Γιατί όλα τα παρακάτω;
Διότι ξεχνάμε τα αυτονόητα και την Ιστορία. Μπορεί η Ιστορία να γράφεται από τους νικητές (δηλαδή τους ολιγάρχες και τους αστούς) αλλά οι Ηττημένοι (η εργατική τάξη: η βάση δηλαδή) πρέπει να θυμούνται την Αλήθεια και να προετοιμάζονται για την Ανατροπή. Όλο αυτό σε πείσμα μιας εποχής ιστορικού αναθεωρητισμού που έχει ξεκινήσει με δόρυ την ΕΕ και φτάνοντας ακόμα και στον συμψηφισμό του Ναζισμού με τον Κομμουνισμό.
ΕΡΩΤΉΜΑΤΑ:
- Γιατί σήμερα είναι δύσκολη η ανατροπή υπέρ της Λαϊκής-βάσης;
- Γιατί υπάρχει αυτή η αποστράτευση της Μαχόμενης-βάσης μετά την τελευταία παρακαταθήκη του 2011-2014;
- Γιατί η ολική επικράτηση των συστημικών ΜΜ"Ε" είναι εκ των ων ουκ άνευ κομβικό σημείο όταν οι πηγές της ιστορίας πηγάζουν μέσα από τα κανάλια της εξουσίας;
Προσπαθούμε να φωτίσουμε πτυχές της Αλήθειας της βιασμένης Ιστορικής πραγματικότητας.
----------
ΠΗΓΗ
Τον Μάρτιο του 94 ο Κορνήλιος Καστοριάδης, έδωσε μια μεγάλη συνέντευξή στην δημοσιογράφο της εφημερίδας Ελευθεροτυπία Τέτα Παπαδοπούλου
λόγος άμεσος – Τέτα Παπαδοπούλου – Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 20 και 27.3.1994.
Από το βιβλίο: "Είμαστε υπεύθυνοι για την ιστορία μας"
Τ.Π.: Συχνά λέγεται ότι η Ελλάδα είναι «προβληματική», στην Ελλάδα «όλα γίνονται στον αέρα, χωρίς προγραμματισμό, χωρίς βάρος». Με τέτοιες διαπιστώσεις συμφωνούν πολλοί. Αλλά περιορίζονται συνήθως μόνον στις διαπιστώσεις… Γνωρίζω ότι η ελληνική κατάσταση σας απασχολεί βαθιά. Ποια είναι η ερμηνεία σας για όσα συμβαίνουν; Γιατί συμβαίνουν έτσι τα πράγματα στην Ελλάδα; Ποιες οι βαθύτερες αιτίες;
Κ.Κ.: Πρώτον, δεν ξέρω. Δεύτερον, στο μέτρο που μπορώ να ξέρω κάτι είναι ότι η πολιτική ζωή του ελληνικού λαού τελειώνει περίπου το 404 π.Χ.
Τ.Π.: Νομίζω ότι θα ενοχλήσει πολύ αυτή η διατύπωσή σας…
Κ.Κ.: Τι να κάνουμε… Μιλώ για την πραγματική πολιτική ζωή του λαού ως αυτόνομου παράγοντα. δεν μιλώ για μάχες, για αυτοκράτορες, για Μεγαλέξανδρους και Βασίλειους Βουλγαροκτόνους. Μετά τον 5ο π.Χ. αιώνα και την αυτοκυβέρνηση του λαού στις δημοκρατικές πόλεις -και πάντως, μετά τον περίεργο 4ο π.Χ. αιώνα- η ελληνική ελευθερία πεθαίνει. Οι ελληνικές πόλεις γίνονται υποχείριες των βασιλέων της Μακεδονίας. Βεβαίως, ο Αλέξανδρος και οι διάδοχοί του παίζουν έναν κοσμοϊστορικό ρόλο. Κατακτούν την Ασία και την Αίγυπτο. Διαδίδουν την ελληνική γλώσσα και παιδεία. Αλλά πολιτική ζωή, πλέον, δεν υπάρχει. Τα βασίλεια των διαδόχων του Αλεξάνδρου, ως πολιτική συγκρότηση, είναι ουσιαστικά μοναρχίες. Εξάλλου, καθώς ξέρουμε, ο ίδιος ο Αλέξανδρος αντιμετώπισε στασιασμό των Ελλήνων που είχε πάρει μαζί του διότι ήθελε να τους υποχρεώσει να γονυπετούν μπροστά του όπως οι Πέρσες μπροστά στον Μεγάλο Βασιλέα – πράγμα ανθελληνικότατο. Σε όλη τη διάρκεια της ελληνιστικής εποχής οι ελληνικές πόλεις, με λίγες περιθωριακές και παροδικές εξαιρέσεις, αποτελούν παιχνίδια στα χέρια των ελληνιστικών δυναστειών. Ακολουθεί η ρωμαϊκή κατάκτηση, κάτω από την οποία οι ελληνικές πόλεις δεν έχουν παρά μόνον κοινοτική ζωή. Κατόπιν, έρχεται η Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Το Βυζάντιο είναι μια ανατολική θεοκρατική μοναρχία. Στο Βυζάντιο η πολιτική ζωή περιορίζεται στις ίντριγκες της Κωνσταντινούπολης, του αυτοκράτορα, των «δυνατών» και των ευνούχων της αυλής. Και βεβαίως, τα σχολικά μας βιβλία δεν αναφέρουν ότι στη βυζαντινή αυλή υπήρχαν ευνούχοι όπως σ’ αυτήν του Πεκίνου.
Τ.Π.: Όλα αυτά αφορούν ένα πολύ μακρινό ιστορικό παρελθόν. Η Ελλάδα ως σύγχρονο νεοελληνικό κράτος έχει ήδη ιστορία εκατόν εβδομήντα ετών. Θα θέλατε να εστιάσετε σ’ αυτήν την περίοδο;
Κ.Κ.: Μα, αυτή η περίοδος είναι ακατανόητη χωρίς τους είκοσι έναν αιώνες ανελευθερίας που προηγήθηκαν. Λοιπόν, μετά το Βυζάντιο έρχεται η Τουρκοκρατία. Μην ανησυχείτε, δεν θα μπω σε λεπτομέρειες. Θα αναφέρω μόνον ότι επί Τουρκοκρατίας όση εξουσία δεν ασκείται απευθείας από τους Τούρκους ασκείται από τους κοτζαμπάσηδες (τους εντολοδόχους των Τούρκων), οι οποίοι κρατούν τους χωριάτες υποχείριους. Συνεπώς, ούτε σ’ αυτήν την περίοδο μπορούμε να μιλήσουμε για πολιτική ζωή. Όταν αρχίζει η Επανάσταση του 1821, διαπιστώνουμε από τη μια μεριά τον ηρωισμό του λαού και από την άλλη, σχεδόν αμέσως, την τεράστια αδυναμία να συγκροτηθεί μια πολιτική κοινωνία. Την επομένη της πτώσης της Τριπολιτσάς αρχίζουν οι εμφύλιοι πόλεμοι.
Τ.Π.: Πού οφείλεται αυτή η «τεράστια αδυναμία να συγκροτηθεί μια πολιτική κοινωνία»; Ποιοι είναι οι λόγοι;
Κ.Κ.: ουδείς μπορεί να δώσει απάντηση στην ερώτηση για ποιον λόγο κάποιος, σε μιαν ορισμένη στιγμή, δεν δημιούργησε κάτι. Η συγκρότηση ενός λαού σε πολιτική κοινωνία δεν είναι δεδομένη, δεν είναι κάτι που χαρίζεται, αλλά κάτι που δημιουργείται. Μπορούμε απλώς να διαπιστώσουμε ότι, όταν απουσιάζει μια τέτοια δημιουργία, τα χαρακτηριστικά της προηγούμενης κατάστασης διατηρούνται ή αλλάζουν μόνο μορφή.
Τ.Π.: Και ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτά στην ελληνική περίπτωση;
Κ.Κ.: Ορισμένα τα εντοπίζουμε ήδη στους εμφυλίους πολέμους της Επανάστασης του 1821. Βλέπουμε, για παράδειγμα, ότι η νομιμοφροσύνη και η αλληλεγγύη έχουν τοπικό ή τοπικι-στικό χαρακτήρα, ισχυρότερο συχνά από τον εθνικό. Βλέπουμε, επίσης, ότι οι πολιτικές κατατάξεις και διαιρέσεις είναι συχνά σχετικές με τα πρόσωπα των «αρχηγών» και όχι με ιδέες, με προγράμματα, ούτε καν με «ταξικά» συμφέροντα. Ένα ακόμη χαρακτηριστικό είναι η στάση απέναντι στην εξουσία. Στην Ελλάδα, μέχρι και σήμερα, το κράτος εξακολουθεί να παίζει τον ρόλο του ντοβλετιού, δηλαδή μιας αρχής ξένης και μακρινής απέναντι στην οποία είμαστε ραγιάδες και όχι πολίτες. δεν υπάρχει κράτος νόμου και κράτος δικαίου ούτε απρόσωπη διοίκηση που έχει μπροστά της κυρίαρχους πολίτες. Το αποτέλεσμα είναι η φαυλοκρατία ως μόνιμο χαρακτηριστικό. Η φαυλοκρατία συνεχίζει την αιωνόβια παράδοση της αυθαιρεσίας των κυρίαρχων και των «δυνατών»: ελληνιστικοί ηγεμόνες, Ρωμαίοι ανθύπατοι, βυζαντινοί αυτοκράτορες, Τούρκοι πασάδες, κοτζαμπάσηδες, Μαυρομιχάληδες, Κωλέττης, Δηλιγιάννης…
Τ.Π.: Εξαιρέσεις δεν βλέπετε να υπάρχουν; Εξαιρέσεις εντοπισμένες κυρίως στον 19ο και στον 20ό αιώνα;
Κ.Κ.: Ε, υπάρχουν δυο τρεις εξαιρέσεις: ο Τρικούπης, ο Κουμουνδούρος, το βενιζελικό κίνημα στην πρώτη περίοδό του. Αλλά τα όποια αποτελέσματά τους καταστράφηκαν από τη δικτατορία του Μεταξά, την Κατοχή, τον Εμφύλιο, τον ρόλο του παλατιού, τη δικτατορία της 21ης Απριλίου, την πασοκοκρατία. Στο μεταξύ, μεσολάβησε ο σταλινισμός που κατόρθωσε να διαφθείρει και να καταστρέψει αυτό που πήγαινε να δημιουργηθεί ως εργατικό και λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα. Τα αποτελέσματα τα πληρώνουμε ακόμη.
Μου ζητάτε να σας εξηγήσω… Μπορείτε να μου εξηγήσετε εσείς γιατί οι Έλληνες, που σκοτώνονταν εννέα χρόνια για να απελευθερωθούν από τους Τούρκους, θέλησαν αμέσως μετά έναν βασιλιά; Και γιατί, αφού έδιωξαν τον Όθωνα, έφεραν τον Γεώργιο; Και γιατί μετά ζητούσαν «ελιά, ελιά και Κώτσο βασιλιά»;
Τ.Π.: Μα, οι δικές σας απαντήσεις ενδιαφέρουν, ιδίως όταν αφορούν ερωτήματα που εσείς θέτετε. Θα θέλατε, λοιπόν, να διατυπώσετε τις απόψεις σας;
K.K.: Σύμφωνα με την παραδοσιακή αριστερή άποψη, όλα αυτά τα επέβαλαν η Δεξιά, οι κυρίαρχες τάξεις και η μαύρη αντίδραση. Μπορούμε όμως να πούμε ότι όλα αυτά τα επέβαλαν στον ελληνικό λαό ερήμην του ελληνικού λαού; Μπορούμε να πούμε ότι ο ελληνικός λαός δεν καταλάβαινε τι έκανε; Δεν ήξερε τι ήθελε, τι ψήφιζε, τι ανεχόταν; Σε μιαν τέτοια περίπτωση αυτός ο λαός θα ήταν ένα νήπιο. Εάν όμως είναι νήπιο, τότε ας μη μιλάμε για δημοκρατία. Εάν ο ελληνικός λαός δεν είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, τότε ας του ορίσουμε έναν κηδεμόνα. Εγώ λέω ότι ο ελληνικός λαός -όπως και κάθε λαός-είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, συνεπώς είναι υπεύθυνος και για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα.
Τ.Π.: Πώς την εννοείτε αυτήν την ευθύνη;
Κ.Κ.: Δεν δικάζουμε κανέναν. Μιλάμε για ιστορική και πολιτική ευθύνη. Ο ελληνικός λαός δεν μπόρεσε έως τώρα να δημιουργήσει μια στοιχειώδη πολιτική κοινωνία. Μια πολιτική κοινωνία, στην οποία, ως ένα μίνιμουμ, να θεσμισθούν και να κατοχυρωθούν στην πράξη τα δημοκρατικά δικαιώματα τόσο των ατόμων όσο και των συλλογικοτήτων.
Τ.Π.: Θέλετε να πείτε ότι, αντιθέτως, σε άλλες χώρες, στη Δυτική Ευρώπη…
K.K.: Εκεί, αυτό έγινε! Ο μακαρίτης ο Γιώργος Καρτάλης έλεγε κάνοντάς μου καζούρα στο Παρίσι το 1956: «Κορνήλιε, ξεχνάς ότι στην Ελλάδα δεν έγινε Γαλλική Επανάσταση». Πράγματι, στην Ελλάδα δεν έχει υπάρξει εποχή που ο λαός να έχει επιβάλει, έστω και στοιχειωδώς, τα δικαιώματά του. Και η ευθύνη για την οποία μίλησα εκφράζεται με την ανευθυνότητα της παροιμιώδους φράσης: «Εγώ θα διορθώσω το ρωμέικο;». Ναι, κύριε, εσύ θα διορθώσεις το ρωμέικο, στον χώρο και στον τομέα όπου βρίσκεσαι.
----------
ΠΗΓΗ
«To Bυζάντιο ήταν ελληνόφωνο – όχι ελληνικό»
Ο κοσμήτορας του Πανεπιστημίου του Σίδνεϊ και καθηγητής Ελληνικών και Βυζαντινών Σπουδών Βρασίδας Καραλής μιλά στο LIFO.gr
Χρήστος Παρίδης 10.8.2018 | 10:00
― Είστε επίσης καθηγητής Βυζαντινολογίας. Τι γνώμη έχετε για τη σχέση της σύγχρονης Ελλάδας με τη βυζαντινή παράδοση;
Το Βυζάντιο είναι ελληνόφωνο, όχι ελληνικό. Πριν από χρόνια ξαφνιάστηκα που είδα στον ΣΚΑΪ, ανάμεσα στους σπουδαιότερους Έλληνες, τον Ιουστινιανό, που δεν μιλούσε καν ελληνικά και ήταν συστηματικά εναντίον των Ελλήνων!
Το ελληνικό κράτος έχει δημιουργήσει αυτή την ιστοριογραφική φαντασίωση για το Βυζάντιο, αλλά αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι μετά την 4η Σταυροφορία οι περιοχές που ταυτίστηκαν με το Βυζάντιο ήταν εκείνες του ελλαδικού χώρου, που σήμερα αποτελούν την Ελλάδα. Το Βυζάντιο όμως ήταν πολιτικά μια θεοκρατική και δεσποτοκρατική αυτοκρατορία.
Προσωπικά, υιοθετώ τη θέση του Σβορώνου ότι η Ελλάδα δημιουργείται εκ νέου ως αντίληψη το 1204, όταν διαλύεται η βυζαντινή υπερπολιτισμική και κοσμοπολίτικη αριστοκρατία της Κωνσταντινούπολης και τη διαδέχονται οι τοπικές αριστοκρατίες της Πελοποννήσου, της Νίκαιας και της Θεσσαλονίκης.
----------
Περιγράφοντας την Αθήνα παρακάτω μέσα από την ιστορική της διαδρομή στην ουσία κάνω μια έμμεση αναφορά για όλη την μετά του 1821 Ελλάδα. (Γιορτάζουμε και τα 200 χρόνια ελευθερίας μη χέσω...)
-405πΧ: Ναυμαχία στους Αιγός Ποταμούς: Νίκη των Σπαρτιατών στον Πελοποννησιακό Πόλεμο.
(στσ: Αρχή του τέλους για την αρχαία Αθήνα. Το σκοτάδι πλησιάζει.)
-338πΧ: Μάχη της Χαιρώνειας: Νίκη των Μακεδόνων.
(στσ: Πλησιάζει το σκοτάδι της αρχαίας Αθήνας. Το σκοτάδι μας έφτασε.)
-146πΧ: κατάκτηση της αρχαίας Αθήνας από τους Ρωμαίους οι οποίοι την σεβάστηκαν αρχικά και δεν την κατέστρεψαν.
(στσ: Το σκοτάδι είναι εδώ.)
-86πΧ: ισοπέδωση της αρχαίας Αθήνας από τον Σύλλα.
(στσ: Το σκοτάδι απλώθηκε παντού.)
-529μΧ: κλείσιμο των φιλοσοφικών σχολών της αρχαίας Αθήνας από τον Ιουστινιανό.
(στσ: Η πλήρης οπισθοδρόμηση ξεκίνησε.)
-10/6/1822: 1η απελευθέρωση των Αθηνών από τον Οθωμανικό ζυγό.
-1822-1824: αγώνες για απελευθέρωση της Αθήνας.
Ελληνιστική Εποχή (323πΧ-146πΧ)
Ρωμαϊκή Εποχή (146πΧ-395μΧ)
Βυζαντινή Εποχή (395μΧ-1204μΧ)
Φραγκοκρατία (1204μΧ-1456μΧ)
Οθωμανική εποχή (1456μΧ-1830μΧ)
----------
Κάπως έτσι κύλισε πάνω κάτω η "απελευθέρωση" από τον τελευταίο κατακτητή αυτής της πολύπαθης γωνιάς του πλανήτη.
ΣΥΜΠΕΡΆΣΜΑΤΑ-ΓΕΓΟΝΌΤΑ:
1. Ποτέ στο παρελθόν δεν υπήρξε χώρα-Ελλάδα παρά μόνο από την μετέπειτα δημιουργία της επαναστάσεως του 1821.
2. Αυτό που προϋπήρχε ήταν πόλεις-Κράτη κατά την ελεύθερη περίοδο και οικογενειοκρατία-φατρίες-ημέτεροι-καπετανάτα-σόγια-φαυλοκρατία κατά την υποδουλωμένη περίοδο, καταλαβαίνοντας "όλοι" πως αυτό πληρώνουμε και κληροδοτήσαμε σήμερα ως "ελεύθερο" κράτος.
3. Η υποδουλωμένη περίοδος των Αθηνών και κατά επέκταση σχεδόν όλης της Ελλάδας ήταν από το 146πΧ έως και το 1824μΧ, δηλαδή 1.970 ολόκληρα χρόνια, δηλαδή πάνω-κάτω 2.000 χρόνια σκλαβιάς για όλο τον σημερινό ελλαδικό χώρο!
4. 2 χιλιετίες σκλαβιάς σε Ιταλούς, Γάλλους, Γερμανούς, Δυτικοευρωπαίους, Βορειοευρωπαίους, Σλάβους, Τούρκους, Βορειοαφρικανούς, Πειρατές της Μεσογείου.
5. 2 χιλιετίες σκλαβιάς και εμείς μνημονεύουμε μόνο τους "αλλόθρησκους" Τούρκους τα τελευταία 400 χρόνια που είμαστε υπό Οθωμανικό ζυγό.
6. 1.600 χρόνια σκλαβιάς και από τους αλλόθρησκους Χριστιανούς (Καθολικούς -Ρωμαίους και όλους τους Δυτικοευρωπαίους που πίστευαν στον Πάπα, αλλά και Ορθόδοξους -τους σφαγείς Βυζαντινούς) που δεν τους θεωρούμε εχθρούς αφού κατέστρεψαν και έκλεισαν όλες τις φιλοσοφικές σχολές και τα πανεπιστήμια της εποχής, αφού φόνευσαν όλους τους εθνικούς και ισοπέδωσαν όλους τους ναούς τους και το κυριότερο: επέβαλαν με τον φόβο, την βία και το αίμα την επικράτηση της ορθόδοξης χριστιανικής θρησκείας ως το βασικό δεκανίκι της εξουσίας.
7. 2.000 χρόνια στο σκοτάδι και πάνω που κάναμε επιτέλους το βήμα με μία σοβαρή προσπάθεια για να απελευθερωθούμε το 1821 (όχι πως δεν είχαν γίνει αντίστοιχα βήματα στο παρελθόν) φαγωθήκαμε μεταξύ μας με εμφύλιους (απόρροια του 2.), φέραμε τους βασιλιάδες, φάγαμε τα δανεικά και γεμίσαμε χρέη και γίναμε μια ωραία αποικία των Άγγλων-Γάλλων-Ρώσσων τότε και σήμερα του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, του ΔΝΤ, της ΠΤ, του ΟΟΣΑ, και πάει λέγοντας.
8. Σε αυτή την αποικία-μπανανία γΕλλάς, ο Λαός της, οι Πολίτες της και όχι οι Ιδιώτες/Καταναλωτές της, θα μπορέσουν να απελευθερωθούν από όλα τα παραπάνω και με ταξικό βλέμμα (και όχι της... εθνικής ενότητας όπως επίτηδες μπερδεύουν τον Λαό οι ταγοί της εξουσίας και της θρησκείας), πρόταγμα και ενότητα θα πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους; Μένει να αποδειχθεί από την ίδια την Ζωή.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΊΑ/ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΊΑ που εξάγονται αβίαστα τα παραπάνω και πρέπει να διαβαστεί από αυτούς που θέλουν να λέγονται Πολίτες (και όχι Ιδιώτες/Καταναλωτές όπως λέω το 90% των ιθαγενών) σε αυτή τη χώρα:
- Λιλή Ζωγράφου, αντιγνώση τα δεκανίκια του καπιταλισμού
- Βασίλης Ραφαηλίδης, ιστορία (κωμικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους 1830-1974
- Γιάννης Σκαρίμπας, το 1821 και η αλήθεια
- Νίκος Μπελογιάννης, το ξένο κεφάλαιο στην ελλάδα
- Δημήτρης Μπάτσης, η βαριά βιομηχανία στην ελλάδα
- Διονύσης Χαριτόπουλος, άρης ο αρχηγός των ατάκτων
- Διδώ Σωτηρίου, ματωμένα χώματα
- Έλλη Παππά, η κομμούνα του 1871
- Αρθρογραφία/βιβλιογραφία μη συστημικών Πολιτών ανεξαρτήτου τομέα και ειδικότητας (ακτιβιστών, δημοσιογράφων, πολιτικών, συγγραφέων, συνδικαλιστών, κτλ) που έχουν ταξική θέαση των πραγμάτων και που τάσσονται φυσικά με την πλευρά της βάσης. Τέτοια παραδείγματα πολλά: Βασίλης Ραφαηλίδης, Πέτρος Παπακωνσταντίνου, Γιώργος Δελαστίκ, Γιώργος Ρούσης, Διονύσης Ελευθεράτος, info-war.gr, kommon.gr, imerodromos.gr, eksegersi.gr, alerta.gr και πολλοί-πολλές άλλοι/ες φυσικά.
*Φανταζόμαστε τι θα είχε γίνει ΑΝ (αν και με τα αν δεν γράφεται ιστορία) είχαν ενωθεί τότε οι Αθηναίοι, οι Σπαρτιάτες και οι Μακεδόνες και αντί να πολεμούσαν μεταξύ τους έκαναν την 1η ιστορική συμμαχία ελευθέρων πόλεων-Κρατών, και φυσικά, να μπορούσαν να κυριαρχήσουν όχι ως κατακτητές αλλά ως απελευθερωτές εξάγοντας πολιτισμό, φιλοσοφία, γλώσσα, γραφή, αθλητισμό, εμπόριο, δημοκρατία και τέχνες με ένα σύστημα πλήρως αυτοδιοικούμενων επαρχιών σε όλη την Μεσόγειο;
(Ξέρω: και μετά ξύπνησα...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου