Τέλος Κυκλικής Διαδρομής. Ένας καινούργιος ξεκινά.

Στις 6 Δεκέμβρη 2023 κλείνει και τυπικά πλέον ένας κύκλος δεκαπέντε (15) ετών, ο οποίος είχε εδραιωμένη την αρχή του στο γεγονός της Δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου το 2008. Η φωτογραφία είναι ένα στιγμιότυπο οθόνης από εκείνη την ανάρτηση του blog στις 7 Δεκέμβρη 2008. 15 ολόκληρα χρόνια.

Από το 2008 σε κοινωνικό επίπεδο έχουμε: κρατικές δολοφονίες, μνημόνια, φασισμός, φτωχοποίηση, αγωνιστικός ακαπέλωτος παλμός, αφτιασίδωτος κοινωνικός αυτοματισμός, ακροδεξιοί στον κρατικό μηχανισμό και στην 4η εξουσία χωρίς μάσκες πλέον, φασιστικές δολοφονίες, απομόνωση, άγχος, φόβος, κατάθλιψη, ανεργία, αυτοκτονίες, περισσότερη φτωχοποίηση, ελπίδες για (πολιτική) ενότητα, πουλημένο δημοψήφισμα, κατακερματισμός δυνάμεων, κοιτάωτονκώλομου, σταρχίδιαμουόλα, στομουνίμουόλα, πατρίς-θρησκεία-οικογένεια, ακροδεξιοί στην κυβέρνηση με μάσκες, σήμερα.

Ενώ σε προσωπικό επίπεδο: πολιτική χειραφέτηση, συνδικαλιστικοί αγώνες, πολιτικοί αγώνες, συμμετοχή, αλληλεγγύη, εύλογες πολιτικές απορίες, τα blogs μου είναι τα παιδιά μου και οι δημιουργίες τους η ύπαρξη μου, υπαρκτές πολιτικές βεβαιότητες, ανεργία, ανύπαρκτες φιλικές ουσιαστικές σχέσεις, υπαρκτή ερωτική ουσιαστική σχέση, απώλειες, απογοήτευση, απόσυρση, σήμερα.

Εν τάχει και με λίγα λόγια αυτά ήταν τα δεκαπέντε χρόνια που πέρασαν σε κοινωνικό επίπεδο και μέσω της αλληλεπίδρασης μου με την κοινωνία πολυεπίπεδα. Και φτάνοντας τελικά στο τώρα: χωρίς πολιτική στέγη, χωρίς αυταπάτες, με χειραφετημένη (ταξική) πολιτική συνείδηση, χωρίς αυταπάτες περί κοινωνικής ή όποιας άλλης αλληλεγγύης, προσωπικών απωλειών, βάζω ένα τέλος και τυπικά σε αυτή τη δεκαπενταετία.

Έλεγα να πάω σήμερα, ή αυτή τη βδομάδα, στον πεζόδρομο της Τζαβέλλα και Μεσολογγίου να ανάψω ένα ρεσώ στο σημείο δολοφονίας του Αλέξη και άλλο ένα στη Σταδίου και Εδουάρδου Λω στο μνημείο του Σωτήρη Πέτρουλα (που ξανατοποθετήθηκε το καλοκαίρι διαβάζω) αλλά δεν το έκανα ούτε θα το κάνω, για διάφορους λόγους. Ας μείνει εδώ ως επιθυμία και ως ένα (πικρό) Αντίο.

Ένα τέλος, όπου θα προσπαθήσω να μην γίνω ότι μισώ σε αυτήν την κοινωνία. Να μην με αλλάξουν.[1] Όταν συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να αλλάξω το σύστημα, άρχισα να αγωνίζομαι να μη με αλλάξει αυτό.[2] Να προστατευτώ και να επιλέξω το δικό μου πεδίο δράσης, διάδρασης και αλληλεπίδρασης, χωρίς πολιτικο-κοινωνικούς εξαναγκασμούς και "υπαγορεύσεις", αλλά με αυτογνωσία, αυτοπεποίθηση, αντεπίθεση, ενσυναίσθηση και προπάντων Δημιουργία σε όλα τα επίπεδα.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι και δρόμοι να πορευτεί κανείς ως δρων Ον σε αυτή την κοινωνία. Έρχεται η στιγμή που λες πως κάτι δεν κάνω καλά. Αναρωτιέσαι: τι στο διάολο γίνεται;! Πως δεν μου ταιριάζει αυτό κι εκείνο. Πως ποτέ δεν μου άρεσε να είμαι ακόλουθος, αλλά ισότιμος συνοδοιπόρος. Πως πρέπει να πορευτώ αλλιώς για να μην χαθώ. Για να μην Χαθώ.

Αυτή θα είναι η τελευταία ανάρτηση του χρόνου που πέρασε. Ήταν ο χειρότερος της ζωής μου, αρχής γενομένης ανήμερα της 31ης Δεκέμβρη 2022. Να μην ξαναέρθει τέτοια χρονιά.

Είμαστε Μόνοι, οι ανένταχτοι, οι απροσάρμοστοι, όσοι και όσες δεν ανήκουμε σε ένα κόμμα, σε ένα δόγμα, σε μία ομάδα, σε ένα σύλλογο, σε ένα έθνος, σε μία θρησκεία, σε ένα σόι, σε ένα συνάφι, σε μια κολεγιά, σε μία οργάνωση, σε ένα χώρο (εντός κι εκτός εισαγωγικών) ότι κι αν είναι αυτός. Όσο πιο γρήγορα δεν κατανοήσουμε και δεν αγαπήσουμε την Μοναχικότητα μας (όχι την μοναξιά μας: διότι η πρώτη προϋποθέτει και ένα είδος συναίνεσης) και τα πλεονεκτήματα που έχει, όσο πιο γρήγορα δεν κατανοήσουμε και δεν αγαπήσουμε τον Εαυτό μας -χωρίς το Εγώ μας κι όλα τα σκατά που κουβαλάει, δεν πρόκειται να βρούμε τον δρόμο μας σε κάτι. Ότι κι αν είναι αυτό.

Δεν χωράς πουθενά[3] -εαυτέ μου. Πουθενά. Ένας μοναχικός Λύκος χωρίς αγέλη είναι αυτό που Είναι. Ανακάλυψε τον. Πορέψου στην Σιωπή και στην Κραυγή του.

~/.\~

Που είσαι; ΕΔΏ!
Τι ώρα είναι; ΤΏΡΑ!
Τι είσαι; ΑΥΤΉ Η ΣΤΙΓΜΉ!
[4]

~/.\~

[1]Από την αριστουργηματική κινηματογραφική τετραλογία -ενώ συγγραφική τριλογία- "THE HUNGER GAMES" της Suzanne Collins (2008-2010).
[2] Χρόνης Μίσσιος
[3]Από τους Τρύπες το ομώνυμο αριστουργηματικό τραγούδι "ΔΕΝ ΧΩΡΑΣ ΠΟΥΘΕΝΆ" (1993).

[4]Από το αριστουργηματικό βιβλίο "WAY OF THE PEACEFUL WARRIOR" του Dan Millman (1980).