Πριν τρεις μέρες αποχαιρετίσαμε τον δυσκολότερο Νοέμβρη της ζωής μας όταν η απουσία του αδερφού μου τον έκανε αβάσταχτο. Είχε τα γενέθλια του και θα γινόταν 55 Νοέμβρηδων. Τον λένε Στέλιο και θα είχε και την γιορτή του. Για τους δικούς του ανθρώπους, (δυστυχώς μόνο) εμένα και την μάνα μας, ήταν εντελώς μαύρες μέρες.
Τρεις μήνες πέρασαν μόλις και οι περισσότεροι τον ξέχασαν. Ούτε να πάρουν τηλέφωνο, ούτε καν μήνυμα, ούτε να περάσουν από το σπίτι του έστω για ένα καφέ, μια τζούρα τσιπουράκι. Ούτε στα γενέθλια του, ούτε στη γιορτή του. Τίποτα. Σιωπή. Το μη μοίρασμα του βάρους του πένθους είναι για μένα το χειρότερο από όλα όσα έπονται μιας απώλειας προς στην αιωνιότητα.
Δεν πειράζει όμως, έτσι μαθαίνεις τους ανθρώπους. Από την πραγματικότητα, και όχι από την επιφάνεια αλλά το βάθος των πραγμάτων και των καταστάσεων.
Έτσι, αυτή η συνειδητοποίηση της πραγματικότητας γύρω μου, ακόμα και την ύστατη στιγμή του θανάτου και της απώλειας, μου έδωσε την τελική τροφή για την επόμενη ανάρτηση, που θα δημοσιευτεί σήμερα μετά την παρούσα, που στριφογυρνούσε τα τελευταία χρόνια στο μυαλό μου.
Η φωτογραφία είναι σημερινή από την αυλή του αδερφού μου που ειδικά τον τελευταίο χρόνο είχε μείνει μοναχική αναζητώντας έναυσμα για γιορτή που ποτέ δεν ήρθε μέχρι το τέλος. Χωρίς χρώμα φυσικά, αφού και τα δέντρα και τα λουλούδια και τα πουλιά της αυλής πενθούν μαζί μας.
(Αν ήξερε πόσο τον Αγαπούσαμε και πόσο μας λείπει δεν θα έφευγε τόσο βιαστικά. Ίσως δεν μας αγάπησε όσο θα ήταν αρκετό ώστε να μείνει στη ζωή βρίσκοντας ένα άλλο νόημα πέρα από τα προβλήματα του που τον κατέστρεψαν. Ίσως, ποιος ξέρει; Λόγια βαριά της Λύπης.)
~/.\~
ΣΤΟΝ ΑΔΕΡΦΟ ΜΟΥ
THE DOORS riders on the storm
RORY GALLAGHER a million miles away
SCOTT McKENZIE san francisco
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ ραντεβού σαν περιμένω
ΜΑΡΚΟΣ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ άτακτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου