Φωτογραφίες από ΕΡΤ 12 και 13 Ιούνη 2013 ~ photos from ERT

Πότε θα ξυπνήσουμε; Πότε θα ξεσηκωθούμε;

Σκέψεις με αφορμή το λουκέτο στην ΕΡΤ (12-6-2013)

διαβάστε στον παρακάτω σύνδεσμο:
Πότε θα ξυπνήσουμε; Πότε θα ξεσηκωθούμε;

Ενιαίο Μέτωπο Αγώνα και Πάλης Τώρα! ~ United Fight Front Now!

Φωτογραφίες από τη 2η συνδιάσκεψη της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. 1 και 2 Ιούνη 2013

Από τις ποιο συγκινητικές -από όσο ήμουν και γνωρίζω- στιγμές της συνδιάσκεψης την πρώτη μέρα είναι τη στιγμή που μπαίνουν μέσα εργάτες γης από τη Μανωλάδα Ηλείας και σύσσωμοι οι παρευρισκόμενοι καταχειροκροτούμε τα ταξικά αδέλφια μας.

Συνθήματα όπως: "Ποτέ Ξανά Φασισμός" και "Εργάτες Ενωμένοι Ποτέ Νικημένοι" κυριαρχούν στην αίθουσα.

Επίσης πριν φύγω πρόλαβα να δω και μια άλλη συγκινητική στιγμή, όταν κατά το τέλος της ομιλίας του Γιώργου Ρούση και πάλι σύσσωμοι οι παρευρισκόμενοι καταχειροκροτούμε σαν μια γροθιά τον σύντροφο μας.

Ο λόγος του επίκαιρος, καίριος και λιτός, έδωσε το βασικό στίγμα -κατά την άποψη μου- πορείας που πρέπει να παλέψει ως πρωταρχικό στόχο από εδώ και στο εξής η ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Μέτωπο εδώ και τώρα δηλαδή.

Πανευρωπαϊκή Διαμαρτυρία - Όλοι Ενωμένοι κατά της Τρόικας ~ 1/6 ~ European Protest - All United against the Troika

Τι να πω για τα χάλια μας.
Πήγα κατά τις 20:20 και ο κόσμος ήταν λιγότερος από 200 άτομα. Που είναι οι αγανακτισμένοι, που είναι τα κινήματα, που είναι οι οργανώσεις; Που είναι τα κόμματα, που είναι οι ανένταχτοι, που είναι οι αλληλέγγυοι; Λούφαξαν όλοι στις περιχαρακώσεις τους, στο δίκιο τους, στην ανυπαρξία τους, στη μη συμμετοχή τους, στο φόβο τους, στην παραίτηση τους.
Και ο καθένας βαδίζει εδώ και καιρό μόνος του σε αυτή τη χώρα. Έτσι είναι πιο εύκολο το μεγάλο ψάρι να φάει το μικρό.

Μετά βέβαια γελάω όταν ακούω να γίνουν πιο μαχητικές διαδηλώσεις του στυλ "γενική πολιτική απεργία διαρκείας" όταν έχεις από κάτω ένα Λαϊκό Κίνημα ανύπαρκτο. Ως δια μαγείας θα ξεσηκωθούμε όλοι μια μέρα.
Και ας πούμε πως θα ξαναγίνουν -το μόνο σίγουρο- οι θυμωμένες μέρες του Δεκέμβρη του 2008. Το θέμα όμως είναι που θα οδηγήσουν όταν δεν υπάρχει ένα μετωπικό - οργανωμένο - αλληλέγγυο μαζικό Λαϊκό Κίνημα ετοιμοπόλεμο και μάχιμο.

Συλλαλητήριο ΟΛΜΕ-ΠΝΟ-ΜΕΤΡΟ στις 2013-5-31

Ωραία ήταν και σήμερα!
Κάναμε τη βολτούλα μας στο Σύνταγμα!

Πήξαμε από τους 25.000 εκπαιδευτικούς που θα έκαναν απεργία διαρκείας μέσα στις εξετάσεις.
Ήταν ακόμα και οι υπόλοιποι 60.000 που δεν πάτησαν ούτε καν στις ΕΛΜΕ να συμμετέχουν στις γενικές συνελεύσεις τους.
Ήταν και οι Αλληλέγγυοι γονείς και μαθητές!
Εκατοντάδες Χιλιάδες!
Πήξαμε από τους δεκάδες εκατοντάδες εργαζόμενους του Μετρό.
Πήξαμε από τις χιλιάδες ναυτεργάτες που κατέκλυσαν τους δρόμους του Συντάγματος.
Και ακόμα πιο πολύ από όλους τους πολλές-πολλές χιλιάδες Αλληλέγγυους που ήρθαν για συμπαράσταση.
Κοσμοσυρροή! Μπράβο εργαζόμενοι!

Θα ήταν δε θα ήταν 1.500 με 2.000 σκληροπυρηνικοί.
Και πολλούς λέω.

Υπάρχουν και χειρότερες εκτιμήσεις:
@ypopto_mousi
Εκτίμηση κόσμου περί τους 1000-1200 ‏@ypopto_mousi

Με τέτοιο (τεράστιο κι οργανωμένο!) Λαϊκό Κίνημα τι μπορούμε να περιμένουμε άραγε;

 31-5-2013 PhotoPassage.Kokotsakis 

31-5-2013 PhotoPassage.Kokotsakis 

τελευταία ενημέρωση: 3-6-2013

Διάλογος για τις θέσεις της 2ης Συνδιάσκεψης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ 1/2 Ιούνη 2013

Διαβάστε το κείμενο στον παρακάτω σύνδεσμο:
Διάλογος για τις θέσεις της 2ης Συνδιάσκεψης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ 1/2 Ιούνη 2013

Δικά μου βίντεο και φωτογραφίες από τις κινητοποιήσεις του 2009 ~ 2012

2012 στους δρόμους της Αθήνας και του Ηρακλείου




2011 στους δρόμους της Αθήνας

2009-2010 στους δρόμους της Αθήνας

το κανάλι μου στο YouTube
http://www.youtube.com/user/seizeTHEsky

Εργαζόμενε μέχρι πότε θα είσαι απαθής;

Περί ενότητας του κλάδου εν όψει του Συνεδρίου της ΟΛΜΕ
ή βάζουμε τα χεράκια μας και βγάζουμε τα ματάκια μας
από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

Την περίοδο που θα ακολουθήσει και μέχρι τα μέσα Ιουνίου, πραγματοποιούνται γενικές συνελεύσεις στις κατά τόπους ΕΛΜΕ και εκλογές για την ανάδειξη των συνέδρων στο 16ο συνέδριο της ΟΛΜΕ, το οποίο θα χαράξει για την επόμενη διετία το πρόγραμμα δράσης και διεκδίκησης του κλάδου, εκλέγοντας ταυτόχρονα και το νέο ΔΣ της Ομοσπονδίας.

Το φαινόμενο της αποχής από μαζικές διαδικασίες και από διαδικασίες κινήματος εμφανίζεται με μεγάλη συχνότητα και στον δικό μας κλάδο όπως και σε άλλους εργασιακούς κλάδους σε μια εποχή που δεχόμαστε ολομέτωπη επίθεση σε όλες τις πτυχές της ζωής μας.

Οι περισσότεροι από αυτούς που αδιαφορούν για τα κοινά, βρίζοντας ταυτόχρονα όλους τους συνδικαλιστές και μαζί μ’ αυτούς και την ΟΛΜΕ, έχουν ως γνώμη και ταυτόχρονα ως επιχείρημα για τη στάση τους, πως οι συνδικαλιστές είναι συμβιβασμένοι και πουλημένοι, πως τα έχουν κάνει πλακάκια με τη διοίκηση και πως δεν βγαίνει τίποτα με το να συμμετέχουν σ’ ένα παιχνίδι στημένο.

Ίσως εδώ να ταιριάζει η ρήση: «Όποιος θέλει να κάνει κάτι, αναζητά τρόπους. Όποιος δεν θέλει, αναζητά αιτίες γι’ αυτό που δεν κάνει».

Είναι αλήθεια ότι επικρατεί σε όλους μας η απογοήτευση, για την κατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος.

Είναι όμως, δυο φορές αλήθεια πως η λογική της ανάθεσης που επικράτησε τις τελευταίες δεκαετίες στα μυαλά και την πρακτική μας, ήταν το σαράκι που σιγά-σιγά κατέφαγε το συνδικαλιστικό κίνημα και το οδήγησε στο σημερινό εκφυλισμό του.

Δείτε λίγο ποιος εκλέχτηκε πάλι πρόεδρος της ΓΣΣΕ;

Υπάρχει, βέβαια και η μερίδα εκείνοι των εκπαιδευτικών, οι οποίοι, μπορεί να στηρίζουν ενεργά τις λεγόμενες «κυβερνητικές παρατάξεις» (ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ) και αλλά και εκείνοι που απλώς εμφανίζονται τη μέρα της ψηφοφορίας για να «σταυρώσουν» τα ονόματα που έχουν γραμμένα στο χαρτάκι που κρατούν φυλαγμένα στην τσέπη τους.

Όταν, τελικά, βγαίνουν τα αποτελέσματα και οι «κυβερνητικές παρατάξεις» έχουν πάλι την πλειοψηφία , αρχίζει από όλους η γκρίνια, η μιζέρια και το βρίσιμο των συνδικαλιστών.

Ποιων συνδικαλιστών;

Αυτών που οι ίδιοι ανέδειξαν είτε με την ψήφο τους είτε με την αδράνεια και την αποχή τους.

Φτάνει κανείς να πιστέψει πως τόσο οι ψηφοφόροι όσο και όσοι απέχουν από τα κοινά, καταχαίρονται που εκλέγονται οι ίδιοι συνδικαλιστές, γιατί θα έχουν κάποιο σίγουρο στόχο για να βρίσουν, δικαιολογώντας έτσι τη δική τους λανθασμένη στάση και πρακτική.

Το επιχείρημα που λέει: «δεν κατεβαίνω στη συνέλευση και στην ψηφοφορία γιατί βαρέθηκα να βλέπω της ίδιους ανθρώπους  να λένε τα ίδια πράγματα», πιστεύω πως στερείται ορθότητας για τον απλούστατο λόγο πως στις συνελεύσεις και στις ψηφοφορίες είναι λογικό να εμφανίζονται οι ίδιοι άνθρωποι, όταν εμείς οι υπόλοιποι μένουμε στα σπίτια μας.

Θα μου πείτε τώρα, αν εκλεγούν συνάδελφοι που είναι περισσότερο αγωνιστές και δραστήριοι θα ξαναγεννηθεί το συνδικαλιστικό κίνημα;

Όχι, αν εξακολουθήσουμε να λειτουργούμε με τη λογική της ανάθεσης. Το αποτέλεσμα, πολύ σύντομα θα είναι το ίδιο. Όσο δεν υπάρχει συζήτηση και δράση στη βάση του κλάδου δεν μπορεί να υπάρξει και ουσιαστικός έλεγχος και πίεση προς τους συνδικαλιστικούς μας εκπροσώπους.

Γνωστή είναι επίσης και η νοοτροπία που έχουν ορισμένοι, με βάση την οποία στηρίζουν τις εκάστοτε «κυβερνητικές παρατάξεις», ελπίζοντας πως, με τον τρόπο αυτό θα έχουν ευνοϊκότερη μεταχείριση σε διάφορα θέματα που τους αφορούν. Από τις μεταθέσεις, τις αποσπάσεις, τις μετατάξεις, τις τοποθετήσεις και τις βελτιώσεις, μέχρι και τη συμπλήρωση του ωραρίου τους.

Όμως, ζούμε σε μια περίοδο όπου με λυσσαλέο, στην κυριολεξία, τρόπο, οι κυβερνώντες- εντολοδόχοι της τρόικας επιχειρούν να μηδενίσουν το κοντέρ των εργασιακών σχέσεων και να μας μετατρέψουν σε εκπαιδευτικούς-αναλώσιμο είδος.

Άρα, κανείς μας δεν έχει δεν έχει ούτε το δικαίωμα ούτε την πολυτέλεια να αδιαφορεί για όσα συμβαίνουν διότι, τα όσα συμβαίνουν δεν καθορίζουν, πλέον, μόνο το αν θα μειωθούν ο αποδοχές ή το αν θα αυξηθούν οι ώρες διδασκαλίες.

Καθορίζουν το αν θα εξακολουθεί να υπάρχει δημόσιο σχολείο ή όχι, το αν θα έχουμε και του χρόνου δουλειά ή όχι, το αν θα συνεχίσουμε να είμαστε ελεύθεροι εκπαιδευτικοί ή όχι.

Καθορίζουν, τελικά, το αν θα ξαναρχίσουμε να ζούμε ή θα αργοπεθαίνουμε ασθμαίνοντας σε μια ατελείωτη προσπάθεια επιβίωσης.

Ο αντίπαλος, κυβέρνηση και τρόικα, εμφανίζει μια αξιοζήλευτη σύμπνοια και ενότητα στα πλαίσια του πολέμου που μας έχουν κηρύξει. Την ίδια και καλύτερη σύμπνοια και ενότητα πρέπει και να επιδείξουμε κι εμείς στη βάση των κοινών μας συμφερόντων και στον αντίποδα της πολιτικής που μας εξαθλιώνει αλλά και των γνωστών στηριγμάτων της μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Βρισκόμαστε σε άμυνα και γι’ αυτό κανένας δεν περισσεύει. Χωρίς πολεμιστές, ούτε μπορείς να αμυνθείς ούτε να σαλπίσεις αργότερα την έφοδο της αντεπίθεσης.

Και επειδή πολλοί συνάδελφοι μιλούν για έλλειψη προτάσεων εκ μέρους της Ομοσπονδίας, θα έλεγα πως, το μόνο που δεν έλλειψε και δεν λείπει από την ΟΛΜΕ, ήταν οι προτάσεις από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο.

Το θέμα, όμως, είναι με ποιον τρόπο προσπαθείς να προωθήσεις τις προτάσεις αυτές και σε ποια πολιτικά αυτιά απευθύνονται.

Μήπως η μείωση των μισθών έγινε λόγω έλλειψης προτάσεων;

Μήπως η αύξηση του ωραρίου και η αξιολόγηση προωθούνται λόγω έλλειψης προτάσεων ή αποτελούν ένα κομμάτι μιας προαποφασισμένης σε άλλα κέντρα πολιτικής που απλώς υλοποιούνται στις μέρες μας επειδή το μαζικό κίνημα είναι ξεδοντιασμένο;

Νομίζω πως τα πράγματα είναι πιο απλά.

Οι αντίπαλοί μας, στον πόλεμο αυτόν που βιώνουμε, θα προχωρήσουν μέχρι εκεί που θα τους το επιτρέψουμε. Πάντα αυτό γινόταν και αυτό γίνεται σε κάθε πόλεμο.

Το ερώτημα στην παρούσα φάση είναι ένα και μοναδικό;

Θα τους αφήσουμε να προελάσουν χωρίς να δώσουμε ούτε μία μάχη ή θα οργανώσουμε, με τη δράση μας και τη συμμετοχή μας, τη μαζική αντίδραση που χρειάζεται;

Κάπως έτσι προκύπτει και το πραγματικό δίλλημα της εποχής μας:

Ή αυτοί με τις επιδιώξεις τους μέχρι να μας εξουθενώσουν ή εμείς με το δίκιο και τα όνειρά μας μέχρι να τους ξεθεμελιώσουμε.

πηγή φωτογραφίας: ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ ΤΣΙΡΑΚΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ - Ε.Ε. -ΕΡΓΟΔΟΤΩΝ

πηγή κειμένου: Περί ενότητας του κλάδου εν όψει του Συνεδρίου της ΟΛΜΕ ή βάζουμε τα χεράκια μας και βγάζουμε τα ματάκια μας