Ανοίγοντας το παράθυρο

Ανοίγοντας το παράθυρο 
τρίζει ο μεντεσές
μα τον ήχο σκεπάζουν
τα τιτιβίσματα των πουλιών
και το χαλασμένο χερούλι
ενώ σε ματώνει η ακίδα του
σε αποζημιώνει 
το παιχνίδι των σπουργιτιών
στο άνοιγμα του
Ανοίγοντας το παράθυρο 
φως, αέρας, δροσιά
σε πλημυρίζουν
και η δημιουργία
σε προσμένει 
κάπου στο βάθος
Ανοίγοντας το παράθυρο
στο αύριο

Το Νοέμβρη και συγκεκριμένα την 1η, 16η, 17η και 25η του μήνα έχουν τα ιστολόγια μου seizeTHEsky, seizeTHEclouds, thoughtsONpaper και ΑΣΠΡΟ|ΜΑΥΡΟ γενέθλια το 2007, 2022, 2015 και 2008 αντίστοιχα. Γίνονται δηλαδή 16, 1, 8 και 15 χρονών! Περνούν ανελέητα τα χρόνια. Το μόνο που μας μένει είναι να περνούν Δημιουργικά, όχι Μίζερα.

Το θέμα της φωτογραφίας είναι από μία δημιουργία του αδερφού μου που κοσμεί το σπίτι μου και αυτή η επέτειος είναι όλη δικιά του. Στην Μνήμη του μιας και έφυγε τόσο γρήγορα, τόσο άδικα, τόσο (πάρα πολύ) πονεμένα. Τέτοιος είναι ο πόνος που μου αφήνει ανοιχτή πληγή που δεν πρόκειται να κλείσει ποτέ. ΔΕΝ πρέπει να λησμονηθεί. ΔΕΝ πρέπει να ξεχάσω/στεί.

Στα 4 πιο αγαπημένα μου ιστολόγια το λοιπόν. Στα τέσσερα διαμάντια και πέτρες της ψυχής μου. Στον Νοέμβρη που γεννήθηκε και γιόρταζε ο Στέλιος. Ο Αδερφός μου. Στον Νοέμβρη τον μήνα των πρωτόβροχων, τον μήνα της ανάσας από ένα -στην κυριολεξία- μαρτυρικό καλοκαίρι. Στους Νοέμβρηδες, του μήνες των βροχών αλλά και των δακρύων.