Ένας χρόνος μετά.

Αν και επίκειται μία μάζωξη στις 23 του μήνα με αφορμή ακριβώς αυτό το κείμενο που είναι το αρχικό πριν έναν ακριβώς χρόνο, και αν και είναι γραμμένο το παρακάτω κείμενο στις 2 του μήνα είναι σαν να γράφτηκε σήμερα.

ΠΗΓΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ

Ένας χρόνος μετά.   2-12-2018

λόγω της 1^ης επετείου στις 21 Δεκέμβρη “ύπαρξης” των «Ανένταχτων Πολιτών (+) με ταξικό πρόσημο»

Μόλις έκλεισε μία χρονιά από τότε που σκέφτηκα και αποτύπωσα στο χαρτί αυτή την πολιτική πρόταση μου έτσι δομημένη αφουγκραζόμενος τις δονήσεις που εισέπραξα όλα αυτά τα χρόνια από τη συμμετοχή μου στα κοινά από το 2008 και μετά. Κατέγραψα αυτήν την ουτοπική-ρεαλιστική πρόταση μεταφραζόμενη σε αυτές τις τεράστιες αντιφάσεις της εποχής σαφώς μέσα από τα προσωπικά μου φίλτρα βέβαια.

Ουτοπική γιατί από την εποχή της αρχαίας Ελλάδας μέχρι τη σημερινή αυτοί οι άνθρωποι που έζησαν και μεγαλούργησαν σε αυτά τα χώματα και στη συνέχεια πρόδωσαν αυτό που έκαναν, πάντα μα πάντα, αλληλοσφάζονταν είτε ως πόλεις-κράτη που μπορεί να ήταν και γειτονικές, είτε με τους ταξικούς διαχωρισμούς και τις φατρίες και κυρίως με αυτούς που πρόδιδαν την ίδια τους την τάξη και εξυπηρετούσαν την τσέπη τους και τον ταξικό αντίπαλο, πάντα μα πάντα, αλληλομαχαιρώνονταν. Το ίδιο κάνει και η αριστερά (η πραγματική ταξική και κομμουνιστική), το ίδιο και οι αναρχικοί, το ίδιο και οι ανένταχτοι / προοδευτικοί / δημοκράτες πολίτες αυτού του τόπου: ΔΕΝ ενώνονται με τίποτα. Διότι μόνο η Ενότητα είναι η μόνη ρεαλιστική πρόταση αν θέλουμε να κερδίσουμε τον πόλεμο μια και καλή και όχι μόνο “ευκαιριακά” μία μάχη.

Έτσι μιλώντας με καμιά 10αριά ανθρώπους από κοντά και με άλλους τόσους περίπου διαδικτυακά δεν κατάφερα να βρω κοινό τόπο ώστε να προχωρήσουμε αυτή την “ιδέα”, αυτό που δηλαδή ξέρει πολύ καλά να κάνει ένα ταπεινό μυρμήγκι και μία ταπεινή μέλισσα: να δουλέψει από κοινού για ένα συγκεκριμένο σκοπό. Συνολικά εμείς, διασπασμένοι και αυτοκαταστροφικοί, συνεχίζουμε τις μοναχικές μας πορείες και μέχρι να έρθει το πλήρωμα του χρόνου και των συνθηκών που θα ανατρέψουν μια και καλή για πάρα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα τα πάντα -και εδώ φυσικά μπαίνει η προσωπική υποκειμενική μου κρίση- προς το χειρότερο.

Αυτή η πρόταση συμπλήρωσε τουλάχιστον στο χαρτί ένα χρόνο. “Αναζητούσα” τουλάχιστον ένα άτομο ώστε να προχωρήσει αυτό το θέμα μέσα από έναν κοινό βηματισμό ώστε να παρακάμψω και εγώ ο ίδιος την παραίτηση, την απογοήτευση, τις απαισιόδοξες σκέψεις μου. Δεν τον/την βρήκα. Τουλάχιστον όμως έχω ατσαλωθεί ιδεολογικά και ξέρω πλέον -είπαμε σύμφωνα με την δική μου προσωπική υποκειμενική κρίση πάντα- πως ο μόνος δρόμος για να πετύχουμε και να πάρουμε την χώρα πίσω είναι η Ενότητα σε Ταξική βάση. Ο Μόνος Δρόμος.

Δεν περισσεύει κανένας και καμία αγωνιστής και αγωνίστρια που πάλεψε ειδικά από το 2010 και μετά, με ταξικά κίνητρα, έστω και αν δεν είναι προφανές αυτό το κομμάτι από την αρχή: όπως πχ ο συνεχιζόμενος αγώνας ενάντια στην Καναδική εταιρεία χρυσού στην Χαλκιδική, ο αγώνας στην Αττική ενάντια στις χωματερές, η αλληλεγγύη στους μετανάστες-πρόσφυγες μέσα από αυτοοργανωμένες (ή και μη) δομές, ο αγώνας ενάντια στον υποσιτισμό και στην φτώχεια μέσα πάλι από δομές αλληλεγγύης που δίνουν φαγητό-ρουχισμό-κατάλυμα, για ίσα δικαιώματα από ΑΜΕΑ και ΛΟΑΤΚΙ+ συμπολίτες μας, και τόσα πολλά πολλά άλλα. Και πηγαίνοντας καθαρά στα «πιο Ταξικά» γνωρίσματα τέτοιων αγώνων: όπως οι συνεχής αγώνες για τα εργασιακά δικαιώματα, για τις απολύσεις, για την ανεργία, για τις αμερικάνικες βάσεις, για την ΕΕ, ενάντια στον φασισμό/ναζισμό, πλειστηριασμούς, και τόσα μα τόσα πολλά ακόμα.

Η κοινή λογική λέει πως για να υπάρξει νικηφόρα κατάληξη σε αυτούς τους αποσπασματικούς - ξεκομμένους αγώνες, ειδικά σήμερα, θα πρέπει όλοι αυτοί οι αγώνες να ενωθούν κάτω από ένα πολιτικό / συνδικαλιστικό / κινηματικό / αντιφασιστικό Ταξικό Μέτωπο (και ΌΧΙ κόμμα) που ΔΕΝ μπορεί να είναι ξεκομμένο από όλα τα ίδια τα υποκείμενα τα οποία υποστηρίζουν αυτούς τους αγώνες και δρουν και πράττουν και αγωνίζονται καθημερινά. Αυτή η απολύτως απαραίτητη κρίσιμη μαγιά θα δώσει την ώθηση που χρειάζεται στο όποιο νικηφόρο μαζικό κίνημα στο μέλλον.

Η «κοινή λογική» όμως έχει χαθεί μέσα στα κόμματα, στις οργανώσεις, στους ηγεμονισμούς, στην ιδεολογική καθαρότητα, στην «μία Αλήθεια», στην διάσπαση, στα στελεχόσκυλα, στα κομματόσκυλα, στα οργανόσκυλα, στα συνδικαλόσκυλα, στα ηγετόσκυλα, στα αρχηγόσκυλα και στο “συντροφικό” μαχαίρωμα. Δυστυχώς εγώ ΔΕΝ μπορώ να πείσω κανέναν αγωνιστή να ενωθεί με έναν άλλον αγωνιστή για τον -υποτίθεται- ίδιο σκοπό και στόχο, έστω και αν διαφωνούμε ακριβώς στους βηματισμούς και στη χάραξη του μονοπατιού, αν ΔΕΝ το θέλει ο ίδιος. Εγώ μπορώ μόνο να ρίξω την ιδέα στο τραπέζι -όπως και πολλοί άλλοι πριν και μετά από εμένα θα βρεθούν- και αν είναι να βρει το δρόμο της θα τον βρει μέσω πολλών Αληθινών προτάσεων και σκέψεων και ιδεών που θα μπουν στο τραπέζι και θα μελετηθούν και θα συναποφασισθούν, ισότιμα, ομότιμα και οριζόντια, και κυρίως θα δοκιμαστούν στον Δρόμο από τους ίδιους τους αγωνιζόμενους πολίτες.

Είναι πολύ δύσκολο κάτι τέτοιο· το γνωρίζω. Αλλά ΔΕΝ μπορώ να νιώθω τον εαυτό μου πιστό σκυλάκι κανενός κόμματος, οργάνωσης, ιδεολογίας, «ηγέτη», «αρχηγού». Τα πάντα πρέπει να λέγονται, να αναθεωρούνται, να ξανασκέπτονται ξανά και ξανά χωρίς θέσφατα, σιγουράντζες, ξερόλες, σασταλεγάκηδες, χωρίς τα τσιτάτα των θεωρητικών κλασσικών του κομμουνισμού και του αναρχισμού.

Ή θα τον ξανακερδίσουμε τον Δρόμο όλοι και όλες μαζί ξανά οι αγωνιζόμενοι ελεύθεροι άνθρωποι ώστε να υπάρχει μία ελπίδα για νικηφόρο αποτέλεσμα σε αυτό τον ταξικό πόλεμο κάποια στιγμή στο μέλλον ή θα βουλιάζουμε όλοι και όλες, κάθε μέρα, μαζί πάλι μέχρι να πνιγούμε· αφού θα πατάει ο ένας τον άλλον όμως για να αναπνεύσει.

Στο χέρι μας είναι όλα.

Έλεγα να μην προσθέσω και τρίτη σελίδα αλλά τελικά θα το κάνω αφήνοντας κάτι για το τέλος.

Η δική μου πολιτική προσωπική εκτίμηση για το που θα πάει το πράγμα είναι η εξής μιλώντας κυρίως βέβαια για τα κόμματα της πραγματικής αριστεράς (ΚΚΕ, ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΕΚ, ΟΚΔΕ, Μ-Λ ΚΚΕ μ-λ, ΚΟΡΔΑΤΟΣ, ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ, ΞΗΜΕΡΩΜΑ, ΚΕΔ, κτλ) αλλά και γενικότερα.

► Το ΚΚΕ αν δεν (αυτο)διαλυθεί και δεν (αυτο)καταστραφεί ΔΕΝ υπάρχει περίπτωση να κάνει πολιτικό μέτωπο παρά μόνο με τον εαυτό του όπως συνεχίζει και κάνει ειδικότερα από την ανάληψη της ηγεσίας από την Παπαρήγα και μετά. Αν δεν έχει εκπροσώπηση στη βουλή για δυο ή τρεις τετραετίες θα σκεφτούν το Πολιτικό Μέτωπο κάνοντας το “από τα πάνω” όμως χωρίς ουσιαστικό έλεγχο από τη βάση. Άρα θα το καταστήσουν αμέσως άσφαιρο και αναποτελεσματικό το όποιο μέτωπο. (Αυτό το πιστεύω πως θα ισχύσει για όλα τα αριστερά κόμματα -όπως περιγράφθηκαν παραπάνω- αν και εφόσον μπουν και μετά βγουν από τη βουλή.)

► Τα εξωκοινοβουλευτικά κόμματα θα συνεχίσουν την αυτοκαταστροφική τους πορεία χωρίς αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες και θα είναι υπόθεση μερικών εκατοντάδων όλος ο σκληρός πυρήνας της οργανωτικής τους δομής άρα και χωρίς μαζικότητα. Η ΛΑΕ με αστερίσκο διότι μπορεί να κάνει μέτωπο μόνη της με κάποιο αντιμνημονιακό κόμμα χάνοντας όμως την όποια ριζοσπαστικοποίηση που είχε. Τα μη ταξικά και αριστερά, τα λεγόμενα αντιμνημονιακά κόμματα (ΕΠΑΜ, ΜΕΡΑ25, ΠΛΕΥΣΗ, κτλ) δεν τα αναφέρω καν γιατί δεν αφορούν καν αυτή τη συζήτηση.

► Οι ανένταχτοι με ταξικό πρόσημο πολίτες (δεν μιλώ για εμάς αλλά γενικά για όλο τον ανένταχτο με ταξικό πρόσημο κόσμο από όλη την χώρα) πολύ δύσκολα θα φτιάξουν “από τα κάτω” κάτι καινούργιο. Και όταν και αν το φτιάξουν αυτό θα πάρει πολλά χρόνια μέχρι να μαζικοποιηθεί και να έχει κάποιο “ρόλο” στα πράγματα.

► Ο αναρχικός και αντιεξουσιαστικός χώρος όλο και θα μαζικοποιείται, θα ριζοσπαστικοποιείται και θα περιθωριοποιείται όμως ταυτόχρονα, γενόμενος για διάφορους λόγους σαν τα απομονωμένα μικρά αριστερά σεχταριστικά κλειστά “club”: κυρίως επειδή θα ομφαλοσκοπεί αλλά και επειδή θα δέχεται σκληρή κρατική καταστολή.

Γενικά θα είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα να πάρουμε ανάσες ζωής και βιώσιμης προοπτικής (και για τα βαλκάνια, και για την Ευρώπη, και παγκόσμια) εκτός και αν υπάρξει κάποιο γεγονός, ιστορικής σημασίας και «ευκαιρίας», που θα μπορέσει να μαζικοποιήσει και να συσπειρώσει πολύ γρήγορα κόσμο με ταξικά χαρακτηριστικά και προτάγματα. Το κεφάλαιο κάνει ολομέτωπη επίθεση· παντού.

Τα γράφω αυτά διότι αν και ουτοπιστής (με την καλή έννοια του όρου και όχι του βλάκα, χαζού ή ηλίθιου), αν και ονειροπόλος που ΔΕΝ βάζει τα όνειρα του σε καλούπια και κουτάκια, είμαι ταυτόχρονα και ρεαλιστής και ξέρω πόσο δύσκολα είναι να φτιαχτεί κάτι νέο στο κίνημα στην ουσία εκ του μηδενός, σε αυτήν την τόσο δύσκολη και μπερδεμένη εποχή.

Αυτό όμως ΔΕΝ σημαίνει με τίποτα πως πρέπει να παρατάμε τα πιστεύω μας και να είμαστε έρμαια λαοπλάνων, λαϊκιστών, ηγετίσκων, στελεχίσκων, παραγοντίσκων, συνδικαλίσκων και γενικά όλων αυτών των ιδιοτελών χαμερπών σκουληκιών.