Θάνατος στο Φασισμό! ~ Death to Fascism!

ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ!

ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟ ΝΑΖΙΣΜΟ!

ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ!

ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΙΣ ΧΟΥΝΤΕΣ!

ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑΞΙΚΑ ΑΔΕΛΦΙΑ!

Το Ελληνικό Εργατικό Κίνημα πρέπει να απομονώσει
τους εκπροσώπους του Φασισμού, του Ναζισμού και του Ρατσισμού
-όπως είναι η Χρυσή Αυγή-
στην πράξη: ενωμένα και αποφασιστικά.

Τιμή και Δόξα στη μνήμη του 27χρονου εργάτη Σεχζάτ Λουκμάν (Shehzad Luqman)
που έπεσε νεκρός μετά από ρατσιστική - φασιστική επίθεση στις 17-1-2013.

Οι Έλληνες Ψηφοφόροι πρέπει να απομονώσουν
το κόμμα της Χρυσής Αυγής από την κοινοβουλευτική της εκπροσώπηση.

Οι Έλληνες Πολίτες πρέπει να απομονώσουν
το κίνημα του Φασισμού - Ναζισμού από την κοινωνική του εξάπλωση. 

πηγή φωτογραφίας:
Παναγιώτης Τζάμαρος/ FosPhotos
http://tvxs.gr/news/ellada/profylakisteoi-oi-drastes-tis-dolofonias-toy-loykman

παραμύθι - FF.C FortiFied Concept - paramythi (2004)

Όταν ήμουνα μικρός μου `χαν πει ένα παραμύθι
ότι αυτό που λέγεται φιλία υπάρχει και ζει σ’ αυτόν τον πλανήτη .
Μου είχαν πει και για κάτι σπουδαίο που το λέγανε ιδεολογία
και να `μαι πιστός σε ιδανικά όπως πατρίδα, οικογένεια, θρησκεία .
Μου είχαν πει για μια γενιά εκεί γύρω στο `60 με `70,
για μια επανάσταση κι αν χρειαζότανε η γενιά μου θα έκανε τα ίδια.
Μου είχαν πει και για κάτι παράξενους με καπέλο και μπλε στολή,
αυτοί θα με έσωζαν αν κάποιος κλέφτης στο σπίτι μου μέσα είχε μπει.
Μου είχαν πει για μία χούντα και για μία αριστερά
μου `παν για κάποιες χαμένες πατρίδες και 400 χρόνια σκλαβιά .
Μου `παν ότι ήμουν τυχερός γιατί τώρα έχουμε δημοκρατία,
για κάτι που το `λεγαν σοσιαλισμό και έμοιαζε μ’ ελευθερία.
Μου `παν τα πράγματα έχουν αλλάξει για τη δική μου τη γενιά
κι αφού έχουμε ένα πιάτο να φάμε όλα είναι μια χαρά.
Μου `παν να βάλω γρήγορα μυαλό και να συμβιβαστώ
κι ότι κάπου εκεί είναι το νόημα της ζωής, αν το ψάξω θα το βρω!

Όταν ήμουνα μικρός μου `χαν πει ένα παραμύθι,
μα είχε άσχημο τέλος και αυτό το ξέρω ήδη.
Όταν ήμουνα μικρός μου `χαν διδάξει μια ιστορία,
τώρα μου την λένε αλλιώς, μα εγώ μαθαίνω στην πορεία.

Τώρα όμως που μεγάλωσα το παραμύθι έχει αλλάξει,
δε φοβάμαι πια τους εχθρούς μου γιατί οι φίλοι μ’ έχουνε κάψει.
Κι εκείνο το σπουδαίο που το λέγανε ιδεολογία
έχει καταντήσει γραφικό κι ανήκει πια στην ιστορία.
Κι όσο για την επανάσταση που θα έκανε η δική μου η γενιά,
την κάνει μέσα από ακριβά αμάξια, ρούχα, μόδα και λεφτά.
Κι αυτοί οι παράξενοι που λέγονται αστυνομικοί
είναι οι περισσότεροι ίδιοι κλέφτες κι επικίνδυνα κομπλεξικοί.
Τώρα όλες οι πολιτικές παρατάξεις έχουνε γίνει ένα,
η εξουσία είναι γλυκιά κι ελκυστική για τον καθένα.
Εμείς δε βιώσαμε τον πόλεμο, ούτε τη δικτατορία,
μήπως φταίει τελικά αυτό που ακόμα δε νιώθω ελευθερία.
Κι αμφισβητώ ότι τα πράγματα είναι καλύτερα για μας,
έχουμε υλικά αγαθά άλλα μας λείπουνε άλλα πολλά.
Μου λείπει κάτι αληθινό να μπορώ να πιστέψω άφοβα σ’ αυτό,
νιώθω πως έχω γεράσει πριν προλάβω μάθω να ζω!

Όταν ήμουνα μικρός μου `χαν πει ένα παραμύθι,
μα είχε άσχημο τέλος και αυτό το ξέρω ήδη.
Όταν ήμουνα μικρός μου `χαν διδάξει μια ιστορία,
τώρα μου την λένε αλλιώς, μα εγώ μαθαίνω στην πορεία.

Δώσε μου φώτιση Θεέ μου υπάρχει εθνική συσκότιση,
χιλιάδες τα χτυπήματα σε κάθε μου ανόρθωση.
Ή ο κόσμος έχει αλλάξει ή δεν τον έμαθα ποτέ,
πουτανιά, ψέμα και απάτη θεωρούνται κυριλέ.
Κάποτε πίστεψα σε κάτι σε μια ιδεολογία,
πίστεψα στη μουσική μου σαν να ήτανε θρησκεία.
Τώρα πια με το hip hop κάνουν στριπτίζ μες στα πορνεία,
ζούσα χρόνια μέσα στο ψέμα, τώρα νιώθω αηδία.
Ένα μάτσο εγωπαθείς και επιεικώς κωλόπαιδα,
μια παράσταση κλισέ αρνητικά όλα τα πρότυπα.
Άμα κάτι δε μου κάνει απλώς φεύγω μακριά
δεν ανήκω σε κανέναν, δεν ανήκω πουθενά.
Ο κόσμος έχει μολυνθεί, δεν τον νοιάζει πια
η αλήθεια είναι λέξη ντεμοντέ, η ψευτιά του έγινε συνήθεια.
Η παράδοση πεθαίνει, η Ελλάδα πού να ζει,
βάλανε στο φέρετρο της ευρωπαϊκή επιγραφή.
Η Μασονία αλωνίζει μέσα στην ελληνική βουλή,
σοσιαλισμός και χούντα τώρα `γιναν ασορτί.
Ψεύτικες δημοσκοπήσεις και αλλοδαποί σ’ απογραφή,
μα η κυβέρνηση θέλει ψήφους, θέλει από κάπου να τους βρει.
Σάπια λόγια και ιδέες κι η πουτανιά σαν αρετή
και μετά τα 15 η παρθενιά είναι ντροπή.
Τί πειράζει όμως αυτό τώρα είμαστε Ευρωπαίοι,
ψάξε να βρεις τον ανδρισμό σου σ’ ένα αμάξι που να λέει.
Βρες κι ένα καλό τσουλί για να συμπληρώσεις την εικόνα,
γίνε λίγο κουνιστός στην Ευρώπη είναι μόδα.
Ας χαρούμε χωρίς λόγο, έχουμε 21ο αιώνα,
αν το ήξερε ο Σωκράτης τότε θα είχε αλλάξει χώρα.

Γιώργος Ρούσης: "από την κρίση στην επανάσταση - πόλεμος θέσεων" ~ George Roussis "from crisis to revolution - war of position"

Μόλις χθες διάβασα μονορούφι σχεδόν το νέο βιβλίο του Γιώργου Ρούση.
Για ένα άτομο σαν και μένα το οποίο δεν έχει διαβάσει τα πρωτότυπα βιβλία - κείμενα συγγραφέων όπως του Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν, Τρότσκι, Γκράμσι, Λούξεμπουργκ και των άλλων μεγάλων της εποχής των επαναστάσεων στα τέλη του 19ου και αρχές του 20ου αιώνα, αλλά και νεώτερων συγγραφέων της δυτικής μαρξιστικής διανόησης του 20ου αιώνα, αλλά τους έχει γνωρίσει αποσπασματικά μόνο μέσα από το φιλτράρισμα άρθρων εφημερίδων και περιοδικών αριστερής σκέψης, το βιβλίο του Ρούση είναι μια όαση στο σκουπιδαριό, ένας μπούσουλας και τροφή για κριτική σκέψη, στον προσανατολισμό του συνειδητοποιημένου ανθρώπου που θέλει να αλλάξει τα πράγματα σήμερα προς μια σοσιαλιστική, κομμουνιστική, ελευθεριακή κατεύθυνση.

Ο μεστός, προσιτός λόγος του Ρούση από την πρώτη στιγμή -εδώ και δυο-δυόμιση χρόνια περίπου που τον ξέρω από ένα άρθρο του στην Ελευθεροτυπία- με κέρδισε και μου απέδειξε ότι μπορεί να υπάρξει σημερινή αριστερή αντικαπιταλιστική διανόηση κοντά στο λαό και στα προβλήματα του.

Μην το χάσετε.
Απαραίτητο βοήθημα για κάθε ανήσυχο μυαλό με κριτική σκέψη. Αυτό το βιβλίο με έκανε να αναζητήσω και το "Ο Μαρξ γεννήθηκε νωρίς" το οποίο όπως λέει ο ίδιος ο Ρούσης στο βιβλίο του, το νέο του βιβλίο είναι ένα είδους συνέχειας της σκέψης που αναπτύσσεται στο πιο πάνω παλαιότερο βιβλίο του.
Από τις εκδόσεις Γκοβόστη και τα δύο.

Αντόνιο Γκράμσι

μια συζήτηση μεταξύ Ελευθεριακού και Γιώργου Ρούση

με αφορμή το τελευταίο του βιβλίο

 "από την κρίση στην επανάσταση - πόλεμος θέσεων"

πηγή βίντεο

http://www.youtube.com/user/ELEYTHERIAKOS

18-2-2013

τελευταία ενημέρωση ανάρτησης

Το ΚΚΕ δε μπορεί να συνεργαστεί...

...ούτε από τα δεξιά του αλλά ούτε και από τα αριστερά του.
Μπορεί μόνο με το ΠΑΜΕ, την ΠΑΣΕΒΕ, την ΠΑΣΥ, το ΜΑΣ και την ΟΓΕ.
Δηλαδή τελικά μόνο με τον εαυτό του.

από τον Ριζοσπάστη στις 14-12-2012:

απάντηση της Αλέκα Παπαρήγα σε ερώτηση του Γ. Λαουτάρη, από την εφημερίδα ΠΡΙΝ.

"Δε συνεργαζόμαστε με δυνάμεις που πολέμησαν το ΚΚΕ"

 -- Γ. ΛΑΟΥΤΑΡΗΣ: Θα μου συγχωρήσετε τη σχολαστικότητα, διαβάζοντας ένα σημείο χθες, ότι το ΚΚΕ επιδιώκει την κοινή δράση με αντικαπιταλιστικές δυνάμεις. Στο επόμενο ακριβώς σημείο - αναφέρομαι στις θέσεις 66 και 67 - υπάρχει διατύπωση ότι το Κόμμα σας δεν μπορεί να κάνει καμία συνεργασία με κόμματα κομμουνιστικής αναφοράς που διαφοροποιούνται από το ΚΚΕ. Υπάρχει η πρόθεση κοινής δράσης σε πολιτικό επίπεδο ή σε επίπεδο μαζικού κινήματος ή όχι;

-- Στις Θέσεις λέει αν εμφανιστούν πολιτικές δυνάμεις που στον έναν ή τον άλλο βαθμό συμφωνούν με την εργατική - λαϊκή εξουσία κ.λπ., θα αναπτύξουμε κοινή δράση μέσα στις γραμμές της Συμμαχίας, μέσα στις γραμμές των μαζικών οργανώσεων της Συμμαχίας. Εκεί μέσα, βεβαίως, συναντιέσαι και με όλο τον άλλο κόσμο. Γιατί, προσέξτε, είναι αδιανόητο στις γραμμές του μαζικού κινήματος να βάλεις πολιτικές ταμπέλες, στον Νεοδημοκράτη, στον ΠΑΣΟΚο κ.λπ. Γίνεται μια συνέλευση, μπορεί να συμφωνήσουμε όλοι σε ένα θέμα ή σε μια απεργία. Δε θα συμφωνήσουμε, θα αντιπαρατεθούμε. Αυτό, δηλαδή, το ότι αριστερή συσπείρωση στο κίνημα εναντίον όλων των άλλων, αυτό για εμάς, στο κίνημα μέσα και στην κοινωνική συμμαχία, δεν έχει θέση.

Λέμε όμως κάτι πάρα πολύ καθαρά. Οτι με δυνάμεις πολιτικές κι ομάδες που προέκυψαν από διάσπαση του ΚΚΕ, όχι, δε συνεργαζόμαστε, δεν πάνε να λένε ζήτω η δικτατορία του προλεταριάτου; Και θα στο εξηγήσω. Μιλάμε συγκεκριμένα τώρα, '89, '90, '91, μην πάμε μακριά. Αυτές οι δυνάμεις, τη δύσκολη ώρα, των μεγάλων ερωτημάτων και των συγχύσεων, γιατί ανατράπηκε ο σοσιαλισμός και δε μιλάμε τώρα για μέλη και για τον απλό κόσμο, μιλάμε για στελέχη που εκείνη την ώρα άφησαν το καράβι, έκαναν άλλους πολιτικούς σχηματισμούς.

Και εμείς ρωτάμε - δεν έχει σημασία αν ήταν μεγάλοι ή μικροί φορείς - να βγάλουμε τι είπανε για το ΚΚΕ; Μέχρι που λέγανε ότι τάχα έσερνε ο Χαρίλαος τα τσουβάλια με τα ρούβλια στην αυλή του Περισσού και τα τρώγαμε, τα μοιράζαμε μεταξύ μας, τα κάναμε βίλες και κότερα. Δεν ήταν μια απλή ιδεολογική αντιπαράθεση, να πεις εγώ διαφωνώ, άλλαξα γνώμη.

Εχουν σχέση αυτές οι ομάδες, αυτά τα στελέχη με το αδυνάτισμα του κινήματος; Ξέρεις, καμιά φορά ο αντίπαλος δεν μπορεί να σου κάνει τη ζημιά που μπορεί να σου κάνει αυτός που είναι μέσα σου. Αυτοί που γράφανε διάφορα άρθρα, ότι το ΚΚΕ έκανε λαθρεμπόριο όπλων με τη ΛΔ της Γερμανίας στη Νότια Αφρική και εμπόριο ναρκωτικών, αυτοί που τα γράφανε ήταν πρώην μέλη και στελέχη του Κόμματος. Και δεν τα έγραφε ο χ ή ο ψ, ο τάδε από τη ΝΔ και από το ΠΑΣΟΚ. Θα έλεγες, εντάξει, τόσο του έκοβε, τόσο έγραφε ή του τα έδωσε καμιά ΚΥΠ, γιατί έδινε και η ΚΥΠ τα χαρτάκια και τα έγραφε.

Εχουν ευθύνη για το αδυνάτισμα του κινήματος

Αυτές οι δυνάμεις, παρά το μικρό ή μεγάλο μέγεθός τους, έχουν ευθύνη για το αδυνάτισμα του κινήματος. Και ύστερα από κάποια χρόνια, διατηρώντας όλες τις θέσεις τους βεβαίως, εμείς δε ζητάμε από κανέναν δήλωση μετανοίας, εμείς όμως πώς θα συνεργαστούμε; Δεν είναι και λίγο αστείο; Μπαίνουμε - βγαίνουμε, όπως μου κατέβει; Μιλάμε για στελέχη, μιλάμε για πρώην μέλη της ΚΕ. Μπορεί να αλλάξει το στέλεχος γνώμη; Μπορεί να αλλάξει. Αλλά αυτά όλα που έλεγαν χρησιμοποιήθηκαν από τον αντίπαλο εναντίον του ΚΚΕ και χρησιμοποιούνται μέχρι σήμερα. Οταν έρχονται και λένε είναι ουτοπία αυτά που λέτε, θα μου πεις βρισιά είναι; Μα ποιοι τα λένε; Τα λένε αυτοί που λένε ότι είναι κομμουνιστές. Όταν λένε δεν υπήρχε σοσιαλισμός στην ΕΣΣΔ, αλλά υπήρχε γραφειοκρατία. Ε, όχι.

Μέσα στο κίνημα, με όποιον συναντιόμαστε, δε θα του ζητήσουμε ταυτότητα. Αλλά θα πάμε δηλαδή να συνεργαστούμε με αυτούς που φτύνουν το σοσιαλισμό του 20ού αιώνα και εμείς θα καθόμαστε να συζητάμε ή θα τσακωνόμαστε μπροστά στο λαό; Οχι, δε συνεργαζόμαστε μ' αυτούς. Τελείωσε. Και να ανασκουμπωθούμε εμείς οι κομμουνιστές. Υπάρχουν μάζες εργατικές, φτωχές λαϊκές, νεότερης ηλικίας που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Θα πάμε να συνεργαστούμε μαζί τους, δηλαδή μέσα στα σωματεία, μέσα στους φορείς. Κι εκεί θα έχουμε μεγάλο στομάχι. Οχι να τσακωνόμαστε τώρα, οι νυν και οι πρώην, για το τι ήτανε ο 20ός αιώνας.

οι φωτογραφίες από το www.google.gr

ΠΗΓΗ: Ριζοσπάστης

Ευρώ ή Δραχμή; Ναι ή Όχι στην ΕΕ; ~ Euro or Drachma? Yes or No to the EU?

Αλέκος Αλαβάνος: Η ευρωζώνη είναι Μνημόνιο
Συνέντευξη στους Γιάννη Ελαφρό και Γιώργο Λαουτάρη
στην εφημερίδα "πριν" (2-11-2012)

Το Σχέδιο Β’ που καταθέτει το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής είναι ένα επαναστατικό πρόγραμμα στο βαθμό που αμφισβητεί την ευρωπαϊκή καπιταλιστική ολοκλήρωση, υποστηρίζει στο Πριν ο Αλέκος Αλαβάνος. Όπως τονίζει, είναι απολύτως αδύνατο να καταργηθεί το Μνημόνιο και να παραμείνει η χώρα στην ευρωζώνη.

– Με αφορμή τα αποτελέσματα του Γιούρογκρουπ είδαμε δημοσιεύματα που έκαναν λόγο για τα πρώτα χαμόγελα. Εσείς χαμογελάσατε;

– Τα χαμόγελά τους είναι παγωμένα ακόμα από το PSI. Η απόφαση του Γιούρογκρουπ είναι μια εντελώς λάιτ, νοθευμένη έκδοση του PSI. Δεν έχει περικοπή δανείων και αντίθετα έχει αυτό που έγραψε μια ξένη εφημερίδα, «μεζέδες για την Ελλάδα». Έχει μικρή μείωση επιτοκίων, μικρή επιμήκυνση της εξόφλησης, μικρή και με ερωτηματικό αγορά ομολόγων στη δευτερογενή αγορά, μικρή παράταση εφαρμογής του προγράμματος. Μέσα στις συνθήκες της ύφεσης και με την έλλειψη εθνικής νομισματικής πολιτικής, πιστεύω ότι ο δρόμος είναι προδιαγεγραμμένος, δρόμος επιδείνωσης που θα φτάσει σε αφόρητα επίπεδα μέσα στο 2013.

– Σε τι συνίσταται το Σχέδιο Β~;

– Κομβικά σημεία είναι η παύση πληρωμών, η διαγραφή του χρέους, η αποχώρηση από το ευρώ και η απόκτηση ικανότητας μιας εθνικής νομισματικής πολιτικής, η εθνικοποίηση των τραπεζών, ο δημόσιος σχεδιασμός προκειμένου να κινηθεί η παραγωγική συγκρότηση, η αναδιανομή του πλούτου με μέτρα που υπερβαίνουν τη φορολογία και πρέπει να αγγίξουν κατά τη γνώμη μου και το θέμα της περιουσίας, ο εργατικός έλεγχος. Το ονομάσαμε Σχέδιο Β~ γιατί πιστεύουμε ότι μπορεί να κωδικοποιήσει μέσα σε δύο λέξεις αυτή την πρόταση, που δεν είναι πολύ διαφορετική από κομβικά σημεία που έχουν κάνει άλλες οργανώσεις της Αριστεράς πριν από μας με τις οποίες συζητάμε και έχουμε μια παράλληλη προβληματική.

– Ποιος καλείται όμως να το εφαρμόσει;

– Το πρόγραμμα, που εμείς το λέμε Σχέδιο Β~, ενώ άλλες δυνάμεις της Αριστεράς, όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το λένε αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα, είναι κατά τη γνώμη μου επαναστατικό πρόγραμμα, με την έννοια ότι αμφισβητεί την κεντρική επιλογή της άρχουσας τάξης της Ελλάδας από τη δεκαετία του ’60 μέχρι σήμερα. Η επιλογή ήταν ότι η Ελλάδα της αμερικανοκρατίας μετά τον εμφύλιο θα ενσωματωθεί και θα σταθεροποιηθεί μέσα στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ολοκλήρωσης. Για να πετύχει το Σχέδιο Β~ απαιτούνται άλλοι συσχετισμοί στην κοινωνία, οργανωμένες δυνάμεις να το στηρίζουν, σημαίνει φυσικά και μια ριζοσπαστική, ανατρεπτική κυβέρνηση με κεντρικό τον ρόλο της Αριστεράς.

– Από τον ΣΥΡΙΖΑ κυρίως διατυπώνεται η κριτική ότι η αποχώρηση από το ευρώ είναι σχέδιο πατριωτικό, εθνικής αναδίπλωσης, εθνικιστικό. Πώς απαντάτε;

– Αν προχωρήσουμε σε αυτή τη λογική, πρέπει να βάλουμε τον Ρήγα Φεραίο και τον Κολοκοτρώνη ξανά στη φυλακή, διότι τα έσπασαν με έναν πολυεθνικό δανεισμό, την οθωμανική αυτοκρατορία. Θεωρώ ότι το Σχέδιο Β~ είναι μια βαθιά διεθνιστική τομή για την ελληνική κοινωνία. Αν θέλεις να βρεις δρόμους για να δώσεις λύση στα προβλήματα του λαού και του τόπου και αν θες να λειτουργήσεις αποσταθεροποιητικά και κατακρημνιστικά γι’ αυτό το οικοδόμημα που υπάρχει, δημιουργώντας το έδαφος για μια εναλλακτική Ευρώπη, πιστεύω ότι αυτός είναι ο δρόμος. Ποιος μπορεί να πάρει την ευθύνη στο όνομα του διεθνισμού να περιμένουμε τους Ολλανδούς συντρόφους εργάτες να φτάσουν στο δικό μας σημείο και να ζητήσουν αλλαγές σε βάθος, όταν η ελληνική κοινωνία έχει αυτά τα ποσοστά πείνας, ανεργίας και απόγνωσης; Με αυτή την έννοια, η πρότασή μας είναι πρόταση συμμαχιών. Η άποψη που λέει να μη συγκρουστούμε με την ευρωζώνη, στην ουσία αποδέχεται μια υπαρκτή διαίρεση της ευρωζώνης σε κέντρο και περιφέρεια και την καταδίκη της δεύτερης σε μόνιμη παρακμή.

– Διατυπώνεται η θέση ότι το Μνημόνιο μπορεί να καταργηθεί και παράλληλα να παραμείνουμε στην ευρωζώνη. Διαφωνείτε;

– Δεν θέλω να χρησιμοποιήσω χαρακτηρισμό γι’ αυτή τη θέση – θα ήταν αυστηρός. Κάτι τέτοιο είναι αδύνατο 100%. Η Ισπανία ήθελε ενίσχυση των ιδιωτικών της τραπεζών και της είπαν πως πρέπει να κάνει πρόγραμμα σταθεροποίησης. Ο Μπαρόζο έδωσε στη δημοσιότητα το σχέδιό του για την αναδιοργάνωση της ΕΕ, όπου αναφέρει ότι όχι μόνο όσες χώρες βρίσκονται εκτός αγορών, αλλά όλες θα υποβάλουν τους προϋπολογισμούς τους για να γίνουν αποδεκτοί. Τι σημαίνει αυτό; Ότι η ευρωζώνη είναι Μνημόνιο. Είναι ταυτόσημα. Αυτή τη στιγμή το Μνημόνιο δεν είναι ένα χαρτί όπως ήταν το 2010. Τότε πραγματικά ήθελες μια κυβέρνηση που θα έπαιρνε το χαρτί και θα το έσκιζε και θα ακολουθούσε άλλο δύσκολο δρόμο που θα απέμπλεκε την Ελλάδα. Το Μνημόνιο σήμερα είναι μια πραγματικότητα. Κι ας είσαι η πιο αριστερή κυβέρνηση και η πιο κομμουνιστική που έχει εμφανιστεί, έχεις ανεργία των νέων που ξεπερνά το 50%, έχεις τον παραγωγικό σου ιστό σε σήψη. Με αυτή την έννοια πρέπει να απαντήσεις, δεν αρκεί να σταματήσεις να δέχεσαι εντολές.

– Προτείνετε έξοδο από το ευρώ, όμως φαίνεται να έχετε μια επιφύλαξη για την έξοδο από την ΕΕ. Γιατί υπάρχει αυτός ο δισταγμός;

– Είναι σωστό ότι σε σχέση για παράδειγμα με τις θέσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είμαστε κρατημένοι. Πολλές δυνάμεις που είναι σήμερα στο Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής πριν την κρίση δεν υποστήριζαν την έξοδο από το ευρώ. Ανάμεσα σ’ αυτούς ήμουν κι εγώ. Το 2009 που εμφανίστηκε η κρίση, ενώ είχα καταψηφίσει ως ευρωβουλευτής τη συμμετοχή στην ΟΝΕ παρά την άποψη του τότε κόμματός μου του Συνασπισμού, είχα δεχτεί ότι αποτελεί μια πραγματικότητα όπου εκεί μέσα θα παλέψεις. Πρέπει να δει κανείς τις διεργασίες και την πορεία. Εμείς δίνουμε κεντρικό βάρος στο θέμα του ευρώ, διότι είναι το πεδίο όπου θα γίνει ο μεγάλος πόλεμος. Δεν πολυενοχλείται το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο αν ένα κόμμα πει «δεν θα πληρώνουμε» ή «εθνικοποίηση των τραπεζών». Εκεί που γίνεται η μάχη είναι αν είσαι ή όχι με το ευρώ. Μπορείς να αμφισβητήσεις την επιλογή αυτή της άρχουσας τάξης; Πρέπει να θέσει κανείς προτεραιότητες στα θέματα, ώστε να οδηγηθούμε στα πρώτα βήματα της ανασυγκρότησης. Με αυτή την έννοια, ναι, θα έρθουμε σε πλήρη σύγκρουση με την ΕΕ. Εμείς δεν λέμε ότι θα βγούμε από το ευρώ και δεν θα τρέχει τίποτα με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όταν δει κανείς την πορεία των γεγονότων, οι αρνητικές θέσεις απέναντι στην ΕΕ του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχουν επιβεβαιωθεί. Δεν επιβεβαιώθηκαν ούτε οι χούλιγκαν της Ευρώπης, ούτε ακόμη και θέσεις όπως οι δικές μου, που είχαν την αντίληψη ότι πρέπει να αγωνιστούμε μέσα στην πραγματικότητα της ευρωζώνης. Αλλά, έχουμε μια διαφορετική προσέγγιση με άλλα τμήματα της Αριστεράς. Έχω την αίσθηση ότι ο προσδιορισμός της σύγκρουσης κυρίως ως στοιχείο μιας αντικαπιταλιστικής αφήγησης, έχει ως αποτέλεσμα να παρεμποδίζεται η επικοινωνία με ένα ευρύτατο κοινωνικό κομμάτι που θέλει άμεσες απαντήσεις σε θέματα όπως η ανεργία ή η φτώχεια. Χαρακτηριστικό της περιόδου είναι το εξής: Η Αριστερά πάντα είχε ένα άμεσο πρόγραμμα βελτίωσης της ζωής του λαού, ξέροντας ότι αυτό δεν θίγει τις καθεστωτικές και κοινωνικο-οικονομικές βάσεις. Σήμερα για να απαντήσεις στα πολύ άμεσα προβλήματα, οδηγείσαι σε ένα πρόγραμμα με επαναστατικά αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά.

– Έχετε μια μεγάλη εμπειρία από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Τελικά η ΕΕ μπορεί να μεταρρυθμιστεί;

– Δεν μας έχει πείσει για κάτι τέτοιο. Με αυτή την έννοια, τίθεται σήμερα το θέμα ή Ευρωπαϊκή Ένωση ή λαοί. Υπάρχουν άλλες δυνατότητες, ζούμε σε μια εποχή τεχνολογιών, ιδεών, καινοτομιών. Πιστεύω στην ευρωπαϊκή συνεργασία, όχι όμως αγνοώντας τις δυνατότητες που δίνουν οι ανατολικοί μας γείτονες. Εδώ είναι μια υστέρηση της Αριστεράς, να δώσει δηλαδή την εναλλακτική της αντίληψη για το πώς θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί η ευρωπαϊκή συνεργασία. Μια αποχώρηση της Ελλάδας από την ευρωζώνη θα τη φέρει αναγκαστικά σε σύγκρουση με την Ευρωπαϊκή Ένωση.

– Μιλάτε συχνά για την κοινωνία και τη χώρα με μια γενικότητα που γεννά το ερώτημα: Γίνεται από μια οικονομική ανασυγκρότηση να βγουν όλοι κερδισμένοι;

– Η ελληνική κρίση ως πηγή έχει τις μεγάλες πλανητικές, ευρωπαϊκές κι εθνικές ταξικές συγκρούσεις. Αυτό δεν πρέπει να μας κάνει να χάνουμε από τα μάτια μας ότι η εργατική τάξη έχει δυνατότητα σήμερα συμμαχιών ενός ασύλληπτου εύρους. Πλήττονται όλα τα μεσαία στρώματα και με αυτή την έννοια ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας θα ωφεληθεί. Πιστεύω ότι πλήττεται ακόμη και η κορυφή της κοινωνικής ιεραρχίας σήμερα, η οποία όμως αναζητά λύσεις στην κατεύθυνση της μεγαλύτερης ενσωμάτωσης και εξάρτησης, συγκεντροποίησης του κεφαλαίου και πλήρους διάλυσης των κοινωνικών κατακτήσεων.

– Κάνατε πρόταση δημοψηφίσματος για το ευρώ. Δεν φοβάστε μήπως το χάσετε;

– Αν θεωρείς ότι είναι κεντρικό ζήτημα, θες να μιλήσει ο λαός. Αν θεωρείς ότι είναι επείγον, θες να μιλήσει επειγόντως ο λαός. Δεν μπορείς να ζητάς δημοψήφισμα μόνο όταν έχεις στην τσέπη το αποτέλεσμα. Η πολιτική που προτείνουμε ανταποκρίνεται στις ανάγκες της πλειοψηφίας του λαού και με αυτή την έννοια το φίλτρο του φόβου και του τρόμου δεν θα αντέξει.

– Και η επόμενη μέρα του αγώνα για την ανατροπή;

– Υπάρχει μια πολύ μεγάλη καθυστέρηση. Για να κάνω αυτοκριτική, εμείς ως Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής έπρεπε πιο έγκαιρα να είχαμε προχωρήσει στην αλλαγή που κάναμε την άνοιξη και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να ήταν πιο έτοιμη να προχωρήσει σε συνεργασίες. Πιστεύω ότι μπορεί να υπάρξει ένα πολύ μεγάλο μετωπικό ρεύμα που μπορεί να σφραγίσει τις πολιτικές εξελίξεις. Με αυτή την έννοια, δεν πρέπει να χάσουμε καιρό. Πολύ σύντομα πρέπει να προχωρήσουμε σε αυτή την έκφραση ενός ανατρεπτικού ριζοσπαστικού ρεύματος.

– Γίνεται λόγος για ένα νέο διπολισμό υπό το δίλημμα «Μνημόνιο ή ΣΥΡΙΖΑ». Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να αποτελέσει εναλλακτική απάντηση;

– Θα βοηθηθούμε πολύ αν βάλουμε τις συγκρούσεις σε προγραμματικό επίπεδο. Πριν πούμε ότι μια άποψη είναι αριστερή, επαναστατική ή αντικαπιταλιστική, να δούμε προγραμματικά ποια είναι η μεγάλη σύγκρουση. Αυτή κατά τη γνώμη μου έχει σχέση με τα ζητήματα του χρέους, των τραπεζών, του σχεδιασμού. Στο ευρώ γίνεται η μεγάλη σύγκρουση. Από αυτή την άποψη, υπάρχουν δυνάμεις που βρίσκονται στη μία και στην άλλη πλευρά. Ο ΣΥΡΙΖΑ με τις θέσεις που έχει αυτοπροσδιορίζεται στην άλλη πλευρά. Η θέση «έξοδος από το ευρώ ίσον καταστροφή», πέρα από προθέσεις, έρχεται και επιβεβαιώνει και στηρίζει τις αντιλήψεις για την κυριαρχία της ευρωζώνης στη χώρα μας. Υπάρχει αξιόλογο αγωνιστικό δυναμικό στις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ το οποίο θέλω να πιστεύω ότι θα ενεργοποιηθεί στην κατεύθυνση της ριζοσπαστικής ανατροπής. Καταλαβαίνω τι σημαίνει κομματικός πατριωτισμός, αλλά πάνω από αυτόν είναι η επιβίωση του κόσμου της εργασίας και της χώρας.

εφημερίδα "ΠΡΙΝ"

Ακούνε καθόλου οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ;

Το σχέδιο Μάρσαλ και ο ΣΥΡΙΖΑ
από την διαδικτυακή εφημερίδα "Εργατικός Αγώνας" (26-11-2012)

Κατά την πρόσφατη συζήτηση για τον προϋπολογισμό στη Βουλή, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ υποστήριξε, ανάμεσα σε άλλα, ότι η Ελλάδα έχει ανάγκη από ένα σχέδιο Μάρσαλ και ότι ένα τέτοιο ανάλογο σχέδιο μπορεί να αποτελέσει την αφετηρία υπέρβασης της κρίσης για τη χώρα και την Ευρώπη μαζί με τη μερική διαγραφή του χρέους.

Η θέση αυτή του ΣΥΡΙΖΑ δεν διατυπώθηκε για πρώτη φορά. Έχει όμως σημασία ότι εκφράστηκε κατά τη συζήτηση του προϋπολογισμού.

Δυο μήνες νωρίτερα, το Σεπτέμβριο δηλαδή του τρέχοντος έτους, στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου που παραχώρησε από τις Βρυξέλλες, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είχε τονίσει : «Η Ευρώπη χρειάζεται ένα νέο Σχέδιο Μάρσαλ. Πρέπει να δοθεί χρόνος και ανάσα στην ελληνική οικονομία για να μπορέσει να ξαναπάρει μπρος και όχι να τη διαλύσουμε οριστικά με το νέο πακέτο μέτρων των 13 δισ. ευρώ». Η επιλογή του τόπου όπου διατυπώθηκε η θέση αυτή έχει επίσης τη σημασία της. Στην ίδια συνέντευξη διευκρίνισε επίσης το πολύ σημαντικό ότι η «ανάσα αυτή θα πρέπει να δοθεί σε συμφωνία με τους πιστωτές» και όχι σε αντιπαράθεση μαζί τους.

Στις 14 Νοέμβρη ο Αλ. Τσίπρας, σε συνέντευξή του στο CNN, επανέφερε για μια ακόμη φορά τη θέση αυτή: «Χρειάζεται ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ για την Ευρώπη. Αυτή είναι η λύση και όχι η λιτότητα. Η λιτότητα σήμερα μπορεί να ευνοεί ένα σχέδιο για τη γερμανοποίηση της Ευρώπης», τόνισε με νόημα στο αμερικανικό κανάλι ειδήσεων.

Όπως προκύπτει αβίαστα από τα παραπάνω, ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί βασικό συστατικό στοιχείο μιας πολιτικής εξόδου από την κρίση ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ. Για τούτο επαναδιατυπώνει τη θέση αυτή σε κομβικές παρεμβάσεις του. Είναι βέβαια αδύνατο να αγνοεί ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και οι επιτελείς του κόμματος την ουσία του σχεδίου Μάρσαλ, το οποίο υπήρξε το οικονομικό βάθρο επί του οποίου στηρίχθηκε η προσπάθεια των ΗΠΑ να επεκτείνουν την επιρροή τους στην Ευρώπη, να ανακόψουν το επαναστατικό κίνημα των λαών που είχε γιγαντωθεί μετά το β’ παγκόσμιο πόλεμο και την αντιφασιστική νίκη των λαών. Το σχέδιο Μάρσαλ υπήρξε η οικονομική πλευρά της αμερικανικής παρέμβασης στον εμφύλιο πόλεμο, συνόδεψε τις ναπάλμ που ρίχνονταν για πρώτη φορά στα βουνά της Ηπείρου. Και βέβαια, καθόλου δεν οδήγησε σε μια πραγματική οικονομική ανάπτυξη και, μάλιστα σε όφελος του λαού, γεγονός που αποδεικνύεται όχι μόνο από τις βαθιές κοινωνικές ανισότητες που υπήρχαν και πριν την κρίση αλλά και από το ότι η χώρα δεν γνώρισε παρά ασθενή βιομηχανική ανάπτυξη και ήταν πάντοτε εξαρτημένη από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Όπως σημείωνε ο Θ. Παπαρήγας σε άρθρο του στο Ριζοσπάστη το 1997, «οι εισροές του Σχεδίου αποκατέστησαν τα κέρδη του μονοπωλιακού κεφαλαίου, ανανέωσαν τη βάση του και επέτρεψαν μια παρατεταμένη «απογείωση» του εξαρτημένου καπιταλισμού»[1].

Κατά συνέπεια, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζει πολύ καλά ότι κάποιο ανάλογο πρόγραμμα δεν μπορεί να αποτελεί φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση. Γνωρίζει επίσης πολύ καλά ότι μια τέτοια πρόσκληση μόνο ως πρόσκληση προς το μεγάλο κεφάλαιο των ΗΠΑ για ενεργητικότερο ρόλο στα ελληνικά δρώμενα μπορεί να γίνει αντιληπτή.

Η πολιτική αντίληψη αυτή του ΣΥΡΙΖΑ γίνεται πιο ανησυχητική αν συνδυαστεί με άλλα δυο σημεία που έθεσε στην προαναφερθείσα συνέντευξη στις Βρυξέλλες. Ο Αλ. Τσίπρας αναφέρθηκε εκεί στις αλλαγές που πρέπει να γίνουν στον ελληνικό δημόσιο τομέα και υπογράμμισε ότι το αναποτελεσματικό κράτος και η φοροδιαφυγή είναι διαχρονικά προβλήματα στην Ελλάδα: «Χρειάζονται σημαντικές διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις για να καταπολεμήσουμε τη φοροδιαφυγή και τη διαφθορά. Αυτές οι μεταρρυθμίσεις που δεν έγιναν τα τελευταία 20 χρόνια δεν μπορούν να γίνουν επιτυχία σε μια οικονομία που βουλιάζει και βρίσκεται για 5η συνεχόμενη χρονιά στην ύφεση και σε μια κοινωνία που βρίσκεται μπροστά σε φαινόμενα διάλυσης». Πρόσθεσε ακόμη ότι οι ευρωπαίοι πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι αυτά που πληρώνουν δεν καταλήγουν στην ελληνική οικονομία, αλλά «για να καλύψουν τα χρέη που δημιούργησαν οι Έλληνες τραπεζίτες σε συνεργασία με τους ευρωπαίους τραπεζίτες».

Με άλλα λόγια, ο Αλ. Τσίπρας καθόλου δεν αμφισβητεί το παραγωγικό μοντέλο ανάπτυξης που βασίζεται στην ιδιωτική πρωτοβουλία του μεγάλου κεφαλαίου και το οποίο μας έφερε εδώ που μας έφερε.

Στο ίδιο πνεύμα, όπως είναι αναμενόμενο, βρίσκεται και ο Γιάννης Δραγασάκης εκ των κορυφαίων υπευθύνων του ΣΥΡΙΖΑ για θέματα οικονομίας. Σε συνέντευξή του στο περιοδικό Επίκαιρα στις 15/11/2012 του τέθηκε η εξής ερώτηση: «Είστε υπέρ ή κατά των ιδιωτικοποιήσεων; Μπορεί να υπάρχει ανάπτυξη χωρίς ένα μέρος της δημόσιας περιουσίας, έστω της ζημιογόνας, να αλλάξει χέρια;». Η απάντησή του είναι αποκαλυπτική: «Η αλλαγή της ιδιοκτησίας από μόνη της δεν δημιουργεί ανάπτυξη. Ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι κατηγορηματικά αντίθετος με την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας. Ό,τι έχει απομείνει στον δημόσιο έλεγχο θα πρέπει να προστατευθεί και να αποτελέσει αναπτυξιακό εργαλείο για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Σε ορισμένες περιπτώσεις η δημόσια περιουσία θα χρησιμοποιηθεί ως η δική μας συμμετοχή, για να πετύχουμε ευρύτερες αναπτυξιακές συμπράξεις με δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς του εξωτερικού». (οι υπογραμμίσεις δικές μας – ΔΚ). Τα σχόλια είναι περιττά.

Ούτε κατά διάνοια δεν αναφέρεται ο ΣΥΡΙΖΑ στην ανάγκη να χτυπηθεί η ασυδοσία του μεγάλου κεφαλαίου, να εθνικοποιηθούν οι ΔΕΚΟ, οι επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας και ο ορυκτός πλούτος της χώρας ώστε να αποκτήσει ο λαός τον έλεγχο των πιο σημαντικών τομέων της οικονομίας και τα κέρδη των επιχειρήσεων να μην τροφοδοτούν πλέον τις καταθέσεις των κεφαλαιοκρατών στην Ελβετία αλλά την κοινωνική πολιτική και ένα επενδυτικό πρόγραμμα ανάπτυξης σε όφελος του λαού. Από πουθενά δεν προκύπτει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κατανοεί την ανάγκη πως ο εκδημοκρατισμένος δημόσιος τομέας πρέπει να γίνει ο μοχλός και ο βασικός παράγοντας της ανάπτυξης και ότι πρέπει να αναλάβει την εκπόνηση και υλοποίηση ενός μεγάλου αναπτυξιακού σχεδίου παραγωγικών επενδύσεων με βάση ένα επιστημονικό σχέδιο οικονομικής ανάπτυξης που θα χαράσσεται με βάση τα συμφέροντα του λαού, με βάση τις δυνατότητες της χώρας, με ισότιμη συνεργασία με άλλες χώρες, που θα αξιοποιεί το επιστημονικό δυναμικό της πατρίδας μας.

Η παραπάνω εικόνα της οικονομικής πολιτικής που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ συμπληρώνεται από ένα τρίτο, κρίσιμο σημείο. Όταν ρωτήθηκε ο Αλ. Τσίπρας στην προαναφερθείσα συνέντευξη τύπου των Βρυξελλών για το ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ απάντησε: «Η ευρωζώνη δεν είναι λέσχη ισχυρών που κάλεσε τους ανίσχυρους να συμμετάσχουν ως διακοσμητικά στοιχεία σε αυτή. Η ευρωζώνη δεν έχει ιδιοκτήτες και ενοικιαστές έχει ισότιμα κράτη - μέλη. Η ευρωζώνη είναι σαν αλυσίδα με 17 κρίκους. Αν σπάσει ο ένας θα διαλυθεί και η αλυσίδα».

Όταν η πραγματικότητα βοά, όταν ακόμη και υποστηρικτές της ευρωζώνης αναγκάζονται σήμερα να παραδεχτούν ότι αυτή είναι ένα εργαλείο που βοήθησε τους ισχυρούς να γίνουν ισχυρότεροι, ο Αλ. Τσίπρας δηλώνει ότι η ευρωζώνη δεν είναι λέσχη ισχυρών!

Εννοείται ότι με ένα τέτοιο οικονομικό και πολιτικό πλαίσιο, οι διακηρύξεις περί κατάργησης των μνημονίων και αναδιανομής του κοινωνικού πλούτου σε όφελος των λαϊκών στρωμάτων είναι αντικειμενικά καταδικασμένες να παραμείνουν κατά βάση ή και καθ’ ολοκληρία ανεφάρμοστες.

Δ. Κ.


[1] Όπως παρατίθεται στο Β. Λιόσης, Ιμπεριαλισμός και εξάρτηση, Αθήνα, εκδ. ΚΨΜ, 2012, σελ. 163.


εφημερίδα "Εργατικός Αγώνας"

Δηλαδή η χούντα πως ήταν;

Η εποχή των Λιάτσων
από τον Θανάση Σκαμνάκη στο "πριν" (4-11-2012)

Η κάθε εποχή έχει και τους ανθρώπους της. Μερικές φορές, αν θέλεις να περιγράψεις τι συνέβη πριν από πολλά, σχεδόν ξεχασμένα, χρόνια, αρκεί να θυμηθείς και να θυμίσεις, πρόσωπα και εικόνες. Ας πούμε, όταν μιλάς για την εποχή της δικτατορίας, αρκεί να πεις Παπαδόπουλος και Παττακός, για να ορίσεις το τραγικά γελοίο του πράγματος. Η περίοδος του «εκσυγχρονισμού» και της καταστροφικής ευρωζώνης, της «δόξας» της Ολυμπιάδας και της ρεμούλας, φέρει το όνομα του πρωταγωνιστή, Κ. Σημίτη, για να υποδηλώσει το δραματικά ελάχιστο και την υποταγή.

Ο Γιωργάκης θα μείνει ως το σύμβολο της βλακείας αλλά και της επίμονης σκοπιμότητας για την εκποίηση της χώρας. Για την περίοδο του Σαμαρά δεν έχει κάτσει η μπίλια ακόμα. Θα είναι ο κύριος Φώτης το μέγεθος του ελάχιστου; Θα είναι ο Βενιζέλος το μέτρο του κενού; Θα είναι ο Αντωνάκης το κουρδιστό χαμόγελο της υποτέλειας; Ή θα είναι ο Αιμίλιος Λιάτσος ο ορισμός της φάρσας; Πόσο δραματικό πρέπει να είναι, όταν αφηγείται κάποιος κάποτε στο μέλλον, να λέει: στην εποχή μας είχαμε το Λιάτσο διευθυντή της ΕΡΤ και έκοβε εκπομπές (όπως την «Πρωινή Ενημέρωση», Αρβανίτη-Κατσίμη).

Και μετά, τι να απαντήσεις στα παιδιά όταν θα ρωτάνε: κι εσείς τι κάνατε; Γιατί καλά είναι να γυρίζουμε στο παρελθόν και να το βλέπουμε ως επιθεώρηση. Αλλά άμα μιλάς με τα παιδιά πρέπει να απαντήσεις στις αφελείς και αδυσώπητες ερωτήσεις τους, εκείνες που εν τη εξελίξει της ζωής σου αφήνεις μετέωρες, τις βολεύεις σε λογικούς συλλογισμούς, μελαγχολείς ενίοτε αλλά το ξεπερνάς, κι αφήνεις τον κόπο να κυλήσει, μαζί με τον καιρό που τα μαλακώνει όλα και συχνά τα σβήνει. Νομίζεις.

Κι έτσι λοιπόν, από βαρεμάρα, από έλλειψη έμπνευσης ή από αδυναμία, αφήνουμε το χρόνο να συσσωρεύει απώλειες, να εικονίζει γελοιότητες, να νομίζουν οι αστείοι πως νικάνε και να νομίζουμε κι εμείς πως τους χλευάζουμε. Αλλά το αστείο, το βλακώδες, το υστερικό, το κομπλεξικό, το τίποτα, είναι εξαιρετικά επίμονο, εκλαμβάνει την απουσία σου ως δύναμή του, οι φελλοί κολυμπούν με ύφος πρωταθλητή, τα σαπρόφυτα διεκδικούν θέση άνθους και οι ντενεκέδες αισθάνονται ως κρουστά ορχήστρας.

Και εκδικείται με αμείλικτο τρόπο. Εκδικείται τους ικανούς, εκδικείται τις αντιρρήσεις και εκδικείται τους αδρανείς. Είναι η τιμή που πληρώνουμε στην απουσία μας!


εφημερίδα "ΠΡΙΝ"

Άμεση έξοδος από την Ευρώπη "των Λαών"...

Άμεση έξοδος από την ΕΕ, ή βαρβαρότητα
από τον Γιώργο Ρούση στο "Ποντίκι" (7-6-2012)

Απέναντι στην έξοδο ή μη της Ελλάδας από την ΕΕ, οι βασικές συνιστώσες της Αριστεράς, έχουν κατά βάση τις ακόλουθες γενικές τοποθετήσεις:
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εναντίον της εξόδου από την ΕΕ, και υποστηρίζει ότι παραμένοντας μέσα σε αυτήν, είναι δυνατόν να πραγματοποιηθούν προοδευτικές μεταρρυθμίσεις. Παράλληλα θεωρεί ότι οι προοδευτικές δυνάμεις της Ελλάδας, σε συνεργασία με αντίστοιχες ευρωπαϊκές δυνάμεις, μπορεί να μετατρέψουν εκ των έσω την ΕΕ σε Ευρώπη των λαών.
Το ΚΚΕ σε αντίθεση με όσα προβλέπει το ίδιο το πρόγραμμα του, ναι μεν είναι υπέρ της εξόδου από την ΕΕ, την παραπέμπει όμως στο σοσιαλισμό.
Σε αντίθεση με αυτές τις τοποθετήσεις, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, θέτει ως άμεσο στόχο την έξοδο όχι μόνο από την Ευρωζώνη, αλλά και από την ΕΕ.

Και αυτό διότι :
-Δεν ξεχνά ότι η ΕΕ αποτελεί θεμελιακή συνιστώσα της Τρόικας που μας καταδυναστεύει και μας έχει περάσει τη θηλιά στο λαιμό. -Θεωρεί ότι ένας κατεξοχήν ιμπεριαλιστικός σχηματισμός όπως η ΕΕ, δεν είναι δυνατόν να μεταμορφωθεί από τα μέσα σε λαϊκό.
-Εκτιμά ότι στη σκακιέρα των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, η Γερμανία θα θυσιάσει το πιόνι της Ελλάδας όπως και άλλα, εντάσσοντας τα σε μια ελεγχόμενη από αυτήν κινεζοποιημένη ζώνη , της ΕΕ.
-Υποστηρίζει ότι η σημερινή διάλυση του παραγωγικού ιστού της χώρας οφείλεται κατά κύριο λόγο στη συμμετοχή της στην ΕΕ, η οποία μεθοδευμένα την οδήγησε στην σημερινή παραγωγική κατάντια και στην εξάρτηση από το εξωτερικό .
-Μπορεί, όπως καθ’ υπερβολή πρόβλεπε ο Ντελόρ τη δεκαετία του 80, να μην είναι το 80% των νόμων που αντί από τα εθνικά κοινοβούλια, λαμβάνονται παντελώς αντιδημοκρατικά , από ευρωπαϊκά κέντρα, είναι πάντως ένα σημαντικό ποσοστό τους, που μάλιστα αφορά στους πλέον κρίσιμους τομείς.

Πέραν όμως από αυτές τις γενικές αντι- ΕΕ τοποθετήσεις, υπάρχει ακόμη ένας σημαντικός λόγος για άμεση αποχώρηση από την ΕΕ: Η υλοποίηση των επί μέρους προοδευτικών μεταρρυθμίσεων που στον ένα ή τον άλλο βαθμό περιλαμβάνονται στα προγράμματα των σχηματισμών της αριστεράς, καθίσταται απαγορευτικό να υλοποιηθούν όσο η χώρα παραμένει δέσμια της ΕΕ.

Εντελώς ενδεικτικά παραθέτω ορισμένες από αυτές.
- Έλεγχος της κίνησης των κεφαλαίων, ο οποίος είναι απαραίτητος για να δοθεί τέλος στην πολύμορφη φυγή τους . Αυτός είναι απαγορευτικός στα πλαίσια της ΕΕ διότι μια από τις τέσσερις βασικές της αρχές είναι η ελεύθερη διακίνηση του κεφαλαίου (Άρθρο 63)
-Προστατευτικά μέτρα έτσι ώστε για παράδειγμα να έχουν τα supermarket αντί βελγικές και πολωνικές ντομάτες, ή αιγυπτιακές πατάτες, αντίστοιχα ελληνικά προϊόντα. Αυτό δεν είναι δυνατόν, διότι με βάση την ελεύθερη κίνηση αγαθών, όχι μόνον απαγορεύονται οι δασμοί, αλλά όταν αυτοί υπάρχουν για τρίτες χώρες, καθορίζονται από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο στη βάση πρότασης της Κομισιόν (άρθρα 28 – 37) Επίσης απαγορεύονται και οι ποσοτικοί περιορισμοί στις εισαγωγές και εξαγωγές, ενώ η πλήρης εναρμόνιση της εμπορικής πολιτικής με τον ΠΟΕ, σημαίνει μια ευρύτερη απαγόρευση περιορισμών ακόμη και για προϊόντα χωρών όπως η Κίνα.
-Ενίσχυση από το κράτος δημοσίων ή και μικρών ιδιωτικών επιχειρήσεων. Αυτή πέρα ελαχίστων εξαιρέσεων απαγορεύεται διότι θεωρείται ότι νοθεύει τον ανταγωνισμό, δια της ευνοϊκής μεταχείρισης αυτών των επιχειρήσεων (άρθρο 107) .Το ίδιο ισχύει και όσον αφορά στις προμήθειες κρατικών προϊόντων, που δεν μπορούν να ευνοούν εγχώριες έναντι ευρωπαϊκών επιχειρήσεων . Αλλά και η δυνατότητα παρέμβασης της ΕΕ στην τροποποίηση των εθνικών προϋπολογισμών, με βάση το Σύμφωνο σταθερότητας, μπορεί να περιορίσει τις δαπάνες για δημόσια σχολεία, πανεπιστήμια, ή νοσοκομεία κλπ
-Εθνικοποιήσεις. Πέρα από το άρθρο 119 πάμπολλες ευρωπαϊκές διατάξεις , πέρα του ότι απαγορεύουν το κρατικό μονοπώλιο, θεσπίζουν την «απελευθέρωση» όλο και περισσότερων τομέων της οικονομίας, όπως οι τηλεπικοινωνίες, η ενέργεια, πιο πρόσφατα οι σιδηρόδρομοι, και σύντομα το νερό, όπου το κράτος δεν μπορεί πια παρά στην καλύτερη περίπτωση να είναι ένας απλός μέτοχος. Μάλιστα με βάση την οδηγία Μπολκεστάιν πέρα από τα διάφορα επαγγέλματα, «απελευθερώνονται» τομείς όπως η παιδεία, και γι’ αυτό επιδιώκεται η πάση θυσία-συντάγματος συμπεριλαμβανομένου- νομιμοποίηση των ιδιωτικών πανεπιστημίων.
-Αντιμετώπιση μεταναστευτικού. Η Συνθήκη του Δουβλίνου απαγορεύει τη χορήγηση ταξιδιωτικών εγγράφων στους μετανάστες για να μεταβούν στη χώρα της επιλογής τους, και έτσι μας υποχρεώνει να τους φυλακίζουμε, στην κυριολεξία, στην Ελλάδα .

Αλλά και όσον αφορά στην εξέλιξη των μισθών, το χρόνο συνταξιοδότησης, τις εργασιακές σχέσεις… η ΕΕ αντί βήματα προς τα μπρος όπως θα ήταν λογικό να συνέβαινε, με δοσμένο το σύγχρονο επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, επιβάλλει, ραγδαία πισωδρόμηση. Ακόμη και το δικαίωμα της απεργίας περιορίζεται ασφυκτικά ,μια και ο «καταχρηστικός» χαρακτήρα μιας απεργίας , πέραν των άλλων, θα εξαρτάται πια με βάση την πρόταση για τον Κανονισμό Μόντι ΙΙ, και από το κατά πόσο αυτή, παρεμποδίζει την ελεύθερη λειτουργία της αγοράς, ή με άλλα λόγια την κερδοφορία του μονοπωλιακού κεφαλαίου!!!

Με αυτά τα δεδομένα γίνεται σαφές ότι η ρήξη με την ΕΕ, σε συντονισμό με τους άλλους λαούς της Ευρώπης, που και αυτοί δίχως καμιά εξαίρεση είναι θύματα της πολιτικής της ΕΕ, είναι αναγκαία όχι μόνο για την επίτευξη του πιο επίκαιρου από ποτέ στόχου της οικοδόμησης των Ενωμένων Σοσιαλιστικών Πολιτειών της Ευρώπης, αλλά και για την άμεση αντιμετώπιση της βαρβαρότητας.

Το άρθρο αυτό γράφτηκε με την πολύτιμη συμβολή του Γιώργου Βασάλου.
Βλέπε του ίδιου «Αριστερή πολιτική; Μόνον εκτός ΕΕ» στο «Πριν» 27/5/20012 σελ.6-7

Γιώργος Ρούσης

Αριστερό Βήμα

Ακούει καθόλου η ηγεσία του ΚΚΕ;

Ανοικτή επιστολή προς το ΚΚΕ

Ανοικτή επιστολή προς το ΚΚΕ απέστειλε ο καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και επικεφαλής στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις εκλογές της 6ης Μαΐου, Γιώργος Ρούσης.

Σε αυτήν αναφέρει πως: «Ο λαός που έχει φτάσει στα όριά του οικονομικά, πολιτικά, ψυχολογικά, δεν αντέχει να του λες ότι θα βυθιστεί ακόμη βαθύτερα στο τέλμα, δίχως να του προτείνεις μια άμεση θετική λύση», ενώ τονίζει μεταξύ άλλων πως: «Σαν κομμουνιστής, που πονά ένα κόμμα που υπηρέτησε επί 21 χρόνια, που θλίβεται βαθύτατα από το σημερινό φυλλορρόημά του, που έχει ασκήσει δριμεία κριτική στο κόμμα, όπως αρμόζει σε ότι αγαπάς, που θεωρεί ότι ο κόσμος του ΚΚΕ βρίσκεται στο ίδιο με αυτόν μετερίζι, και ότι αυτός ο κόσμος είναι τραγικό λόγο της στάσης του κόμματος να σπρώχνεται στην αγκαλιά του υπό διαμόρφωση αριστερού αναχώματος του συστήματος, τούτες τις κρίσιμες ώρες, σας κάνω έκκληση όχι μεγαλόσχημη αλλά ταπεινή: "Σώστε το κόμμα, τολμώντας να απευθύνετε και στον κόσμο και στις συνιστώσες της ριζοσπαστικής αριστεράς, την μετωπική, άμεση πρόταση, που προβλέπει το πρόγραμμά του. Τόσο απλά"».

Διαβάστε αναλυτικά την επιστολή

"Αγαπητοί σύντροφοι,
Τα τελευταία εκλογικά αποτελέσματα έδειξαν ότι το κόμμα όχι μόνον δεν μπόρεσε να εισπράξει σημαντικό κομμάτι της λαϊκής οργής, αλλά αντίθετα έχασε ψήφους και μάλιστα σε λαϊκές περιοχές, παραδοσιακά προπύργια του, όπως στη β’ Πειραιά.
Ταυτόχρονα για πρώτη φορά μετά τη διάσπαση του 1968 το κόμμα έπαυσε να είναι η ηγεμονεύουσα δύναμη της Αριστεράς.
Επιπροσθέτως οι μετεκλογικές σφυγμομετρήσεις, για όσο αξίζουν, δείχνουν μια επικίνδυνων διαστάσεων παραπέρα συρρίκνωση της εκλογικής του δύναμης.

Για αυτήν την αρνητική εξέλιξη είναι σαφές ότι υπάρχουν και πολλές αιτίες, για τις οποίες δεν ευθύνεται το κόμμα. Πέραν όμως αυτών, κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει στα σοβαρά ότι και το ίδιο είναι άμοιρο ευθυνών, ή με άλλα λόγια ότι φταίει μόνο η στραβωμάρα του γιαλού‐λαού και όχι και το λάθος αρμένισμα του καραβιού‐κόμματος.

Ποια λοιπόν είναι τα λάθη που οδήγησαν σε αυτήν την αρνητική για το κόμμα κατάσταση;
Πέρα από γενικότερες λαθεμένες θέσεις του με τις οποίες κατά καιρούς έχω εκφράσει τη διαφωνία μου, και οι οποίες σαφώς επηρεάζουν αρνητικά και τη στάση του λαού απέναντι του, νομίζω ότι αυτά μπορεί να επικεντρωθούν:
1. Στην αντιμετωπική στρατηγική του κόμματος που φτάνει μέχρι την άρνηση του διαλόγου, την άρνηση ακόμη και της ίδιας της ύπαρξης της Αριστεράς, η οποία το οδηγεί και σε ένα απομονωτισμό ο οποίος και του στερεί την κύρια πηγή άντλησης δυνάμεων,
2. Στην παραπομπή της σωτηρίας του λαού στον απώτερο σοσιαλιστικό μέλλον, σε συνδυασμό με μια μηδενιστική καταστροφολογία για το άμεσο μέλλον.

Αν όμως το κόμμα προσμένει να ενισχυθεί στη συνείδηση του λαού, μέσω της επιβεβαίωσης αυτής της καταστροφολογίας πλανάται πλάνη οικτρά και τούτο διότι ο λαός που έχει φτάσει στα όρια του οικονομικά, πολιτικά, ψυχολογικά, δεν αντέχει να του λες ότι θα βυθιστεί ακόμη βαθύτερα στο τέλμα, δίχως να του προτείνεις μια άμεση θετική λύση.

Εξάλλου η έτσι κι’ αλλιώς μεθοδολογικά ανεπαρκής άρνηση της άρνησης, δίχως να συμπληρώνεται από μια άμεσα υλοποιήσιμη, θετική πρόταση, που να ανταποκρίνεται στο επίπεδο της λαϊκής συνειδητότητας, μάλλον αποστροφή προκαλεί, ή σε λάθος διέξοδο οδηγεί, παρά σε έλξη προς όποιον την καλλιεργεί.

Το δραματικό, σύντροφοι είναι, ότι αν το ΚΚΕ, όχι δα ανταποκρινόμενο στις προτάσεις για συνεργασία άλλων αριστερών ριζοσπαστικών δυνάμεων όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ , αλλά παίρνοντας το ίδιο πρωτοβουλίες στη βάση όσων προβλέπονται από το ίδιο το πρόγραμμα του, θα είχε ξεπεράσει και τις δυο παραπάνω αδυναμίες.

Εξηγούμαι. Στο πρόγραμμα του ΚΚΕ, το οποίο μάλιστα με βάση το πρώτο άρθρο του καταστατικού του, πρέπει να το αποδεχτεί όποιος επιθυμεί να γίνει μέλος του, γίνεται αναφορά σε ένα «αντιϊμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό δημοκρατικό Μέτωπο» :
‐ στο οποίο το ΚΚΕ διατηρώντας την αυτοτέλεια του «συμμετέχει και δουλεύει για την ανάπτυξη της ενότητας και της μαχητικότητας του»,
‐ μέσα από το οποίο «το ΚΚΕ επιδιώκει τη συνεργασία με πολιτικές δυνάμεις που αποδέχονται την αναγκαιότητα σύγκρουσης με τον ιμπεριαλισμό και τα πολυεθνικά μονοπώλια, υπερασπίζονται τα δικαιώματα των εργαζομένων, τη λαϊκή κυριαρχία και τη ανεξαρτησία της χώρας»
‐το οποίο «μπορεί να εξελιχθεί σε πολιτική συμφωνία »
‐του οποίου οι προγραμματικές κατευθύνσεις και στόχοι πάλης, μεταξύ των οποίων πρώτος και καλύτερος είναι η «αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση», δεν ταυτίζονται με το σοσιαλισμό, ούτε παραπέμπεται η υλοποίηση τους σε αυτόν, αλλά αντίθετα συμβάλλουν στην υλοποίηση του.

Μάλιστα στο υποκεφάλαιο με τίτλο «το Μέτωπο και το πρόβλημα εξουσίας», γίνεται λόγος και για πιθανότητα «να προκύψει κυβέρνηση αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων με βάση το κοινοβούλιο, χωρίς να έχουν διαμορφωθεί ακόμα οι όροι για το επαναστατικό πέρασμα».

Γύρω από το χαρακτήρα ή και το περιεχόμενο αυτής της μετωπικής πρότασης που σίγουρα χρίζει ανανέωσης –πχ σχετικά με τα μνημόνια τους συνοδευτικούς νόμους, τις δανειακές συμβάσεις ή το ευρώ κλπ‐ πολλά μπορούν να ειπωθούν . Το βασικό όμως είναι ότι αυτή η πρόταση θα μπορούσε να αποτελέσει τον άξονα κίνησης του ίδιου του κόμματος, τόσο όσον αφορά στην αναγκαιότητα του Μετώπου, όσο και στην κάλυψη του κενού ανάμεσα στο καπιταλιστικό παρόν και το σοσιαλιστικό μέλλον. Και αυτό όχι βεβαίως με τη μορφή ενός ξέχωρου στάδιου, αλλά ως κατάκτηση ενός οχυρού σε ένα γκραμσιανού τύπου πόλεμο θέσεων, που θα διαμόρφωνε καλύτερες θέσεις για το επαναστατικό πέρασμα στο σοσιαλισμό.

Να όμως που αυτό το πρόγραμμα όχι μόνον έχει καταχωνιαστεί, αλλά το Κόμμα κινείται σε παντελώς αντίθετη με αυτό κατεύθυνση.

Σαν κομμουνιστής, που πονά ένα κόμμα που υπηρέτησε επί 21 χρόνια , που θλίβεται βαθύτατα από το σημερινό φυλλορρόημα του, που έχει ασκήσει δριμεία κριτική στο κόμμα όπως αρμόζει σε ότι αγαπάς, που θεωρεί ότι ο κόσμος του ΚΚΕ βρίσκεται στο ίδιο με αυτόν μετερίζι, και ότι αυτός ο κόσμος είναι τραγικό λόγω της στάσης του κόμματος να σπρώχνεται στην αγκαλιά του υπό διαμόρφωση αριστερού αναχώματος του συστήματος, τούτες τις κρίσιμες ώρες, σας κάνω έκκληση όχι μεγαλόσχημη, αλλά ταπεινή: Σώστε το κόμμα, τολμώντας να απευθύνεται και στον κόσμο και στις συνιστώσες της ριζοσπαστικής αριστεράς, την μετωπική, άμεση πρόταση, που προβλέπει το πρόγραμμα του. Τόσα απλά.

Συντροφικά Γιώργος Ρούσης"


εφημερίδα: "το ποντίκι" 18-5-2012

Αν δεν μπορείτε εσείς μπορούμε εμείς

«Αν δεν μπορείτε εσείς μπορούμε εμείς»

Χαιρετισμός του προέδρου του σωματείου Μάκη Αναγνώστου στη συγκέντρωση στα  Προπύλαια, στην Αθήνα

Συναγωνιστές συναγωνίστριες – συνάδερφοι συναδέλφισσες
Το σωματείο της Bιομηχανικής Mεταλλευτικής  έχει μπει μπροστά στον αγώνα· έναν αγώνα που βάζει νέο πλαίσιο και νέες δυνατότητες στους εργατικούς αγώνες από εδώ και πέρα.
Αλλάζουν τα παλιότερα πλαίσια που ζητούσαν  απλώς τα κεκτημένα, τώρα θα ζητάμε τα κατελειμμένα!!

Έρχεται η βιο.με. και η συνέλευση των εργαζομένων και κάνει μια πρόταση. Πρόταση η οποία θα πρέπει να γίνει υπόθεση όλου του κινήματος, ολόκληρης της εργατικής τάξης και να δώσει απαντήσεις εκεί που δεν υπάρχουν λύσεις.

Κάθε εργοστάσιο, κάθε επιχείρηση που αντιμετωπίζει πρόβλημα και λέει ο εργοδότης πως δεν μπορεί να το κρατήσει, εκεί να έρθουμε οι εργαζόμενοι και να πούμε: αν δεν μπορείτε εσείς μπορούμε εμείς. Για να διατηρηθούν οι θέσεις εργασίας, και η αξιοπρέπεια των εργαζομένων και των οικογενειών μας. Βέβαια με απώτερο σκοπό την γενίκευση του κινήματος και το πέρασμα στο σύνολο της κοινωνίας. Ζητάμε να δημιουργηθεί ένα πλαίσιο, ώστε να δίνει την δυνατότητα στους εργαζόμενους, να μπορούν, αν θέλουν, να το δουλέψουν.

Δίνουμε και ένα σχέδιο, το πώς μπορεί να γίνει κατά την γνώμη μας αυτό!
Και δεν μένουμε εκεί, παλεύουμε να καταφέρουμε να λειτουργήσουμε το εργοστάσιο της βιο.με. και να κρατήσουμε τους εργαζόμενους στις θέσεις τους και με αξιοπρέπεια.
Εμείς οι εργαζόμενοι της βιομηχανικής μεταλλευτικής κάνουμε την αρχή αλλά δεν μένουμε έτσι. Θα συνεχίσουν κι άλλα εργοστάσια, εμπορικές επιχειρήσεις, πολυεθνικές, θ’ αρχίσουν κατόπιν οι αγρότες να οργανώνουν την παραγωγή τους σύμφωνα με τις ανάγκες των φτωχών λαϊκών στρωμάτων για να μην λείπει τίποτα κι από κανέναν.

Και οι κύριοι άρχοντες του κεφαλαίου που έφτασαν την κατάσταση στο απροχώρητο, όταν καταφέρουμε να σταθούμε στα πόδια μας, μην έρθουν να ζητήσουν τις αγορές τους. Γιατί θα έχουν αλλάξει οι αγορές και θα έχουν πάρει άλλη ρότα, δεν θα δουλεύουμε πια για να τους παχαίνουμε το πορτοφόλι, ούτε θα είμαστε σκλάβοι τους.
Θα φτιάξουμε μια άλλη οικονομία που θα έχει επίκεντρο τον άνθρωπο και όχι την άνοδο των λογαριασμών τους.

Κι όσο για αυτούς όλους που λένε ότι θα αποτύχουμε, τους μεγάλοσυνδικαλισταράδες, απαντούμε : να μην ανησυχούν τόσο για μας. Eμείς έτσι κι αλλιώς μπατίρηδες ήμασταν, το πολύ πολύ πάλι μπατίρηδες θα είμαστε. Αλλά μπατίρηδες με το κεφάλι ψηλά!! Και όχι σαν ραγιάδες σκυμμένοι μπροστά στον αφέντη, και να περιμένουμε το ξεροκόμματο που μας πετάει μέχρι την δεύτερη, εργατική, παρουσία. Αλλά σήμερα εδώ όπως είμαστε μαζεμένοι δεν φοβόμαστε!! Eδώ, μπροστά σε όλον τον κόσμο κάνουμε γενική συνέλευση και αποφασίζουμε για την πορεία μας. Kαι όχι κρυφά, σε καταγώγια, χωρίς οργανωτικές και ούτε με το δέκα τις εκατό τις βάσης μας να βγάζουμε αποφάσεις για να μην ανατραπούν αυτά που θέλουμε εμείς.

Συνάδερφοι και συναγωνιστές πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε πως δεν είμαστε εμείς το κέντρο του κόσμου! Aλλά πως  πρέπει να κατεβάσουμε τον κόσμο μας στο κέντρο, επιτέλους και να αποφασίσουμε όλοι μαζί για το τι δρόμο θέλουμε να τραβήξουμε και τι οικονομία θέλουμε.
Φυσικά πρώτα πρώτα θέλουμε να ανατρέψουμε την παρούσα κεφαλαιοκρατία που βλέπουμε ότι νοσεί. Εμείς δεν πρέπει να της δίνουμε δυναμωτικές ενέσεις βέβαια.

Αλλά χρειάζεται άλλη συνταγή, χρειάζεται να γίνουμε ο εφιάλτης στον πυρετό της αρρώστιας της. Nα γίνουμε ο φορέας των νοσογόνων ιών που την περιτριγυρίζουν και εισχωρώντας στο άρρωστο έτσι κι αλλιώς κορμί της να γίνουμε ο καρκίνος της που θα καταστρέψει όλα τα όργανα της και να πετάξουμε το άδειο κουφάρι της σε μια γωνία για να την βλέπουμε. Και για παράδειγμα μην ξαναπέσουμε στα ίδια. Αλλά και για τα παιδιά μας. Nα δουν το θηρίο που παλέψανε οι γονείς τους και κατάφεραν να ξαναφέρουν στα χείλη τους το χαμόγελο.

Έτσι συνάδερφοι και συναγωνιστές θα πρέπει πρώτα να βάλουμε στην άκρη την κεφαλαιοκρατία και μετά με την ησυχία μας, χωρίς κανείς να μας επηρεάζει, χωρίς υποσχέσεις από διάφορους, χωρίς ρουσφέτια, αλλά με καθαρό μυαλό, και με πείρα που θα έχουμε αποχτήσει, όλοι μαζί να αποφασίσουμε για την οικονομία που θέλουμε.
Και όλοι μαζί μετά να παλέψουμε για να γίνει πράξη.

Αυτό όμως πετυχαίνεται μόνο με έναν τρόπο. «Άμεση δημοκρατία». Δηλαδή οργάνωση της βάσης των εργαζομένων, των γειτονιών, των γυναικών, των ανέργων.
Συνάδελφοι και συναγωνιστές αυτό το Kαραβάνι δημιουργήθηκε από την αγωνία των ανθρώπων για να γίνει η ιδέα της ένωσης των εργαζομένων, και των άνεργων. Nα γίνει γνωστό το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε όλοι οι εργαζόμενοι στη χώρα μας. Nα ενώσουμε χώρους που μέχρι χτες δεν γνωριζόμασταν και τέλος να ακουστεί πως τελικά υπάρχει λύση. Αν εμείς θέλουμε, μπορούμε συνάδελφοι.

Μπορούμε να αναλάβουμε να διαχειριστούμε τις ζωές μας όπως εμείς θέλουμε και όχι όπως ορίζει το κάθε αφεντικό.
Ξεκινήσαμε από την Αλεξανδρούπολη και μέρα- μέρα πόλη την πόλη φτάσαμε στην Αθήνα για να μετρήσουμε τις δυνάμεις μας να τους δείξουμε πως δεν είμαστε λίγοι όπως τα λένε, αλλά είμαστε πάρα πολλοί και στο μέλλον, ακόμη περισσότεροι !!!

Οι εργαζόμενοι της βιο.με. συνάδερφοι και συναγωνιστές είναι μια χούφτα άνθρωποι. σαν μια χούφτα που κλείνει μέσα της χιόνι. Που την κάνουμε χιονόμπαλα και την πετάμε, την πετάμε στην πλαγιά και αυτή αρχίζει και κατρακυλάει και όσο κατρακυλάει τόσο μαζεύει χιόνι, και μαζεύει κι άλλο χιόνι, κι άλλο και όλο μεγαλώνει αυτή η μπάλα και γίνεται όλο και μεγαλύτερη και μαζεύει και κολλάει πάνω της εργαζόμενους, ανέργους, νοικοκυρές, φοιτητές, αγρότες. Και φυσικά η αλληλεγγύη φροντίζει να μην χτυπήσει πουθενά και σπάσει. Nα φτάσει στο τέλος της πλαγιάς αλώβητη και να έχει γίνει μεγάλη σαν την γη.

Τότε, συνάδερφοι και συναγωνιστές, και μόνο τότε, θα μπορέσουμε να πούμε πως νικήσαμε!!

Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2012

νέα προοπτική - τεύχος 536

Φωτιά και Τσεκούρι στους προσκυνημένους. - Fire and Axe to those who obey.

 Φωτογραφίες από το europeans against the political system

Φωτογραφίες από το Σύνταγμα 7-11-2012

 Φωτιά και Τσεκούρι στους προσκυνημένους.

Σε αυτούς που στηρίζουν τα μνημόνια.

Σε αυτούς που δε "βλέπουν", δεν "ακούν" και δεν μιλούν.

Σε αυτούς που δεν αντιστέκονται.

Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα της Αριστεράς

τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα της Αριστεράς

άρθρο του Πάνου Παπανικολάου, από την εφημερίδα "πριν" (4-11-2012)



Βαρίδια από το παρελθόν που ταλαιπωρούν την ρεφορμιστική αριστερά, με αντανάκλαση και στην αντικαπιταλιστική πτέρυγα, σε μια εποχή «ή του ύψους ή του βάθους» όπως η σημερινή που μπορεί να οδηγήσει γρήγορα είτε σε επαναστατική ρωγμή ή σε στρατηγική ήττα.

1) Η κοινοβουλευτική αποχαύνωση.
Την ίδια στιγμή που καταρρέουν με εκκωφαντικό τρόπο στα μάτια της κοινωνικής πλειοψηφίας όλα τα στερεότυπα και τα ιδεολογήματα του αστικού κοινοβουλευτισμού, η αριστερά όχι μόνο δεν κάνει το αποφασιστικό βήμα από εργατική – επαναστατική σκοπιά, δηλαδή να κάνει μαζικό αίτημα πάλης την ανατροπή του σάπιου πολιτεύματος και την αντικατάστασή του από θεσμούς άμεσης εργατικής δημοκρατίας, αλλά αντίθετα το … «υπερασπίζεται» ενάντια στην «υποβάθμισή» του από τις «μνημονιακές κυβερνήσεις» !. Και αυτό σε μια περίοδο που από την μία η σήψη του αστικού κοινοβουλευτισμού αλλά και ο ταξικός του χαρακτήρας βγαίνουν στην επιφάνεια με αποκαλυπτικό τρόπο (σκάνδαλα, χρηματισμός, λίστες κλπ) ενώ από την άλλη στο λαϊκό κίνημα ωριμάζει η προοπτική της άμεσης δημοκρατίας (π.χ. λαϊκές συνελεύσεις στο Σύνταγμα και γενικά στις πλατείες). Έτσι, η αριστερά αντί να αποτελεί την συγκροτημένη, ταξική, ριζοσπαστική πτέρυγα του λαϊκού αντικοινοβουλευτικού αισθήματος, φαντάζει σαν μέρος του πολιτικού συστήματος αφήνοντας ανοικτό το πεδίο στην συντηρητική και ακροδεξιά προπαγάνδα. Η αντικαπιταλιστική αριστερά, το ΝΑΡ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, πρέπει τολμηρά και επειγόντως να βάλουν στην κορυφή της πολιτικής τους αντζέντας την διεκδίκηση ανατροπής του αστικού κοινοβουλευτικού πολιτεύματος και την αντικατάστασή του από θεσμούς άμεσης δημοκρατίας (ηλεκτρονικά δημοψηφίσματα, λαϊκή εθνοσυνέλευση, λαϊκές συνελεύσεις στις γειτονιές και τους χώρους εργασίας κλπ) που θα συγκεντρώνουν στα χέρια τους όλη την εξουσία – νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική.

2) Η ευρωλαγνεία.
Ενώ η χούντα κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ – τρικομματικής συγκυβέρνησης διαρκώς εξαπολύει τον γνωστό εκβιασμό («ή αυτή η πολιτική ή αλλιώς έξω από το ευρώ») η αριστερά αντί να σηκώσει τολμηρά το «γάντι» που πετά ο αντίπαλος και να του το επιστρέψει «στα μούτρα», διαρκώς υπεκφεύγει και δίνει την εντύπωση πως «μασάει» στον εκβιασμό. Πρώτα και κύρια η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ με το σχήμα «αυτή η αντιλαϊκή πολιτική είναι που θα μας πετάξει έξω από το ευρώ» (το οποίο εμείς το θέλουμε, όπως προκύπτει αυτονόητα). Στη συνέχεια το αριστερό ρεύμα του ΣΥΝ και συνιστώσες όπως η ΚΟΕ και η ΔΕΑ που τρέχουν να … εξαφανίσουν πρόσφατες τοποθετήσεις τους υπέρ της εξόδου από την ευρωζώνη για να «προστατεύσουν» την ηγεσία από την πολεμική των καθεστωτικών δυνάμεων. Έπειτα το ΚΚΕ, που ενώ έχει αντι – ΕΕ φρασεολογία παραπέμπει το αίτημα εξόδου από την ευρωζώνη στην στρατηγική θέση εξόδου από την ΕΕ στα πλαίσια συνολικής αντιμονοπωλιακής διεξόδου και δεν το προκρίνει σαν αυτοτελές σημερινό πεδίο ταξικής πάλης. Τέλος δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που επίσης μιλούν γενικά και αόριστα για «ρήξη» με το ευρώ και όχι για ΜΟΝΟΜΕΡΗ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ ΑΜΕΣΑ ΜΕ ΛΑΪΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ. Έτσι, δίνεται το δικαίωμα στα κυβερνητικά στελέχη και στα καθεστωτικά ΜΜΕ να προπαγανδίζουν καθημερινά τον εκβιασμό, τονίζοντας πως «σε μια επτακομματική βουλή που εκφράζει όλο το πολιτικό φάσμα, κανένας δεν θέτει θέμα εξόδου από την ευρωζώνη» (π.χ. Βορίδης στην ΕΡΤ 3, 19-10). Κοντά στα άλλα, έτσι συγκαλύπτεται ο φιλοσυστημικός ρόλος της ακροδεξιάς που φυσικά δεν λέει κουβέντα για ευρώ και ΕΕ. Η αντικαπιταλιστική αριστερά πρέπει άμεσα να αναβαθμίσει την υπάρχουσα «πρωτοβουλία ενάντια στο ευρώ και στην ΕΕ» σε ΜΑΖΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ – ΚΙΝΗΜΑ, που από την μια θα αναδεικνύει τον αντιδραστικό – ταξικό χαρακτήρα της ΕΕ και από την άλλη θα προωθεί το αίτημα μονομερούς εξόδου από την ευρωζώνη, περιγράφοντας πλήρως και πρακτικά τους όρους με τους οποίους αυτό μπορεί να γίνει πράξη. Στο μέτωπο – κίνημα αυτό φυσικά έχουν θέση δυνάμεις προερχόμενες από το «μέτωπο ΑΑ» ή αποχωρήσαντες από το ΕΠΑΜ κλπ, αλλά φυσικά με αίτημα την άμεση έξοδο από την ευρωζώνη και όχι τη θολή «ρήξη με το ευρώ και την ΕΕ».

3) Η περί των εκλογών αυταπάτη.
Στις εκλογές του Ιουνίου αναδείχτηκε ένα πολύ επικίνδυνο και ανησυχητικό φαινόμενο : η ιδεολογική συριζοποίηση του κόσμου της αριστεράς. Η αυταπάτη της άμεσης εκλογικής – κυβερνητικής λύσης κυριάρχησε συντριπτικά, με αποτέλεσμα ένας στους δύο ψηφοφόρους του ΚΚΕ και δύο στους τρεις ψηφοφόρους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (σε σχέση με τον Μάϊο) να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτό σε μια αριστερά όπως η ελληνική που είχε δώσει για δεκαετίες σκληρό αγώνα ενάντια στην εκλογικίστικη λογική του «μικρότερου κακού» στην διακυβέρνηση … Σήμερα, τέσσερεις μήνες μετά, δεν έχει γίνει κανένα σοβαρό βήμα για τον απεγκλωβισμό της αγωνιστικής αριστερής συνείδησης από τον αστικό εκλογικό κρετινισμό. Ο ΣΥΡΙΖΑ καλλιεργεί την προοπτική του «ώριμου φρούτου», φαντασιώνεται την ομαλή εκλογική μετάβαση και αδυνατεί να μετασχηματίσει την γενική εκλογική επιρροή σε δυναμική οργανωτική συγκρότηση. Η πολιτική αυτή υπνηλία εκφράζεται και στην αντικαπιταλιστική αριστερά, που με τη σειρά της αδυνατεί να μετασχηματίσει σε επαναστατική – πολιτική συγκρότηση την συνδικαλιστική της επιρροή. Αντίθετα οι καθεστωτικές δυνάμεις ανασυγκροτούνται με ταχύτατους ρυθμούς. Κατ’ αρχήν, Οικοδομείται ένα πανίσχυρο ολοκληρωτικό κράτος και από κοντά του ένα ισχυρό ακροδεξιό παρακράτος με αλληλοδιαπλεκόμενους μηχανισμούς καταστολής, τρομοκρατίας και προβοκάτσιας. Το σύμπλεγμα εξουσίας – ΜΜΕ προπαγανδίζει τόσο ασύστολα την κυρίαρχη πολιτική, ώστε καθημερινά και ο πιο δύσπιστος διαπιστώνει την ύπαρξη ενιαίου κέντρου καθοδήγησης με 24ωρη λειτουργία. Το κόμμα της ΝΔ με δόλωμα την «κουτάλα» της εξουσίας ξαναφτιάχνει τους μηχανισμούς του, σε αγαστή συνεργασία με το μεγάλο κεφάλαιο, την αστυνομία και τις ακροδεξιές συμμορίες. Σε αυτό το περιβάλλον, η αριστερά φαντάζει να βαδίζει αμέριμνη με αφέλεια χειρότερη από αυτήν της ΕΔΑ την δεκαετία του ΄60. Η αντικαπιταλιστική αριστερά πρέπει άμεσα να πάρει δραστικά μέτρα ενάντια στην ιδιότυπη αυτή «υπνηλία», που πρώτα και κύρια πρέπει να είναι πολιτικά και ιδεολογικά. Οι πρωτοπόροι αγωνιστές του λαϊκού και εργατικού κινήματος πρέπει επειγόντως να συνειδητοποιήσουν πως η ροή της ιστορίας θα κριθεί ανάλογα με τον βαθμό ταξικής πολιτικής συγκρότησης της κοινωνικής πλειοψηφίας, από την οποία προκύπτουν οι πραγματικοί συσχετισμοί. Πως η «εκλογική ανάθεση» σε έναν πολιτικό σχηματισμό της αριστεράς «να κυβερνήσει» με το λαϊκό κίνημα στον ρόλο του παρατηρητή, δεν είναι απλά αδιέξοδη αλλά κυριολεκτικά καταστροφική –είναι συνταγή στρατηγικής ήττας στις σημερινές συνθήκες.

4) Η έλλειψη μάχιμης αντικαπιταλιστικής πολιτικής.
Ο ΣΥΡΙΖΑ με το ιδεολογικό σχήμα «τα κακά μνημόνια που πνίγουν την οικονομία» συσκοτίζει την απλή αλήθεια : το Δ΄ Ράϊχ του γερμανικού κεφαλαίου βασίζεται στην ιστορική συμμαχία του κεφαλαίου αυτού με τις τοπικές πλουτοκρατίες των επιμέρους χωρών. Η συμμαχία αυτή είναι ολοκληρωτική και συντριπτική. Εκφράζεται με μηχανισμούς οικονομικούς (τραπεζικό σύστημα κλπ) και πολιτικούς. Η ντόπια αστική τάξη προς όφελος της συμμαχίας αυτής αδίστακτα σπάζει όλους τους παλιούς δεσμούς με τη μεσαία τάξη και την πάλαι ποτέ εργατική αριστοκρατία. Έχει αποδειχτεί περίτρανα τα 3 τελευταία χρόνια πως δεν υπάρχει κανένα σοβαρό κομμάτι της αστικής τάξης που να αντιτίθεται στην πολιτική ΕΕ – ΔΝΤ ούτε στην Ελλάδα, ούτε στην Ισπανία ούτε στην Πορτογαλία. Χαρακτηριστικά, τις τελευταίες μέρες η τρόϊκα «πιέζει» για μέτρα που αποτελούν αποκλειστικά «δωράκι» στους ντόπιους μεγαλοεργοδότες (π.χ. αναδρομική περικοπή αποζημιώσεων για απολύσεις που έχουν ήδη γίνει). Δεν μπορεί να υπάρχει αντιμνημονιακή – και φυσικά πολύ περισσότερο αντι ΕΕ – πολιτική που να μην είναι ταυτόχρονα αντικαπιταλιστική πολιτική. Και όμως : η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ στον πολιτικό της λόγο ταυτίζεται με τους Ανεξάρτητους Έλληνες καλλιεργώντας μια γενική αντιμνημονιακή θολούρα, ενώ το ΚΚΕ παραπέμπει την επαναστατική αντικαπιταλιστική προοπτική στην «άλλη ζωή» αφού πρώτα «ωριμάσει» ο ανώριμος λαός. Είναι χαρακτηριστικό πως συγκεκριμένες καταγγελίες (π.χ. το σκάνδαλο με τη βίλα της κ. Γιάννας Αγγελοπούλου πρόσφατα) που αποκαλύπτουν τον ρόλο συγκεκριμένων εκπροσώπων της πλουτοκρατίας γίνονται πιο συχνά από άλλους (π.χ. πρώην σοσιαλδημοκράτες συνδικαλιστές όπως ο Φωτόπουλος) παρά από την κοινοβουλευτική αριστερά. Οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, παρά το γεγονός πως ομολογουμένως προβάλλουν την αντικαπιταλιστική ανατροπή στον καθημερινό τους λόγο, αδυνατούν να την εντάξουν πειστικά σε ένα άμεσο πρόγραμμα λαϊκής – εργατικής επαναστατικής προοπτικής. Π.χ. διστάζουν να προβάλλουν σαν άμεσο αίτημα που θα τίθεται προς ψηφοφορία στις συνελεύσεις των σωματείων την κοινωνικοποίηση – κατάσχεση ολόκληρου του ΑΕΠ υπέρ της επιβίωσης του λαού και της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας.

5) Το σύμπλεγμα ελιτισμού, αβανγκαρντισμού και ανθρωποφοβίας.
Η σοβαρή αυτή «αρρώστια» έχει μεταδοθεί από την ηγεσία του ΚΚΕ σε όλη την αριστερά. Ο περιορισμός της παρέμβασης σε ένα ευνοϊκό, προνομιακό ακροατήριο «που καταλαβαίνει», για να προλάβουμε πριν μας το φάνε οι άλλοι …Με την ίδια λογική, ενώ (σωστά) η αριστερά καταγγέλλει την προσπάθεια των καθεστωτικών δυνάμεων να σπείρουν την αμορφωσιά, την θρησκοληψία, την μεταφυσική και την συνωμοσιολογία, από την άλλη πολύ συχνά εγκαταλείπει κάθε προσπάθεια παρέμβασης σε κοινωνικές μάζες ευάλωτες ακριβώς σε αυτόν τον σκοταδισμό, θεωρώντας σημαντικότερη την στοχοπροσήλωση σε στρώματα και ομάδες πιο “εύκολες”, με τις οργανώσεις της αριστεράς αλληλοδιαγκωνιζόμενες στις ομάδες αυτές για την αύξηση της επιρροής τους. Παρά τα τεράστια βήματα που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια, η αντικαπιταλιστική αριστερά έχει ακόμα πολλά να διορθώσει τόσο όσον αφορά την τόλμη, όσο και την τέχνη της επαναστατικής πολιτικής στα πιο πλατειά στρώματα, στα “βαθειά νερά” της κοινωνικής πλειοψηφίας, στα σχολεία, στις γειτονιές, στους ανέργους κλπ. Η εμπειρία π.χ. από τις πλατείες πέρισυ είναι πολύτιμη και πρέπει ιδιαίτερα να συζητηθεί και να αξιοποιηθεί. Επίσης, να συζητηθεί και να αξιοποιηθεί με τον ίδιο τρόπο κάθε εμπειρία από χώρους εργασίας και κατοικίας που έχει κατακτηθεί αυτό το ζητούμενο, δηλαδή της επαναστατικής αντικαπιταλιστικής παρέμβασης με καθολικούς όρους.

6) Η οραματική νεκροφιλία.
Πάλι με βασική ευθύνη του ΚΚΕ, η αριστερά έχει την τάση να προσκολλάται με αντιδιαλεχτικό τρόπο σε “πρόσωπα” και “περιόδους” της ιστορίας, με νοοτροπία οπαδού ποδοσφαιρικής ομάδας και όχι με αντίληψη εργατικής πολιτικής. Η νοοτροπία αυτή αφορούσε και την “ευρωκομμουνιστική” αριστερά (προνομιακές σχέσεις με το καθεστώς Τσαουσέσκου, “κινεζούπολη” στα φεστιβάλ του “Ρήγα Φεραίου” κλπ) αλλά αφορά και τμήματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς – “θρησκευτικού” τύπου προσωπολατρεία για προσωπικότητες όπως ο Μάο, ο Τρότσκι, ακόμα και ο Κιμ – ιλ – Σουνγκ. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην κεντρική προεκλογική της συγκέντρωση τον περασμένο Μάη διακήρυξε για άλλη μια φορά πως “εμείς είμαστε με τον ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΥΠΑΡΞΕΙ ΑΚΟΜΑ”. Αυτό πρέπει να γίνει “φραγκοδίφραγκα” μάχιμης ιδεολογικής γραμμής. Να ξεκαθαρίζεται καθημερινά πως η αντικαπιταλιστική αριστερά σε αντίθεση με την ρεφορμιστική δεν έχει “όραμα” ούτε το καθεστώς του Μπρέζνιεφ, ούτε αυτό του Τενγκ – Τσιάο – Πινγκ, πως αυτά αποτελούσαν ουσιαστικά καπιταλισμό με σοσιαλιστικό μανδύα γι’ αυτό είχαν την εξέλιξη που είδαμε (από την μία … εκούσια παράδοση και κατάρρευση, και από την άλλη εισαγωγή του φριντμανισμού και των πιο άγριων αγοραίων ρυθμίσεων από την δεκαετία του ’90). Παραπέρα, να γίνει επιτέλους (και αν όχι τώρα, πότε; ) μια συντροφική συγκροτημένη συζήτηση για τον απολογισμό του κομμουνιστικού κινήματος του 20ου αιώνα που άμεσα θα καταλήξει σε ορισμένες βασικές “θέσεις αρχής”, που θα μπορούν να διατυπώνονται στην καθημερινή πολιτική διαπάλη. Το απλώς να “προσπερνάμε” τα ζητήματα αυτά σε μια εποχή που η πολιτική συζήτηση στις μάζες έχει ανέβει σε ΑΣΥΛΛΗΠΤΟ βαθμό και που κυκλοφορούν και παγιώνονται συντηρητικές -απλοϊκές (π.χ. “Στάλιν και Χίτλερ ήταν οι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος”, “ο κομμουνισμός απέτυχε, το μαγαζί έκλεισε”) ή ακροδεξιές – φασιστικές απόψεις, είναι ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟ. Ούτως ή άλλως ακόμα και στον πιο στενό περίγυρο της αντικαπιταλιστικής αριστεράς αυτή η συζήτηση ΓΙΝΕΤΑΙ “στα κεφενεία”, στο ίντερνετ κλπ. Είναι ζωτική ανάγκη να γίνει οργανωμένα με κριτήριο και ζητούμενο την συγκρότηση ΜΑΧΙΜΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΓΡΑΜΜΗΣ.

7) Ο σεχταρισμός.
Παρά τα τεράστια βήματα υπέρβασης που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια (η ίδια η συγκρότηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι το καλύτερο παράδειγμα), υπάρχουν ομάδες στην “μικρή” αριστερά που σαφώς κινούνται με κριτήριο τον ατομικισμό και τους μικροεγωισμούς, ενώ η επίκληση ιδεολογικής ή όποιας καθαρότητας είναι τελείως προσχηματική. Το σημαντικότερο, υπάρχουν οργανώσεις ΠΟΥ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΑΡΣΥΑ οι οποίες δίνουν την εντύπωση πως κάνουν το δικό τους “παιχνιδάκι” χρησιμοποιώντας απλά την ΑΝΤΑΡΣΥΑ σαν όχημα στενών και οργανωτίστικων επιδιώξεων. Το σπουδαιότερο που πρέπει να χαρακτηρίζει μια πολιτική συνεργασία αντικαπιταλιστών επαναστατών είναι ΝΑ ΚΟΙΤΑΖΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ χωρίς κουτοπονηριές. Οι νοοτροπίες αυτές αποτελούν ΒΡΑΧΝΑ και ΤΡΟΧΟΠΕΔΗ στην ανάπτυξη της επαναστατικής πτέρυγας. Ο νοών νοείτο …

Η επαναστατική υπέρβαση των παραπάνω είναι στις σημερινές συνθήκες ζήτημα ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΥ. Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται κυριολεκτικά στην άκρη του γκρεμού, και πολύ σύντομα θα κριθεί αν θα πάει μπροστά ή πισω, προς την ελπιδοφόρα επαναστατική προοπτική της νέας εποχής ή προς την πιο μαύρη νύχτα του σκοταδισμού, αν θα αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση ή προς αποφυγή για τους λαούς της ευρώπης και του κόσμου.



εφημερίδα "ΠΡΙΝ"

ΌΧΙ

Λέμε ΌΧΙ σε όλα όσα θέλουν* να μας επιβάλουν στη ζωή μας.
Αντίσταση, Αλληλεγγύη, Αφύπνιση, Συμμετοχή.

____________
*Θέλουν οι: οι ελληνικές κυβερνήσεις, το ελληνικό παρακράτος, οι οικονομικές ελίτ και οι τρόικες (εγχώριες ή εισαγόμενες), η ΕΕ, το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα, η Ευρωπαϊκή Τράπεζα, η παγκοσμιοποιημένη οικονομία, οι τράπεζες γενικώς, οι πολυεθνικές εταιρίες και αυτοί που τις υπηρετούν.

Αγανακτισμένα Λόγια

Διαβάστε τα κείμενα στους παρακάτω συνδέσμους:
Αγανακτισμένα Λόγια 
Μισθωτή Επαιτεία. Μισθωμένη Εξαθλίωση. 

Άρης Βελουχιώτης ~ Aris Velouchiotis

1905 ~ 1945
τιμή στη μνήμη του αρχικαπετάνιου του Ελληνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού

27-8-1905 ~ 16-6-1945
Ένα μικρό αφιέρωμα στη μνήμη του Άρη Βελουχιώτη (Θανάση Κλάρα) με φωτογραφίες, βίντεο και άρθρα/κείμενα από το διαδίκτυο και μερικές «σκέψεις στο χαρτί» για να μη λησμονηθεί ποτέ ο ασυμβίβαστος αγώνας (του) για εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία, δημοκρατική ελευθερία, ταξική συνείδηση ενάντια στον εισαγόμενο ή εγχώριο συνεργαζόμενο δυνάστη, ενάντια σε κάθε είδους αφεντικά πέρα από την Εργατική Τάξη, ενάντια στις συμβιβασμένες και προδοτικές ηγεσίες.

Στηρίζουμε ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Με αυτόν το τίτλο η εφημερίδα “Πριν” (που στηρίζει την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΝΑΡ και τη νΚΑ), η οποία κυκλοφορεί κάθε Κυριακή κανονικά στα περίπτερα, το Σάββατο 16 Ιουνίου 2012, δημοσίευσε άρθρο με το οποίο δίνει στη δημοσιότητα 474 ονόματα εκπαιδευτικών που με την υπογραφή τους σε ένα κείμενο υποστήριξης καλούν σε υπερψήφιση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τις εκλογές της 17^ης Ιούνη 2012.

Εκπαιδευτικοί από όλη την εκπαίδευση (πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια, ιδιωτική, πανεπιστημιακή) καλούν με αυτό τον τρόπο όλο τον εκπαιδευτικό κλάδο αλλά ταυτόχρονα και όλους τους εργαζόμενους, να αναδείξουν με τη ψήφο τους τη μαχητική, ανατρεπτική, ρεαλιστική διέξοδο από μια άλλη αντικαπιταλιστική Αριστερά «γιατί δεν μπορεί να υπάρξει ρήγμα στην πολιτική του Μνημονίου, ανάσα και ανακούφιση για το λαό με την άρνηση της μονομερούς πρωτοβουλίας του κοινωνικού αγώνα. Με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ για μια άλλη Αριστερά, αντικαπιταλιστική, στη ρήξη της με τον αδηφάγο καπιταλισμό της εποχής μας που βλέπει τους ανθρώπους αναλώσιμα για την ανάπτυξη και τα δικαιώματα σαν διαφυγόντα κέρδη.», όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στο άρθρο αλλά και στο κείμενο.

Τι περιέχει ο εγκέφαλος του Έλληνα ψηφοφόρου;

διάβασε τα κείμενα στον παρακάτω σύνδεσμο:
Προσωπικές μετεκλογικές εκτιμήσεις 

Τι περιέχει ο εγκέφαλος του Έλληνα ψηφοφόρου;

διάβασε το κείμενο στον παρακάτω σύνδεσμο:
Τραγικές οι αποκαλύψεις των εκλογών

Στο Ηράκλειο έγινε ΑΝΤΑΡΣΥΑ!

Φωτογραφίες που τράβηξα στο Ηράκλειο Κρήτης
την Παρασκευή 27-4-2012 στην προεκλογική συγκέντρωση της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.
καθώς και την Πρωτομαγιά στην πορεία μέσα στη πόλη.