλακίες: σήμερα μπορεί να έκανες το καλύτερο (ίσως και μεγάλο) σχόλιο σε κάποιου το προφίλ στο facebook ή στο twitter και αύριο να είναι διαγραμμένο, να είσαι μπλοκαρισμένος ή να χαθεί κάτω από εκατοντάδες άλλα.

Μετά από αυτή την μεγάλη εισαγωγή και ορμώμενος από την αιχμηρή θέση/ερώτηση της Ολλανδής δημοσιογράφου  Ίνγκεποργκ Μπέουχελ (Ingeborg Beugel) στον #Μητσοτάκη_Γαμιέσαι θα σχολιάσω της φάση της ελληνικής δημοσιογραφίας από μια άλλη πλευρά: αυτήν της πλευράς και τον ρόλο του δέκτη, δηλαδή όλων μας.

Αρχικά ας πω δυο λόγια για το πως βλέπω αυτή την φάση με την Ολλανδή δημοσιογράφο. Ακούγοντας την σε μια συνέντευξη στο Kontra Channel έχω να πω πως αν δεν καταλήξεις μετά από σχεδόν μισή ώρα συνέντευξη πως, μιλώντας για ένα τραγικό κομμάτι του προσφυγικού ευθύνεται ο πόλεμος που τροφοδοτούν ΕΕ και ΝΑΤΟ κυρίως, τότε δεν συμφωνώ με την δημοσιογραφική σου οπτική. Για να μην την αδικώ μπορεί να το έχει πει αλλού, αλλά αυτό δεν το ξέρω.

Κάθε κουβέντα για τους Πρόσφυγες/Μετανάστες πρέπει να καταλήγει ενάντια στους πόλεμους (που είναι φυσικά η γενεσιουργός αιτία) και σε αυτούς που τους εξέθρεψαν και τους συνεχίζουν για να πουλάνε όπλα και να έχουν εδραιωμένα τα γεωπολιτικά τους συμφέροντα. Και βέβαια να είσαι ταγμένος ψύχη και σώμα ώστε να διαλυθούν αυτοί οι τεράστιοι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί ΝΑΤΟ, ΕΕ και οι σύμμαχοί τους στην ευρύτερη περιοχή (Ισραήλ, ΗΑΕ, Σαουδική Αραβία, κτλ) που είναι η βασική πηγή του κακού στην Μεσόγειο, Βόρεια Αφρική και Μέση Ανατολή γενικότερα. Φυσικά ΚΑΙ -αλλά έπονται- οι τρομοκρατικές οργανώσεις τύπου ISIS, Al-Qaeda, κτλ.

Μετά από αυτό, έχω ερωτήσεις προς όλους μας:
Πόσο Βλάκας, Ηλίθιος, Χαζός, ανενημέρωτος, αστοιχείωτος, αγράμματος μπορεί να είναι κάποιος για να ενημερώνεται ακόμα σήμερα από τα κυρίαρχα συστημικά ΜΜΕ; Είτε μέσω ηλεκτρονικών (τηλεόραση, ραδιόφωνο), είτε διαδικτυακών, είτε έντυπων (εφημερίδες/ περιοδικά) μέσων; Δηλαδή πολύ απλά μέσω των ολιγαρχών, πλουσίων, καναλαρχών, τραπεζιτών, εφοπλιστών, πολιτικών που τα ελέγχουν;

Προσωπικά επειδή ΔΕΝ πιστεύω στην ύπαρξη Βλακών, Ηλίθιων και Χαζών σε συλλογικό επίπεδο με την έννοια της νοητικής κατάστασης που δίνουμε στον όρο, θα πω πολύ απλά πως η συντριπτική πλειοψηφία δηλαδή πάνω από το 50-60% (και ένα αντίστοιχο 40-30% που αδιαφορεί εντελώς) των Ιδιωτών/Καταναλωτών αυτής της Μπανανίας-Προτεκτοράτου που τη λέμε χώρα ξέρει πολύ καλά τι κάνει.

Βέβαια πρέπει να έχουμε πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας πως όλο το υπάρχον (καπιταλιστικό μην το ξεχνάμε!) σύστημα ΔΕΝ προάγει -από το δημοτικό ακόμα- την κριτική σκέψη, την διανόηση, την αμφισβήτηση, αλλά ΕΠΙΒΆΛΕΙ την υποταγή, την παπαγαλία, την fast-food κουλτούρα.

Η πραγματική κομμουνιστική ταξική αριστερά (των ενταγμένων ή των ανένταχτων σε κάποιο κομματικό μηχανισμό) που του δείχνει τον μόνο εναλλακτικό δρόμο διαφυγής (ακόμα και ο ΣΥΡΙΖΑ πριν γίνει κυβέρνηση ή και τώρα που είναι αντιπολίτευση σε πολύ light έκδοση) είναι παραγκωνισμένη από τους ίδιους λαλίστατους Ιδιώτες Καταναλωτές Ψηφοφόρους του διαδικτύου ή του καφενείου που φωνάζουν και ουρλιάζουν εκ του ασφαλούς χωρίς να είναι διατεθειμένοι να χαλαλίσουν ούτε μία ώρα την βδομάδα ελεύθερου χρόνου για να συμμετέχουν στο σωματείο τους. Ενώ ούτε καν φυσικά είναι γραμμένοι σε αυτό. Ενώ είναι υποχρεωμένοι και για τα δύο.

Ιδιώτευση, καταναλωτισμός, ωχαδερφισμός, παρτακισμός, σταρχιδακισμός, ατομισμός, εγωισμός, εθνικισμός, δοσιλογισμός, χουντοσπέρματα, πατριδοκαπηλία, οικογενειοκρατία, θρησκευτικός αυνανισμός, υποκουλτούρα αυτές είναι οι τάσεις που υπάρχουν σε μεγέθυνση στην ελληνική κοινωνία ειδικά μετά την οικονομική κρίση.

Καμία σχέση με πολιτισμό, τέχνες, αλληλεγγύη (ταξική, εργατική, κοινωνική, προσφυγική, μεταναστευτική, κτλ), με δόσιμο, με νοιάξιμο, με συλλογικότητες, με αντιφασισμό, με αντικαπιταλισμό, με οργάνωση (στα σωματεία, στις γειτονιές και όπου άλλου χρειάζεται) που λέει και προτάσσει ένας κόσμος μαχητικού αγώνα από την πλευρά της βάσης που είναι το πολύ ένα 5% σε αυτόν τον τόπο.

Η συντριπτική πλειοψηφία εκούσια έκανε τον διάχυτο φόβο που σπέρνουν τα κυρίαρχα-συστημικά ΜΜΕ μία "ευκαιρία" να κοιτάξει τον εαυτούλη της και την δουλίτσα της. Μέχρι εκεί.

Γι' αυτό αγαπητέ μου αναγνώστη σημασία έχει Which Side Are You On?
Σιχαθήκαμε πια τους κυρ-Παντελήδες και τις κυρα-Κατίνες αυτής της χώρας που ονομάζεται #γΕλαδιστάν.