Ζητώντας απαντήσεις -χθες,
σήμερα, αύριο.
(Θέτοντας τα σωστά ερωτήματα;)
9-10-2017
Αρχίζοντας
με τα κοινωνικά-πολιτικά το μεγάλο αγκάθι -επιεικής έκφραση- των ημερών μας και
μιλώντας για: πολιτικό (και ταξικό) μέτωπο, ανεργία και αεργία, απεργίες και
ανταπεργίες, δράσεις και αντιδράσεις, επαναστάσεις και αντεπαναστάσεις,
κινήματα και αντικινήματα, άντρες και γυναίκες, νέους και γέρους, οικονομία,
μισθούς, συντάξεις, σοσιαλισμό και κομμουνισμό, αριστερά και δεξιά, ναζισμό και
άκρα δεξιά, φιλελευθερισμό και ευρωπαϊσμό, αναρχία και αντεξουσιασμό, ελευθερία
και ανεξαρτησία, φύση και οικολογία, ιδεολογία, δογματισμό, θρησκεία, παιδεία
και εκπαίδευση, ρατσισμό και αντιρατσισμό, αντιφασισμό και φασισμό, δημοκρατία
και δικαιοσύνη, τις τάξεις και τα μέρη που τις απαρτίζουν, μιλώντας στην ουσία
για Πολίτες και για Ιδιώτες.
Συνεχίζοντας
με τα προσωπικά και μιλώντας για: ιδιοτέλεια και ανιδιοτέλεια, ανθρώπινες σχέσεις
(οικογενειακές, ερωτικές, φιλικές, συγγενικές, γειτονικές, επαγγελματικές,
συναδελφικές, κοινωνικές, συντροφικές), κουτσομπολιό και “κοινωνική κριτική”, το
εγώ και το εμείς, εγωισμό και ατομισμό, καιροσκοπισμό και ωχαδερφισμό, πολιτική
και απολιτίκ στάση, χαρά και διασκέδαση, γέλιο και δημιουργία, έρωτα και αγάπη,
μίσος και θυμό, μισαλλοδοξία και ματαιοδοξία, εκπαίδευση και παιδεία, γνώση και
αντιγνώση, πληροφορία και αντιπληροφορία, μιλώντας στην ουσία για ανθρώπους του
Εγώ και ανθρώπους του Εμείς.
Προχωρώντας
ένα (ή και δύο ή και περισσότερα) βήματα τη σκέψη πιο πέρα σκέφτεσαι: ποιος
είμαι και τι κάνω -τώρα, τι θέλω και τι αναζητώ από τη ζωή -σήμερα, ποια είναι
η σχέση μου με τον χωροχρόνο, «να ζήσω σαν να μην υπάρχει αύριο -αφού είναι
μικρή η ζωή», «μισοάδειο ή μισογεμάτο είναι τελικά αυτό το γαμημένο ποτήρι» ή το
νούμερο ένα ερώτημα «πότε στα κομμάτια θα αδράξεις αυτή την γαμημένη μέρα»,
αφού το… “ηλίθιο σύμπαν δεν συνωμοτεί τελικά”;
Και
όλα αυτά τα παραπάνω (συζητώντας με τρίτους αλλά κυρίως με τον εαυτό σου) όχι
σε αντιπαράθεση και διπολισμό, ούτε με σειρά σπουδαιότητας και ιεραρχίας, αλλά
σαν μέρος ενός ενιαίου και αδιαίρετου συνόλου, όπως είναι μια κοινωνία και τα
μέλη που την απαρτίζουν δηλαδή -σε ατομικό και σε κοινωνικό επίπεδο εν
κατακλείδι, που προσπαθεί να επιβιώσει (δεν μιλάμε καν για να ζήσει πραγματικά
και ουσιαστικά) θέτονται όλα αυτά -τα παραπάνω- προς διάλογο και σκέψη αλλά
κυρίως δράση και πράξη.
Και
τελικά τι αφήνεις από όλα αυτά πίσω σου στο
χθες (στο μυαλό σου, στις σκέψεις σου, στην καρδιά σου, στα όνειρα σου, στο
σακίδιο σου, στις εμπειρίες σου, στις αποσκευές σου, στα σκουπίδια σου) και τι
παίρνεις (στα χέρια σου) στο σήμερα
για να πολεμήσεις; (Γιατί έχουμε πόλεμο μην ξεχνιόμαστε· από την ώρα που
γεννιόμαστε, άλλο αν οι περισσότεροι δεν το είχαν κατανοήσει ή ακόμα συνεχίζουν
να μην το κατανοούν.)
Για το αύριο δεν συζητώ καν.πηγή κειμένου: thoughtsONpaper
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου