19-9-2020
Ξεκίνησε την 1η μέρα βγαίνοντας
από την ασφάλεια·
να βυζάξει
Την 2η να μπουσουλά
κουτρουβαλώντας συνεχώς·
να ματώσει
Την 3η να σηκώνεται
βηματίζοντας ασταθώς·
να περιεργαστεί
Την 4η να στέκεται
κραυγάζοντας ανάρθρως·
να ρωτήσει
Την 5η να προχωρά
εξερευνώντας κοσμικώς·
να κοιτάξει
Την 6η έως και την 20η
καταστρέφοντας φαντασιακώς·
να αντισταθεί
Την 21η έως και την 22η
πυροβολώντας νοητικώς·
να γράψει
Από την 23η έως την 50η
ματώνοντας δημιουργικώς·
να βλαστημήσει
Οι μέρες να κυλούν βασανιστικά
αναζητώντας τον επόμενο σωτήρα·
σε μορφή έρωτα, φίλου, αγάπης, συντρόφου, συναδέρφου
σε σχήμα μάνας, πατέρα, αδερφού, προστάτη, μέντορα
Και μέσα σε όλον αυτό τον ορυμαγδό
να χωρέσουν έρωτες, αγάπες, φιλίες, σχέσεις
τα κοινωνικά μη και πρέπει
τα Θα, τα Να, τα Ίσως, τα Έτσι, τα Γιατί, τα Διότι, τα «για Πάντα»
Και άντε μέσα σε ένα τέτοιο προτεκτοράτο
ωχαδερφιστών παρτακιστών ραγιάδων
να αποκτήσει οποιοσδήποτε χειραφέτηση κοινωνική
όταν καν δεν έχει ούτε οικογενειακή και ατομική
Και τελικά να καταλαβαίνει, μετά από πολύ ιδρώτα,
πως δεν υπάρχουν Σωτηρίες και Σωτήρηδες·
μόνο το είδωλο του αντικατοπτρισμού του
στον καθρέφτη κάθε μέρα…
[Σίγουρα το κατάλαβε όμως;]
το κείμενο από εδώ
my blog: "thoughtsONpaper"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου