Μόλις πριν δύο βδομάδες χώρισα από μία επίπονη και μακρόπνοη (παρατεταμένη σε διάρκεια περίοδο χωρίσματος) σχέση και αυτός είναι ο λόγος που θέλω να πω δυο πράγματα πάνω σε αυτό. Δεν χωρίζει κανείς από καπρίτσιο ή από μια λάθος στιγμή ή από έναν σχολιασμό. Τα αίτια είναι πάντα βαθύτερα.
Αν ξεκινήσεις "σωστά" -σύμφωνα με τα δικά μου (φυσικά) υποκειμενικά κριτήρια- τα οποία λένε πως πρέπει να ερωτευτείς για να προχωρήσεις, τότε δεν μπορεί αυτή η σχέση να λήξει τόσο άδοξα. Θέλει προσπάθεια κόπο και τρόπο ώστε να δεις αν και κατά πόσο σου κάνει ο άλλος ή η άλλη.
Όταν έχεις φτάσει στο σημείο να το διαπιστώσεις αυτό (πχ πως μου "κάνει" στα βασικά και ουσιαστικά που με ενδιαφέρουν) τότε δεν μπορείς να πεις αυτή την κουβέντα: "δεν ξέρω αν του χρόνου θα σε θέλω ή όχι"! Με την καμία όμως! Εκτός αν είσαι στη φάση της εξερεύνησης ακόμα του άλλου.
Ο ένας χρόνος πάντως είναι και δεν είναι αρκετός ώστε να το διαπιστώσεις αυτό τις περισσότερες φορές. Αν η σχέση είναι πολύ δεμένη και συζείς κατευθείαν τότε το πολύ μέσα σε ένα - ενάμιση χρόνο είσαι σχεδόν σίγουρος/η για το τι θέλεις για αργότερα. Αν βέβαια είναι και ευνοϊκές οι συνθήκες.
Προσωπικά πάντως Αγάπη δεν είναι δύο παράλληλοι δρόμοι που ε καμμιά φορά τέμνονται κιόλας και ύστερα ξανά πάλι στην απόσταση έστω και στην ίδια κατεύθυνση. Αγαπώ σημαίνει ΚΑΙ να μπορώ ΚΑΙ να θέλω ΚΑΙ να δώσω αλλά ΚΑΙ να πάρω ταυτόχρονα αλλά χωρίς να χρησιμοποιώ ζυγαριά.
Και αυτό φυσικά πρέπει να είναι αμφίδρομο όπως και ο Έρωτας αρχικά. Αγαπώ ΔΕΝ σημαίνει χάνομαι, ούτε εξαφανίζονται αμφότερα τα εγώ μας. Ξέρω τι θέλω και μαζί με τον/ην άλλον/ην ΔΗΜΙΟΥΡΓΏ! Δεν χάνομαι, δεν αφανίζεται το εγώ μου, απλά δύο εγώ κάνουν το Εμείς: 1+1=2.
Αγάπη, το απότοκο του Έρωτα, σημαίνει Συντροφικά Συνδημιουργώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου