Φωτογραφίες από τη 2η συνδιάσκεψη της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. 1 και 2 Ιούνη 2013

Από τις ποιο συγκινητικές -από όσο ήμουν και γνωρίζω- στιγμές της συνδιάσκεψης την πρώτη μέρα είναι τη στιγμή που μπαίνουν μέσα εργάτες γης από τη Μανωλάδα Ηλείας και σύσσωμοι οι παρευρισκόμενοι καταχειροκροτούμε τα ταξικά αδέλφια μας.

Συνθήματα όπως: "Ποτέ Ξανά Φασισμός" και "Εργάτες Ενωμένοι Ποτέ Νικημένοι" κυριαρχούν στην αίθουσα.

Επίσης πριν φύγω πρόλαβα να δω και μια άλλη συγκινητική στιγμή, όταν κατά το τέλος της ομιλίας του Γιώργου Ρούση και πάλι σύσσωμοι οι παρευρισκόμενοι καταχειροκροτούμε σαν μια γροθιά τον σύντροφο μας.

Ο λόγος του επίκαιρος, καίριος και λιτός, έδωσε το βασικό στίγμα -κατά την άποψη μου- πορείας που πρέπει να παλέψει ως πρωταρχικό στόχο από εδώ και στο εξής η ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Μέτωπο εδώ και τώρα δηλαδή.

Πανευρωπαϊκή Διαμαρτυρία - Όλοι Ενωμένοι κατά της Τρόικας ~ 1/6 ~ European Protest - All United against the Troika

Τι να πω για τα χάλια μας.
Πήγα κατά τις 20:20 και ο κόσμος ήταν λιγότερος από 200 άτομα. Που είναι οι αγανακτισμένοι, που είναι τα κινήματα, που είναι οι οργανώσεις; Που είναι τα κόμματα, που είναι οι ανένταχτοι, που είναι οι αλληλέγγυοι; Λούφαξαν όλοι στις περιχαρακώσεις τους, στο δίκιο τους, στην ανυπαρξία τους, στη μη συμμετοχή τους, στο φόβο τους, στην παραίτηση τους.
Και ο καθένας βαδίζει εδώ και καιρό μόνος του σε αυτή τη χώρα. Έτσι είναι πιο εύκολο το μεγάλο ψάρι να φάει το μικρό.

Μετά βέβαια γελάω όταν ακούω να γίνουν πιο μαχητικές διαδηλώσεις του στυλ "γενική πολιτική απεργία διαρκείας" όταν έχεις από κάτω ένα Λαϊκό Κίνημα ανύπαρκτο. Ως δια μαγείας θα ξεσηκωθούμε όλοι μια μέρα.
Και ας πούμε πως θα ξαναγίνουν -το μόνο σίγουρο- οι θυμωμένες μέρες του Δεκέμβρη του 2008. Το θέμα όμως είναι που θα οδηγήσουν όταν δεν υπάρχει ένα μετωπικό - οργανωμένο - αλληλέγγυο μαζικό Λαϊκό Κίνημα ετοιμοπόλεμο και μάχιμο.

Συλλαλητήριο ΟΛΜΕ-ΠΝΟ-ΜΕΤΡΟ στις 2013-5-31

Ωραία ήταν και σήμερα!
Κάναμε τη βολτούλα μας στο Σύνταγμα!

Πήξαμε από τους 25.000 εκπαιδευτικούς που θα έκαναν απεργία διαρκείας μέσα στις εξετάσεις.
Ήταν ακόμα και οι υπόλοιποι 60.000 που δεν πάτησαν ούτε καν στις ΕΛΜΕ να συμμετέχουν στις γενικές συνελεύσεις τους.
Ήταν και οι Αλληλέγγυοι γονείς και μαθητές!
Εκατοντάδες Χιλιάδες!
Πήξαμε από τους δεκάδες εκατοντάδες εργαζόμενους του Μετρό.
Πήξαμε από τις χιλιάδες ναυτεργάτες που κατέκλυσαν τους δρόμους του Συντάγματος.
Και ακόμα πιο πολύ από όλους τους πολλές-πολλές χιλιάδες Αλληλέγγυους που ήρθαν για συμπαράσταση.
Κοσμοσυρροή! Μπράβο εργαζόμενοι!

Θα ήταν δε θα ήταν 1.500 με 2.000 σκληροπυρηνικοί.
Και πολλούς λέω.

Υπάρχουν και χειρότερες εκτιμήσεις:
@ypopto_mousi
Εκτίμηση κόσμου περί τους 1000-1200 ‏@ypopto_mousi

Με τέτοιο (τεράστιο κι οργανωμένο!) Λαϊκό Κίνημα τι μπορούμε να περιμένουμε άραγε;

 31-5-2013 PhotoPassage.Kokotsakis 

31-5-2013 PhotoPassage.Kokotsakis 

τελευταία ενημέρωση: 3-6-2013

Διάλογος για τις θέσεις της 2ης Συνδιάσκεψης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ 1/2 Ιούνη 2013

Διαβάστε το κείμενο στον παρακάτω σύνδεσμο:
Διάλογος για τις θέσεις της 2ης Συνδιάσκεψης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ 1/2 Ιούνη 2013

Δικά μου βίντεο και φωτογραφίες από τις κινητοποιήσεις του 2009 ~ 2012

2012 στους δρόμους της Αθήνας και του Ηρακλείου




2011 στους δρόμους της Αθήνας

2009-2010 στους δρόμους της Αθήνας

το κανάλι μου στο YouTube
http://www.youtube.com/user/seizeTHEsky

Εργαζόμενε μέχρι πότε θα είσαι απαθής;

Περί ενότητας του κλάδου εν όψει του Συνεδρίου της ΟΛΜΕ
ή βάζουμε τα χεράκια μας και βγάζουμε τα ματάκια μας
από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

Την περίοδο που θα ακολουθήσει και μέχρι τα μέσα Ιουνίου, πραγματοποιούνται γενικές συνελεύσεις στις κατά τόπους ΕΛΜΕ και εκλογές για την ανάδειξη των συνέδρων στο 16ο συνέδριο της ΟΛΜΕ, το οποίο θα χαράξει για την επόμενη διετία το πρόγραμμα δράσης και διεκδίκησης του κλάδου, εκλέγοντας ταυτόχρονα και το νέο ΔΣ της Ομοσπονδίας.

Το φαινόμενο της αποχής από μαζικές διαδικασίες και από διαδικασίες κινήματος εμφανίζεται με μεγάλη συχνότητα και στον δικό μας κλάδο όπως και σε άλλους εργασιακούς κλάδους σε μια εποχή που δεχόμαστε ολομέτωπη επίθεση σε όλες τις πτυχές της ζωής μας.

Οι περισσότεροι από αυτούς που αδιαφορούν για τα κοινά, βρίζοντας ταυτόχρονα όλους τους συνδικαλιστές και μαζί μ’ αυτούς και την ΟΛΜΕ, έχουν ως γνώμη και ταυτόχρονα ως επιχείρημα για τη στάση τους, πως οι συνδικαλιστές είναι συμβιβασμένοι και πουλημένοι, πως τα έχουν κάνει πλακάκια με τη διοίκηση και πως δεν βγαίνει τίποτα με το να συμμετέχουν σ’ ένα παιχνίδι στημένο.

Ίσως εδώ να ταιριάζει η ρήση: «Όποιος θέλει να κάνει κάτι, αναζητά τρόπους. Όποιος δεν θέλει, αναζητά αιτίες γι’ αυτό που δεν κάνει».

Είναι αλήθεια ότι επικρατεί σε όλους μας η απογοήτευση, για την κατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος.

Είναι όμως, δυο φορές αλήθεια πως η λογική της ανάθεσης που επικράτησε τις τελευταίες δεκαετίες στα μυαλά και την πρακτική μας, ήταν το σαράκι που σιγά-σιγά κατέφαγε το συνδικαλιστικό κίνημα και το οδήγησε στο σημερινό εκφυλισμό του.

Δείτε λίγο ποιος εκλέχτηκε πάλι πρόεδρος της ΓΣΣΕ;

Υπάρχει, βέβαια και η μερίδα εκείνοι των εκπαιδευτικών, οι οποίοι, μπορεί να στηρίζουν ενεργά τις λεγόμενες «κυβερνητικές παρατάξεις» (ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ) και αλλά και εκείνοι που απλώς εμφανίζονται τη μέρα της ψηφοφορίας για να «σταυρώσουν» τα ονόματα που έχουν γραμμένα στο χαρτάκι που κρατούν φυλαγμένα στην τσέπη τους.

Όταν, τελικά, βγαίνουν τα αποτελέσματα και οι «κυβερνητικές παρατάξεις» έχουν πάλι την πλειοψηφία , αρχίζει από όλους η γκρίνια, η μιζέρια και το βρίσιμο των συνδικαλιστών.

Ποιων συνδικαλιστών;

Αυτών που οι ίδιοι ανέδειξαν είτε με την ψήφο τους είτε με την αδράνεια και την αποχή τους.

Φτάνει κανείς να πιστέψει πως τόσο οι ψηφοφόροι όσο και όσοι απέχουν από τα κοινά, καταχαίρονται που εκλέγονται οι ίδιοι συνδικαλιστές, γιατί θα έχουν κάποιο σίγουρο στόχο για να βρίσουν, δικαιολογώντας έτσι τη δική τους λανθασμένη στάση και πρακτική.

Το επιχείρημα που λέει: «δεν κατεβαίνω στη συνέλευση και στην ψηφοφορία γιατί βαρέθηκα να βλέπω της ίδιους ανθρώπους  να λένε τα ίδια πράγματα», πιστεύω πως στερείται ορθότητας για τον απλούστατο λόγο πως στις συνελεύσεις και στις ψηφοφορίες είναι λογικό να εμφανίζονται οι ίδιοι άνθρωποι, όταν εμείς οι υπόλοιποι μένουμε στα σπίτια μας.

Θα μου πείτε τώρα, αν εκλεγούν συνάδελφοι που είναι περισσότερο αγωνιστές και δραστήριοι θα ξαναγεννηθεί το συνδικαλιστικό κίνημα;

Όχι, αν εξακολουθήσουμε να λειτουργούμε με τη λογική της ανάθεσης. Το αποτέλεσμα, πολύ σύντομα θα είναι το ίδιο. Όσο δεν υπάρχει συζήτηση και δράση στη βάση του κλάδου δεν μπορεί να υπάρξει και ουσιαστικός έλεγχος και πίεση προς τους συνδικαλιστικούς μας εκπροσώπους.

Γνωστή είναι επίσης και η νοοτροπία που έχουν ορισμένοι, με βάση την οποία στηρίζουν τις εκάστοτε «κυβερνητικές παρατάξεις», ελπίζοντας πως, με τον τρόπο αυτό θα έχουν ευνοϊκότερη μεταχείριση σε διάφορα θέματα που τους αφορούν. Από τις μεταθέσεις, τις αποσπάσεις, τις μετατάξεις, τις τοποθετήσεις και τις βελτιώσεις, μέχρι και τη συμπλήρωση του ωραρίου τους.

Όμως, ζούμε σε μια περίοδο όπου με λυσσαλέο, στην κυριολεξία, τρόπο, οι κυβερνώντες- εντολοδόχοι της τρόικας επιχειρούν να μηδενίσουν το κοντέρ των εργασιακών σχέσεων και να μας μετατρέψουν σε εκπαιδευτικούς-αναλώσιμο είδος.

Άρα, κανείς μας δεν έχει δεν έχει ούτε το δικαίωμα ούτε την πολυτέλεια να αδιαφορεί για όσα συμβαίνουν διότι, τα όσα συμβαίνουν δεν καθορίζουν, πλέον, μόνο το αν θα μειωθούν ο αποδοχές ή το αν θα αυξηθούν οι ώρες διδασκαλίες.

Καθορίζουν το αν θα εξακολουθεί να υπάρχει δημόσιο σχολείο ή όχι, το αν θα έχουμε και του χρόνου δουλειά ή όχι, το αν θα συνεχίσουμε να είμαστε ελεύθεροι εκπαιδευτικοί ή όχι.

Καθορίζουν, τελικά, το αν θα ξαναρχίσουμε να ζούμε ή θα αργοπεθαίνουμε ασθμαίνοντας σε μια ατελείωτη προσπάθεια επιβίωσης.

Ο αντίπαλος, κυβέρνηση και τρόικα, εμφανίζει μια αξιοζήλευτη σύμπνοια και ενότητα στα πλαίσια του πολέμου που μας έχουν κηρύξει. Την ίδια και καλύτερη σύμπνοια και ενότητα πρέπει και να επιδείξουμε κι εμείς στη βάση των κοινών μας συμφερόντων και στον αντίποδα της πολιτικής που μας εξαθλιώνει αλλά και των γνωστών στηριγμάτων της μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Βρισκόμαστε σε άμυνα και γι’ αυτό κανένας δεν περισσεύει. Χωρίς πολεμιστές, ούτε μπορείς να αμυνθείς ούτε να σαλπίσεις αργότερα την έφοδο της αντεπίθεσης.

Και επειδή πολλοί συνάδελφοι μιλούν για έλλειψη προτάσεων εκ μέρους της Ομοσπονδίας, θα έλεγα πως, το μόνο που δεν έλλειψε και δεν λείπει από την ΟΛΜΕ, ήταν οι προτάσεις από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο.

Το θέμα, όμως, είναι με ποιον τρόπο προσπαθείς να προωθήσεις τις προτάσεις αυτές και σε ποια πολιτικά αυτιά απευθύνονται.

Μήπως η μείωση των μισθών έγινε λόγω έλλειψης προτάσεων;

Μήπως η αύξηση του ωραρίου και η αξιολόγηση προωθούνται λόγω έλλειψης προτάσεων ή αποτελούν ένα κομμάτι μιας προαποφασισμένης σε άλλα κέντρα πολιτικής που απλώς υλοποιούνται στις μέρες μας επειδή το μαζικό κίνημα είναι ξεδοντιασμένο;

Νομίζω πως τα πράγματα είναι πιο απλά.

Οι αντίπαλοί μας, στον πόλεμο αυτόν που βιώνουμε, θα προχωρήσουν μέχρι εκεί που θα τους το επιτρέψουμε. Πάντα αυτό γινόταν και αυτό γίνεται σε κάθε πόλεμο.

Το ερώτημα στην παρούσα φάση είναι ένα και μοναδικό;

Θα τους αφήσουμε να προελάσουν χωρίς να δώσουμε ούτε μία μάχη ή θα οργανώσουμε, με τη δράση μας και τη συμμετοχή μας, τη μαζική αντίδραση που χρειάζεται;

Κάπως έτσι προκύπτει και το πραγματικό δίλλημα της εποχής μας:

Ή αυτοί με τις επιδιώξεις τους μέχρι να μας εξουθενώσουν ή εμείς με το δίκιο και τα όνειρά μας μέχρι να τους ξεθεμελιώσουμε.

πηγή φωτογραφίας: ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ ΤΣΙΡΑΚΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ - Ε.Ε. -ΕΡΓΟΔΟΤΩΝ

πηγή κειμένου: Περί ενότητας του κλάδου εν όψει του Συνεδρίου της ΟΛΜΕ ή βάζουμε τα χεράκια μας και βγάζουμε τα ματάκια μας

Γιώργος Πετρόπουλος: και τώρα τι;

από τον προσυνεδριακό διάλογο του ΚΚΕ
Και τώρα τι; του Γιώργου Πετρόπουλου (23,24-3-2013)


Θα συμφωνήσουμε, φαντάζομαι, πως ο πολιτικαντισμός μέσα στο κόμμα, ο κάθε είδους συνδικαλισμός, η προσπάθεια να ξεγελάσουμε ο ένας τον άλλον είναι ξένες πρακτικές για όλους μας. Είναι ο προθάλαμος αλλά και η πεμπτουσία της πολιτικής πρακτικής του φραξιονισμού. Οι κομμουνιστές στις αναμεταξύ τους σχέσεις και στη σχέση τους με τον εργαζόμενο λαό χρησιμοποιούν πάντοτε τη γλώσσα της αλήθειας.

Θα συμφωνήσουμε, ελπίζω, πως ο φραξιονισμός - που καμία σχέση δεν έχει με τις διαφορετικές απόψεις -, το κόμμα μέσα στο κόμμα, όποτε και όπου εμφανίστηκε μόνο ζημιά προκάλεσε στο ΚΚΕ. Κι αν συμφωνήσουμε σ' αυτό, όσοι από μας γνωρίζουμε λίγο ιστορία ή έχουμε τη διάθεση να το ψάξουμε, δε θα δυσκολευτούμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως ένας τέτοιος φραξιονισμός ήτανε πάντοτε προνόμιο της ηγεσίας. Μέσα στις τάξεις της κυοφορούνταν, εκεί έβρισκε το πρόσφορο έδαφος και την κάλυψη για να αναπτυχθεί, γιατί πριν απ' όλα διέθετε την προστασία της κομματικής εξουσίας που γι' άλλο λόγο δόθηκε κι αλλιώς χρησιμοποιήθηκε.

Βρισκόμαστε στο πιο κρίσιμο σημείο της ιστορίας του Κόμματος. Την επομένη του 19ου Συνεδρίου τίποτα δεν θα είναι ίδιο με το σήμερα από άποψη περιεχομένου όσο κι αν οι τίτλοι, τα σύμβολα, με δυο λόγια το εξωτερικό περίβλημα θα είναι στη θέση του. Οφείλουμε επομένως να πούμε αλήθειες. Κι ο καθένας ας πράξει ό,τι του λέει η συνείδησή του.

Σε πολλά κείμενα που δημοσιεύτηκαν στον προσυνεδριακό διάλογο, η καθοδήγηση του Κόμματος ελέγχεται γιατί με τις θέσεις για το 19ο Συνέδριο εγκαταλείπει το πρόγραμμα του 15ου και συγκεκριμένα την πολιτική του Αντιιμπεριαλιστικού - Αντιμονοπωλιακού - Δημοκρατικού Μετώπου. Η αλήθεια είναι ότι αυτή την πολιτική δεν την εφάρμοσε ποτέ. Δεν επιχείρησε να την εφαρμόσει ποτέ. Την άφησε στα χαρτιά και την εγκατέλειψε στην πράξη την επομένη του 15ου Συνεδρίου, αξιοποιώντας ασάφειες και κενά εκείνου του προγράμματος τα οποία γέμισε με τις δικές της απόψεις που κανένα συνέδριο δεν είχε εγκρίνει. Γι' αυτό και σήμερα δεν νιώθει καμία ανάγκη να απολογηθεί ή να εξηγήσει πού σκόνταψε εκείνο το πρόγραμμα και υποχρεώνει στην αλλαγή του. Τι μπορεί να πει κανείς για κάτι που δεν πίστεψε και πολύ περισσότερο για κάτι που δεν επιχείρησε να εφαρμόσει; Ο γράφων είναι σε θέση να το αποδείξει αυτό με ντοκουμέντα αλλά δεν αρκεί ο χώρος των 1.000 λέξεων ούτε για τους τίτλους. Θυμίζω μόνο ότι στον προσυνεδριακό διάλογο του 15ου αυτό τον κίνδυνο τον είχα επισημάνει («Ριζοσπάστης» 7-5-1996).

Η καθοδήγηση του Κόμματος ελέγχεται σήμερα για τον ακραίο συγκεντρωτισμό που εισάγει με το σχέδιο του νέου καταστατικού. Η αλήθεια είναι πως - ως καθοδήγηση - ποτέ δεν επιδίωξε να λειτουργήσει το Κόμμα διαφορετικά. Σήμερα νομιμοποιεί ό,τι προηγουμένως εφάρμοσε στην πράξη. Ο γράφων είναι σε θέση να το αποδείξει αυτό σημείο προς σημείο αλλά κάτι τέτοιο είναι αδύνατο στις 1.000 λέξεις που δίνει η Επιτροπή Προσυνεδριακού Διαλόγου. Θυμίζω μόνο ότι στον προσυνεδριακό διάλογο του 16ου Συνεδρίου είχα μιλήσει για υπερσυγκεντρωτισμό και για φραξιονισμό από τα πάνω («Ριζοσπάστης» 18-11-2000).

Η καθοδήγηση του Κόμματος ελέγχεται επίσης για την εξαφάνιση της τακτικής και την ταύτισή της με τη στρατηγική, για την απομόνωση του Κόμματος από τις μάζες, για την εγκατάλειψη της πολιτικής των συμμαχιών και για την αντικατάστασή της με μια ψευδεπίγραφη πολιτική συμμαχιών όπου εμείς συμμαχούμε με τον εαυτό μας. Η αλήθεια είναι πως η καθοδήγηση του Κόμματος δεν είχε ποτέ διαφορετικό προσανατολισμό. Αλλοτε με βήματα κι άλλοτε με άλματα οδηγούσε το Κκόμμα με σαφήνεια προς αυτή την κατεύθυνση. Και για να τα πράξει όλα αυτά, φρόντισε μέσα στο Κόμμα να ακούγεται μόνο η δική της φωνή, να παραγκωνίζονται από τα όργανα όσοι είχαν διαφορετική άποψη, να βρίσκονται σε θέσεις ευθύνης σύντροφοι έτοιμοι να υποστηρίξουν κάθε γραμμή και νέοι σύντροφοι που ήρθαν στο Κόμμα μετά το 1991 οι οποίοι (όσοι τουλάχιστον αναδείχτηκαν) δεν έχουν ιδέα τι είναι και από πού έρχεται το ΚΚΕ. Ο γράφων μπορεί να το αποδείξει αυτό με ονόματα και με παραδείγματα.

Αν η καθοδήγηση σήμερα στεκόταν μπροστά στο Κόμμα με τη γλώσσα της αλήθειας θα έπρεπε να έχει έναν πολύ μικρό πρόλογο στα προσυνεδριακά κείμενα που να έλεγε: «Το μαρξιστικό - λενινιστικό κόμμα νέου τύπου έχει τελειώσει. Τα τριτοδιεθνιστικά κόμματα έφαγαν τα ψωμιά τους. Σήμερα υπάρχει ανάγκη για ένα άλλου τύπου επαναστατικό κόμμα κι αυτό το κόμμα εισηγούμαστε στο συνέδριο». Αν η καθοδήγηση (ένα μικρό τμήμα της που δίνει κατεύθυνση στο Κόμμα) έλεγε τη γλώσσα της αλήθειας θα παραδεχόταν πως αυτές τις απόψεις, της αμφισβήτησης δηλαδή του μαρξιστικού - λενινιστικού κόμματος, τις είχε από την εποχή του 13ου Συνεδρίου αλλά τότε δεν τόλμησε να τις εκφράσει γιατί θα είχε καταλήξει στα αζήτητα. Αλλωστε, το Κόμμα τότε δεν το κερδίσαμε με τις σημερινές απόψεις της καθοδήγησης. Το κερδίσαμε εμμένοντας στη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία του, στην ιστορία και στις παραδόσεις του που σήμερα πετιούνται στον κάλαθο των αχρήστων ως οπορτουνισμός.

Το 19ο Συνέδριο θα είναι συνέδριο επανίδρυσης του ΚΚΕ εφόσον τα προσυνεδριακά κείμενα εγκριθούν. Για την ακρίβεια, θα είναι συνέδριο ίδρυσης ενός άλλου κόμματος με το όνομα, τα σύμβολα, τις σημαίες και όλα τα τυπικά γνωρίσματα του ΚΚΕ. Από τα ουσιαστικά του γνωρίσματα όμως δεν έχει μείνει τίποτα. Και να υπάρχουν κάποια υπολείμματα αυτά παραμένουν για να εγκαταλειφθούν, στη συνέχεια, στην πράξη.

Ολα τα προαναφερόμενα θέτουν το καίριο ερώτημα: Και τώρα τι;

Το ερώτημα αυτό μπορεί να το απαντήσει ο καθένας με τη δική του συνείδηση, με τις δικές του αρχές, με τη δική του στάση ζωής. Συμβουλές δεν διαθέτω για κανέναν. Οποιος όμως νομίζει ότι το Κόμμα θα επανέλθει στο σωστό δρόμο αφού εφαρμόσει την πολιτική των προσυνεδριακών κειμένων - κι εφόσον αυτή εγκριθεί από το συνέδριο - γιατί έτσι θα φανούν τα αδιέξοδα, προφανώς δεν έχει καταλάβει πού βρισκόμαστε. Περιθώρια πειραματισμών δεν υπάρχουν. Αλλωστε αυτή η πολιτική εφαρμόζεται εδώ και χρόνια κι έχει δείξει τα αδιέξοδά της. Το Κόμμα φθίνει, ζωντανές δυνάμεις καταστρέφονται και τα πλήγματα που δέχεται, αν ήδη δεν είναι, σε λίγο θα πάψουν να είναι αναστρέψιμα. Η καθοδήγηση θα μπορούσε να δώσει τις αποδείξεις της καταστροφής αν δημοσιοποιούσε τι κόμμα παρέλαβε στη διάσπαση του '91 και τι κόμμα υπάρχει σήμερα. Σε κάθε πάντως περίπτωση η ρήση του Ν. Ζαχαριάδη παραμένει επίκαιρη όσο ποτέ: «Ο Κουκουές μέσα από τη στάχτη του ξαναγεννιέται»!

Γιώργος Πετρόπουλος
ΚΟΒ «Ριζοσπάστη»

πηγή κειμένου: ριζοσπάστης

πηγή φωτό: νευροσπάστης

Νίκος Μπογιόπουλος: λάθος πορεία

από τον προσυνεδριακό διάλογο του ΚΚΕ
Λάθος πορεία του Νίκου Μπογιόπουλου (31-3-2013)

1) Αντιγράφω (Ντοκουμέντα 16ου Συνεδρίου, σελ. 71, σ. Παπαρήγα):
«Στο 15ο Συνέδριο ξεκαθαρίσαμε το εξής πράγμα: Οτι η συγκέντρωση δυνάμεων, η πολιτική συμμαχιών του Κόμματος χτίζεται πάνω στην αντίθεση μονοπώλια - ιμπεριαλισμός. (...). Τι είναι ο ιμπεριαλισμός; Το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού. Ομως, δεν μπορούμε να χτίσουμε συμμαχία στην αντίθεση καπιταλισμός - σοσιαλισμός, γιατί σημαίνει συμμαχία για τη σοσιαλιστική επανάσταση και συμμαχία για τη δικτατορία του προλεταριάτου. Αυτό δεν μπορούμε να το βάλουμε. Και δεν μπορούμε να το βάλουμε, γιατί είναι και λυμένο θεωρητικά, αλλά και η πείρα αυτό δείχνει». Κανένα νέο δεδομένο δεν επιτρέπει αναθεώρηση όσων θεωρητικά και εμπειρικά, κατά το 16ο Συνέδριο, είναι λυμένα. Εντούτοις στις Θέσεις γίνεται ακριβώς αυτό το λάθος: Προτείνεται οικοδόμηση πολιτικής συμμαχιών στην αντίθεση καπιταλισμός - σοσιαλισμός. Αλλά πάνω σε αυτή την αντίθεση, όπως σωστά διαπιστώναμε στο 16ο Συνέδριο, δεν χτίζεται η - στρατηγικής σημασίας για την Επανάσταση - πολιτική συμμαχιών.

2) Με αυτήν την (μη) πολιτική συμμαχιών «πλησιάζουμε» το σοσιαλισμό μόνο ως αντικατοπτρισμό. Η Λαϊκή Συμμαχία, που δεν είναι πολιτική, δεν συμμετέχει σε εκλογικές μάχες, που απορρίπτει όσους διαφοροποιούνται από το ΚΚΕ (Θέση 67), που «έχει μια ορισμένη μορφή διαμόρφωσης με τη δράση σε κοινό πλαίσιο των ΠΑΜΕ, ΠΑΣΕΒΕ, ΠΑΣΥ, ΜΑΣ», είναι «συμμαχία» μόνο με τον εαυτό μας.

3) Η πολιτική γραμμή των Θέσεων ουσιαστικά εφαρμόζεται εδώ και χρόνια. Εχουμε ήδη δείγματα ότι δεν περπατάει: οργανωτική στασιμότητα, πτώση κυκλοφορίας «Ρ», επίπεδο ταξικού κινήματος, οδυνηρό εκλογικό αποτέλεσμα. Ας σταθούμε στις εκλογές. Η σ. Παπαρήγα («Ρ», 22/3/2012) έλεγε: «Αντικειμενικά λοιπόν στην εκλογική μάχη το κριτήριο ψήφου προς το ΚΚΕ μπορεί και πρέπει να είναι πάνω στη συνολική του στρατηγική». Δεν συνιστά απολυτότητα να λέμε ότι «επιβεβαιώθηκε» (Θέση 48) μια στρατηγική που την αναδείξαμε ως κριτήριο ψήφου, αλλά αντί να συγκεντρώσει δυνάμεις τις μείωσε στο μισό; Βέβαια, όποτε έρχεται η κουβέντα στο εκλογικό αποτέλεσμα επαναλαμβάνουμε τα περί «κοινοβουλευτικών αυταπατών». Οχι. Αυταπάτες δημιουργούνται όταν αρνούμαστε να ερμηνεύσουμε απροκατάληπτα την ζωντανή εμπειρία από κάθε πολιτική μάχη. Τέτοια μάχη είναι και οι εκλογές. Δεν σπέρνει «κοινοβουλευτικές αυταπάτες» ο Λένιν όταν ισχυρίζεται («Γράμματα στον Γκόργκι») ότι «απ' τα αποτελέσματα των εκλογών εξαρτάται κατά πολύ και η ανάπτυξη του κόμματος».

4) Επί κρίσης, θέτοντας ως προαπαιτούμενο κάθε λαϊκής συσπείρωσης τη συμφωνία με τη θέση μας για λαϊκή εξουσία, αφήσαμε αναξιοποίητους σειρά πολιτικούς «κρίκους». Π.χ. Το «δεν πληρώνω». Εμείς είπαμε: Δεν πληρώνω, αλλά πρώτα λαϊκή εξουσία. Χρέος. Εμείς είπαμε: Οχι στο χρέος, αλλά στη λαϊκή εξουσία. Ευρώ - ΕΕ. Εμείς είπαμε: Δεν αρκεί το όχι στην ΕΕ, χωρίς το «ναι» στη λαϊκή εξουσία. Μνημόνιο. Εμείς είπαμε: Δεν φταίει το μνημόνιο, αλλά ο καπιταλισμός, η κρίση και ότι δεν έχουμε λαϊκή εξουσία. Σωστά. Ομως υπηρετείται ο στόχος της λαϊκής εξουσίας, όταν, στη μαζική πάλη για την ανακούφιση του λαού από τα βάσανά του, τίθεται σαν (διαχωριστική) προϋπόθεση; Πανομοιότυπα απουσιάσαμε από το καθήκον να παρέμβουμε στο αυθόρμητο που εκδηλώθηκε. Δεν δηλώσαμε «παρών» για τον προσανατολισμό και τη συνειδητοποίησή του. Αφήσαμε άλλους να το κατευθύνουν, να το αξιοποιούν. Από τις πλατείες που τις καταγγείλαμε από την Ισπανία κιόλας, πριν ακόμα εμφανιστούν στην Ελλάδα, μέχρι τις πατάτες. Από τις διαδηλώσεις για το μνημόνιο μέχρι τα διόδια - όταν έρχονταν άλλοι εμείς φεύγαμε.

5) Η εξάρτηση για την αστική τάξη μιας εξαρτημένης χώρας είναι το πλαίσιο προσαρμογής της στο διεθνή καπιταλισμό. Πολιτικά, η εξάρτηση για την αστική τάξη σημαίνει τη διεθνή της εγγύηση - στήριξη για την παραμονή της στην εξουσία. Η ταξική ανάδειξη του εξαρτημένου χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού δεν σημαίνει συσκότιση των ευθυνών της αστικής τάξης για τα δεινά του λαού ή απαλλαγή από αυτές, ή πολύ περισσότερο «παράθυρο» συνεργασίας με τμήματά της. Είναι πολιτική της καταδίκη. Η εξάρτηση συνιστά καταισχύνη του συνόλου της αστικής τάξης και χειροπιαστή απόδειξη ότι το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και για το λόγο αυτό, για να εξυπηρετήσει τα δικά του συμφέροντα, υποδουλώνει το λαό, σε συμμαχία με το ξένο κεφάλαιο. Αυτή η ανάλυση του Λένιν στον «Ιμπεριαλισμό», στο «Η Βαριά Βιομηχανία στην Ελλάδα» του Μπάτση, στο «Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα» του Μπελογιάννη, ισχύει ακέραια και σε συνδυασμό με τα σημερινά οικονομικά και πολιτικά δεδομένα, η πραγματικότητα βοά: Η εξάρτηση της Ελλάδας βαθαίνει. Πραγματικότητα που για να έχουμε αποτελεσματική πολιτική γενικά (και ειδικά όσον αφορά τη διασύνδεση του ταξικού με το πατριωτικό) δεν γίνεται να αγνοούμε, να θολώνουμε με σχήματα περί «αλληλεξάρτησης», να μισοδεχόμαστε (ή μισοαρνιόμαστε) με φράσεις όπως «ισχυρές εξαρτήσεις», εισάγοντας έτσι στην επιστήμη του μαρξισμού το «ολίγον έγκυος».

6) «Ριζοσπάστης»: Δημοσιεύματα όπως το διήγημα για το δολοφόνο του 15χρονου, τα «πέρασε για λίγο από τον ΔΣΕ» για τον Μίσσιο, ανιστόρητες αναφορές ότι «το ΚΚΕ καμία σχέση δεν έχει με την αριστερά», κείμενα όπου αντί επιχειρημάτων βρίθουν ασυνταξιών και αφορισμών, πρωτοσέλιδα όπου απουσιάζει ή υποβαθμίζεται το σημαντικό της επικαιρότητας (π.χ. θάνατος Τσάβες), δεν συνηγορούν στην εκτίμηση περί «βελτίωσής του».

ΠΡΟΤΑΣΗ: Επαναφορά - επικαιροποίηση του Προγράμματος του 15ου Συνεδρίου, συγκρότηση Αντιιμπεριαλιστικού - Αντιμονοπωλιακού - Δημοκρατικού Μετώπου, με κατεύθυνση την ανατροπή του καπιταλισμού. Ενα Πρόγραμμα πιο αναγκαίο κι από την πρώτη φορά που το εμπνευστήκαμε επειδή ακριβώς τα προβλήματα που επιφέρουν ο ιμπεριαλισμός, τα μονοπώλια, οι αντιδημοκρατικές εκτροπές, η αναβίωση του φασισμού, η καπιταλιστική κρίση, έχουν οξυνθεί στο έπακρο. Το ΑΑΔΜ μπορεί να οικοδομήσει αντικαπιταλιστική συμμαχία, διότι:

Πρώτον, συνδέει τώρα, σήμερα, την πάλη για το καθημερινό πρόβλημα με το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό.
Δεύτερον, είναι πειστικό και το κατορθώνει γιατί λαμβάνει υπόψη, ειδικά στις παρούσες συνθήκες εξαθλίωσης του λαού, ότι πρώτα «Οι άνθρωποι πρέπει να είναι σε θέση να ζουν για να μπορούν να κάνουν ιστορία» (Μαρξ - Ενγκελς, «Γερμανική ιδεολογία»).
Τρίτον, δεν παραιτείται από κανένα όπλο και από κανένα ενδεχόμενο - έστω και το πιο αμυδρό - στον επαναστατικό αγώνα, μη εξαιρουμένου του ενδεχομένου κυβέρνησης του ΑΑΔΜ, η οποία θα συνιστούσε διαστρέβλωση αν συσχετιζόταν με «στάδια», με «ενδιάμεσες εξουσίες» ή με την «αριστερή» κυβέρνηση αστικής διαχείρισης που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ.
Τέταρτον, μιας και εμείς δεν είμαστε Μπλανκιστές ώστε να αδιαφορούμε για τη λαϊκή πλειοψηφία, συνιστά επιτομή του αντικαπιταλιστικού αγώνα γιατί οικοδομεί λαϊκή πλειοψηφία, που δικό της έργο με επικεφαλής την εργατική τάξη είναι η Επανάσταση, καθώς προωθεί τις αναγκαίες συμμαχίες που δεν αποτελούν τίποτα λιγότερο από τον ίδιο τον πυρήνα του πολιτικού σχεδίου ανατροπής του καπιταλισμού.

Νίκος Μπογιόπουλος
μέλος ΚΟΒ «Ριζοσπάστη»

πηγή κειμένου: ριζοσπάστης

πηγή φωτό: νευροσπάστης

Διαβάστε επίσης και άλλες φωνές που φωνάζουν πολύ δυνατά:
"Για την προσέγγιση στη Σοσιαλιστική Επανάσταση", του Αντώνη Σκυλλάκου (1-3-2013)
http://www.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=7319879

"Ούτε πραγματικότητα, ούτε όραμα...", της Ελένης Μαυρούλη (23,24-3-2013)
http://www.rizospastis.gr/story.do?id=7353550

"Και τώρα τι;", του Γιώργου Πετρόπουλου (23,24-3-2013)
http://www.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=7353429

Nick Cave and The Bad Seeds: lightning bolts

πηγή βίντεο και στίχων: isidorosM

music and lyrics: Nick Cave
album: "Push the Sky Away"
greek subtitles - ελληνικοί υπότιτλοι: isidorosM

Two lightning bolts were delivered to my room
They were gifts from Zeus
I rock the bolts in a basinet of pine
People ask me how I am
I say I am all right
I'm fine!
I push the lightning bolt in a pram
Till the sun goes down & it gets dark
The girls from Jubilee Street hang out their windows
And they wave & ask me how I am tonight
I say I am good
I'm all right!
I Athens all the youths are crying from the gas
I am by the hotel pool working on a tan
People come up and ask me who I am
I say if you don't know
Don't ask
Zeus laughs but it's the gas
He asks me how I am
I say Zeus don't ask
My lightning bolts are jolts of joy
They are joy boys from Zeus
I fed them porridge in their booster seats of knowledge
And in the cradle of democracy the pigeons are wearing gas masks
My lightning bolts play in the elevators
They slide down the hotel banister
And Zeus throws a gas canister
And it spins around the pool
As pigeons wearing respirators
Steal the lightning bolts
Zeus wants them back
O my bolts of joy
O my darling little boys
They are lost to us
And people
They are never coming back
At night I watch them sleep
And cry years of tears
And it's not the gas
People ask me how we are
We are I say mostly lost

Έξω από την ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση! ~ Outside the euro zone and the European Union!

Τι άλλο πρέπει να γίνει ρε ευρωπαϊστή ΒΛΑΚΑ ψηφοφόρε και ΗΛΙΘΙΕ πολιτικέ για να ταχθείς άμεσα ΥΠΕΡ της εξόδου από την ευρωζώνη και την ΕΕ ;! 


ΥΠΕΓΡΑΨΕ ΤΩΡΑ! 
http://www.gopetition.com/petitions/εξοδοσ-απο-την-ε-ε-και-το-ευρω.html http://www.gopetition.com/petition/36271.html

Ιερισσός Χαλκιδική 7-3-2013: ότι δε δείχνει η τηλεόραση ~ Ierissos Halkidiki 7-3-2013: that does not show the tv

Από το κανάλι στο YouTube:
http://www.youtube.com/user/iosifsk
Διαδώστε τα βίντεο!


















ΙΕΡΙΣΣΟΣ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ: ΜΕΡΕΣ ΧΟΥΝΤΑΣ!
...και
ΟΙ ΧΟΥΝΤΕΣ ΠΕΦΤΟΥΝ ΜΟΝΟ ΜΕ ΕΞΕΓΕΡΣΗ!

πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο ΣΑΒΒΑΤΟ 2 ΜΑΡΤΗ, 12 μμ, ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ

κοινή διακήρυξη σωματείων και φορέων

κυβέρνηση – ΕΕ – ΔΝΤ

οδηγούν σε διάλυση τη δημόσια δωρεάν παιδεία

Να τους σταματήσουμε !

Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΞΕΣΗΚΩΝΕΤΑΙ !

διαβάστε το κείμενο και το δελτίο τύπου

στον παρακάτω σύνδεσμο

http://www.paremvasis.gr

Γιατί δεν κάνουμε κάτι;

Γιατί δεν κάνουμε κάτι;
του Κώστα Βαξεβάνη

Με μια απλή εμπειρική λογική, ο βαθμός της καταπίεσης ή της εξαθλίωσης του κόσμου γεννά αυτόματα την αντίδραση. Οι άνθρωποι δηλαδή αντιδρούν όταν σπρώχνονται στο περιθώριο, όταν τους αφαιρούνται επιλογές, όταν αγγίζουν τα όριά τους. Είναι μάλλον εμφανές πια πως στην κοινωνία δεν λειτουργεί αυτή η γραμμική σχέση, ο αυτοματισμός.

Η καταπίεση δεν δημιουργεί απαραίτητα επαναστάτες. Ή τουλάχιστον δεν τους δημιουργεί την ώρα που περιμένει κάποιος πως θα εμφανιστούν. Μπορεί κάλλιστα να φτιάχνει δούλους και υποτακτικούς. Στην Ελλάδα της κρίσης ο Σαμαράς συνεχίζει να κυβερνά με μέτρα που απομακρύνουν κάθε ανάπτυξη, με τον Βενιζέλο να του υπαγορεύει πολιτικές και τον Κουβέλη να του χαϊδεύει με κατανόηση το χέρι.

Τι είναι αυτό που κάνει τους πολίτες αυτής της χώρας να ανέχονται την κοροϊδία ή, ακόμα περισσότερο, να θέλουν να πιστεύουν πως όσοι κατέστρεψαν τη χώρα μπορεί ίσως την τελευταία στιγμή να την σώσουν; Ποιοι είναι αυτοί τέλος πάντων που δεν τρομάζουν ακόμη βλέποντας τον Μάκη Γιακουμάτο και τη Θεοδώρα Τζάγκρη στα τηλεπαράθυρα να διαμορφώνουν πολιτική, ενώ ταυτόχρονα αναρωτιούνται μήπως οι επόμενοι που θα έρθουν δεν μπορούν να κυβερνήσουν;

Πριν από μερικές ημέρες στη Βαρκελώνη Ισπανοί συνάδελφοι με ρωτούσαν με ειλικρινή απορία γιατί οι Έλληνες δεν ξεσηκώνονται με όλα αυτά που γίνονται σε βάρος τους. Γιατί δεν τελειώνουν με αυτό στο σύστημα της διαφθοράς που εισπράττει πλούτο παράγοντας μόνο ψέματα. Η ίδια απορία δεν ισχύει μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για την Ισπανία, την Πορτογαλία, όλο τον ευρωπαϊκό νότο.

Συνδεδεμένος με μια Ευρωπαϊκή Ένωση που υλοποιεί αποφάσεις της Γερμανίας και της Γαλλίας κυρίως, κυβερνιέται από δυνάμεις που είναι συνδεδεμένες με τη διαφθορά και τώρα πια με την υποτέλεια που εξασφαλίζει την πολιτική επιβίωση των διεφθαρμένων.

Απέναντι σε όλο αυτό το σύστημα, οι πολίτες αδυνατούν να καταλάβουν τη διαφορά της πολιτικής από τη διεφθαρμένη της έκφραση, την οποία έχουν συνηθίσει. Το χειρότερο είναι πως αυτοί οι πολίτες επί δεκαετίες έχουν εκ-παιδευτεί ως πελάτες, συναλλασσόμενοι, καταναλωτές. Έχουν ξεχάσει κάθε κοινωνικότητα, την έχουν αντικαταστήσει με τη συνεύρεση και σίγουρα όχι με τον προβληματισμό.

Στην Ελλάδα που ενοχοποιούσε την αμφισβήτηση και κλωνοποιούσε συστηματικά την ομοιογένεια του στυλ, οι άνθρωποι είναι εκπαιδευμένοι να αναζητούν την προσωπική λύση. Τις περισσότερες φορές αυτή είναι ταυτισμένη με το βόλεμα και την εξαίρεση. Η συλλογικότητα ήταν ένα άκοπο μόρφωμα που χόρευε στα κλαμπ με τις χορηγίες των τραπεζών και θεωρούσε εθνική υπόσταση τα έργα των κρατικοδίαιτων εργολάβων. Αυτός ο κόσμος είναι δύσκολο σήμερα και να καταλάβει και να δράσει. Πρέπει να επαναπρογραμματιστεί η συλλογική συνείδηση, να επαναδιατυπωθούν οι αξίες, να ανακαλυφθεί ξανά η πολιτική και η σημασία της.

Οι άνθρωποι είναι πολιτικά όντα, εξαρτώνται από την πολιτική και την δημιουργούν, ακόμη και όταν επιλέγουν να πάνε για μπάνια την ώρα που ανοίγουν οι κάλπες. Δεν υπάρχει όμως άλλη λύση απ' το να δράσουν. Ακόμη και στην πιο έντονη αγωνία του, ο κόσμος ρωτάει «τι θα γίνει τώρα», εννοώντας ποιος θα το κάνει. Ποιος θα το ετοιμάσει και θα το προσφέρει με όλες τις εγγυήσεις καλής και συμφέρουσας λειτουργίας.

«Κανένας» είναι η απάντηση. Μπορεί να συμβεί αν αποφασίσουμε πως τίποτα δεν προκύπτει χωρίς τη συμμετοχή μας. Ανακαλύπτοντας ίσως ξανά την αξιοπρέπεια ως στοιχείο προσωπικής λειτουργίας αλλά και κρίσης της πολιτικής και των πολιτικών.

Για να είμαι ειλικρινής, πιστεύω πως αυτοί που μπορούν να το κάνουν είναι τα πραγματικά θύματα της σημερινής κατάστασης. Όσοι δεν μπορούν να απαντήσουν πώς θα είναι το αύριο, γιατί δεν το σκέφτονται με τους όρους του χθες. Οι νέοι.

HOT DOC.

αναδημοσίευση εικόνας και κειμένου από "Βαθύ Κόκκινο":

http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2013/02/blog-post_1763.html

Η χούντα θα πέσει ένα πρωί που δε θ' ανοίξει το σχολείο...

ΓΥΜΝΑ ΚΑΛΩΔΙΑ

εδώ πολυτεχνείο

2010

Ξυπνάει εκείνος το πρωί, μα οι άλλοι θέλουν να κοιμάται

Πόσες φορές θ' αντισταθεί, έχει αρχίσει να φοβάται

Σχολή και σπίτι, δουλειά και σπίτι

Στουρνάρη - Πατησίων... πήγε ο πλησίον

Νύχτωσε κι έχει κουραστεί, κλείνει την πόρτα, αναστενάζει

Στο ράδιο παίζει η μουσική, το ίδιο άσμα, νευριάζει

Συχνότητα άλλη. Τα ίδια πάλι, όλα βουίζουν μες στο κεφάλι

Ακούει φωνές, τον πιάνει ζάλη, η ιστορία ξαναχτυπάει

Τρέμουν οι τοίχοι, παίζουν τα φώτα

Κι όλα όπως τότε, γίνονται τώρα

Εδώ, εδώ Πολυτεχνείο

Εδώ, εδώ Πολυτεχνείο

Η χούντα δεν έπεσε ποτέ

κι ας λέγαν άλλα στο σχολείο

Η χούντα δεν έπεσε ποτέ

κι ας λέγαν άλλα στο σχολείο

Εδώ, εδώ Πολυτεχνείο

Εδώ, εδώ Πολυτεχνείο

Σας μιλά ο βραδινός εκφωνητής

από μια χώρα που ήταν πάντα στον αέρα

Σας μιλά ένας μικρούλης μαθητής

που πήρε δώρο τα Χριστούγεννα μια σφαίρα

Εδώ, εδώ Πολυτεχνείο

Εδώ, εδώ Πολυτεχνείο

Μπορεί να με πέρναγαν χαζό

Μα σαν κι αυτούς μάτια έχω δύο

Μπορεί να μη μίλαγα ποτέ

Μα τώρα τα 'χω πάρει στο κρανίο

Εδώ, εδώ Πολυτεχνείο

Εδώ, εδώ Πολυτεχνείο

Σας μιλά ο ανταποκριτής

απ' της μάχης το τελευταίο πεδίο

Η χούντα θα πέσει ένα πρωί

που δε θ' ανοίξει το σχολείο

Η χούντα θα πέσει ένα πρωί

που δε θ' ανοίξει το σχολείο

πηγή βίντεο

http://www.youtube.com/user/PARAFRON36

Βάρκιζα Τέλος!

Ένα μικρό αλλά πολύ καλό και περιεκτικό αφιέρωμα είχε το "Βαθύ Κόκκινο" στην ιστορική ήττα της τελευταίας ευκαιρίας για πραγματική επανάσταση και λαϊκή κυριαρχία που είχε αυτός ο τόπος από το 1821 έως και σήμερα.

Ως την επόμενη ας διδαχθούμε από τα λάθη των συμβιβασμένων ηγεσιών και ας κάνουμε πράξη το "Βάρκιζα Τέλος". Από τα πιο πετυχημένα συνθήματα που γράφτηκαν μετά το Δεκέμβρη του 2008 στους τοίχους  της Αθήνας.

12 Φλεβάρη 1945: Υπογράφεται η Συμφωνία της Βάρκιζας (Βίντεο)

Συμφωνία της Βάρκιζας - Μέρος Β΄ (Βίντεο)

Συμφωνία της Βάρκιζας – Μέρος Γ΄ (τελευταίο)

πηγή φωτογραφίας
http://spyrostsakirisphoto.blogspot.gr/2012/02/blog-post_5015.html

Σκότωσε τον κυρ-Παντελή που έχεις μέσα σου...

magic de spell - κυρ-Παντελής

Η «ΑΦΕΛΕΙΑ» ΠΛΗΡΩΝΕΤΑΙ [30-1-2013, ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ]

Αγαπητοί κυρ – Παντελήδες μου, μέχρι τώρα διαμαρτύρονταν κάτι «ακριβοπληρωμένοι» ιδιωτικοί υπάλληλοι που δεν ένιωθαν τον αγώνα του αφεντικού, κάτι κωλόπαιδα στο Δημόσιο, κάτι «ρεμάλια αριστεροί» και «άπλυτοι αναρχικοί». «Συντεχνίες» και «συνάφια» όλοι τους. Χαιρόσασταν, κυρ- Παντελήδες μου, που οι πρώτοι απολύθηκαν, που οι δεύτεροι έχασαν το 50% του μισθού τους, που οι τρίτοι βρίζονται και συκοφαντούνται όλη μέρα από εκείνους που σου «εξασφάλιζαν» την ηρεμία του ευρώ.

Όλοι εσείς, έντιμοι κυρ-Παντελήδες, εσείς που ποτέ δεν κρύψατε εισοδήματα – όπως ορκίζεστε – που ποτέ δεν κάνατε τράμπα ψήφους με βουλευτές για να σας «τακτοποιήσουν» εκείνη την υποθεσούλα – όπως ορκίζεστε – που ποτέ δεν κλέψατε στο ζύγι – όπως ορκίζεστε- κοιμόσασταν ήσυχοι.

Τώρα έντιμοι κυρ- Παντελήδες μην οργίζεστε. 3,2 δισ. ευρώ υπολόγισε ο Στουρνάρας ότι θα του δώσετε για τα σπίτια που φτιάξατε και νοικιάζατε πάντα με απόδειξη – όπως ορκίζεστε. Τόσα θέλει από εσάς. Όχι από τους εφοπλιστές. Αυτοί είναι φίλοι του και μπορούν να χρεώνουν τις βίλες τους στις εταιρείες τους ώστε να μην πληρώνουν ούτε ευρώ.

Όχι από αυτούς που έφτιαξαν off shore εταιρείες και έχουν δηλωμένη όλη την περιουσία τους στα νησιά Μάο – Μάο Τσικαμπούμ. Εσείς κυρ-Παντελήδες θα πληρώσετε. Ήσασταν οι επόμενοι. Λάθος! Ήσασταν η επόμενη συντεχνία που ήρθε η σειρά της. Πώς σας φαίνεται τώρα;

Λίγο άδικο ε; Δεν έχει λογική να φορτωθείτε εσείς όλες τις αμαρτίες, από τις οποίες καμιά δεν κάνατε – όπως ορκίζεστε. Είναι παράλογο να λέει ο Στουρνάρας ότι χρειάζεται 3,2 δισ. τα οποία εσείς θα τα πληρώσετε τώρα. Κι όμως, εκείνος λέει ότι ο φόρος που θα πληρώσετε για πολλοστή φορά στα ακίνητά σας είναι ο πιο δίκαιος φόρος. Δεν τον χειροκροτούσατε τον Στουρνάρα όταν χτυπούσε τις «συντεχνίες»; Χειροκροτήστε τον και τώρα, λοιπόν. Όλος δικός σας.

Δεν έχει σημασία που δεν υπάρχει ρευστότητα στην αγορά, οπότε με τι λεφτά να πληρώσετε τους φόρους. Να πάτε να δανειστείτε από τις τράπεζες, έντιμοι κυρ-Παντελήδες. Τι; Δε σας δίνουν δάνεια οι τράπεζες; Μα γιατί; Εσείς δεν λέγατε ότι είναι κοπρόσκυλα αυτοί που φώναζαν ότι οι τράπεζες πήραν από το Κράτος 150 δισ. και ζητάνε κι άλλα; Εσείς δεν φωνάζατε «πάνω απ’ όλα οι τράπεζες»; Γιατί δε σας δανείζουν τώρα που τόσο τις στηρίξατε;

Τι θα πει ότι δεν έχει λογική να πάρεις δάνειο για να πληρώσεις φόρους; Μήπως είχε λογική όταν σε καλούσαν να κατεβείς στο δρόμο να διαμαρτυρηθείς κι εσύ γελούσες κι έβριζες επειδή το «Μνημόνιο ήταν σωτηρία»; Κυρ- Παντελήδες μου, εσείς οι έντιμοι και οι έτοιμοι για πάση θυσία του ευρώ, τώρα που θα σας έρθει το σημείωμα και θα λέει ότι ακόμη κι αν χρωστάτε 3.000 ευρώ στο Δημόσιο αλλά δε μπορείτε να τα πληρώσετε θα σας κατάσχουν μισθούς, συντάξεις, εφάπαξ και ενοίκια, μη θυμώνετε. Προχτές στις δημοσκοπήσεις δηλώνατε τη στήριξή σας στην τρικομματική κυβέρνηση και την πίστη σας στο Σαμαρά.

Όλα έχουν ένα κόστος κυρ – Παντελήδες μου. Και η αφέλεια, το μεγαλύτερο. Ξέρω, φοβηθήκατε μη σας πάρουν τα σπίτια οι κουμουνιστές. Σπίτια αγορασμένα με τίμια λεφτά που χτίστηκαν δίχως να μπαζώσετε ρέματα και δε λαδώσατε την Πολεοδομία – όπως ορκίζεστε. Ναι, ξέρω, «όχι εγώ. Αυτός!». Μόνο που και ο «αυτός» το ίδιο λέει για σένα.

Έχουμε μια μεγάλη διαφορά, κυρ-Παντελήδες μου. Εμείς δε χαιρόμαστε που τώρα θα σας ξεζουμίσουν, όπως χαιρόσασταν εσείς όταν ξεζούμιζαν και βαρούσαν όσους διαμαρτύρονταν. Γιατί αυτοί που διαμαρτύρονταν, το έκαναν και για εσάς. Για το δικό σας καλό. Ναι σωστά, δεν το είχατε καταλάβει, μην ορκίζεστε, σας πιστεύω.

Τώρα όμως που ήρθε η σειρά σας έντιμοι, ήσυχοι κυρ-Παντελήδες μου, ελπίζω την επόμενη φορά που θα δείτε τα ΜΑΤ να βαράνε αθώους πολίτες, νέους ανθρώπους, να μη χαρείτε. Ελπίζω να μην το δείτε από την τηλεόραση, αλλά να είστε στο δρόμο. Ελπίζω να μη γυρίσετε την πλάτη από φόβο μην τυχόν και «μπλέξετε». Ελπίζω να φωνάξετε «ρε αλήτες» κι αυτή τη φορά να μην το πείτε σε εκείνους που τρώνε το ξύλο, αλλά σ’ αυτούς που το δίνουν. Ελπίδα μπορεί να μην υπάρχει πια, αλλά μια τελευταία ευκαιρία για αξιοπρέπεια θα υπάρχει πάντα. Ποτέ δεν είναι αργά να γίνεις άνθρωπος, κυρ-Παντελή.

πάνος τζαβέλας - κυρ-Πανελής (1975)

τα βίντεο από τα κανάλια στο YouTube:
http://www.youtube.com/user/OFFICIALMAGICDESPELL 
http://www.youtube.com/user/nba00 
το κείμενο από την ιστοσελίδα:
http://kartesios.com/?p=111606

στο ίδιο μήκος κύματος

Για τον Βαγγέλη που έφυγε…

Δε λένε τίποτα

Επί τέλους σωθήκατε, μαλάκες...

Αν οι δημοσκοπήσεις του τελευταίου μήνα δεν είναι μαϊμού, το συμπέρασμα είναι ΕΝΑ: 
Πιο μαλάκας λαός από τον Έλληνικό δε μπορεί να υπάρξει! 

 Πέντε νταβατζήδες, μια δράκα ρουφιανοδημοσιογράφοι, και μια ξευτιλοκυβέρνηση δωσίλογων, ότι χοντρoπαπαροπαραμύθι του πετάξουν το καταπίνει αμάσητο! 

 Η ανεργία ρε ζώα, θα ξεπεράσει το 2014 το 35% και η Σίτιγκρουπ– σύμβουλος Σαμαρά σε θέματα αποκρατικοποιήσεων- προβλέπει για το 2014 τον απόλυτο καταποντισμό της Ελλάδας με πτώση του ΑΕΠ κατά …11,5%!!! 

Σε τι ελπίζετε ρε τούβλα και δίνετε δημοσκοπικές, έστω, πρωτιές στους εκμαυλιστές της ζωής σας και στους βιαστές των παιδιών σας; 

Δε χορτάσατε το παραμύθι ρε χοντρομαλάκες; 

Και κάτι ακόμα. Πέρα από τη φτώχεια και την εξαθλίωση ένας νέος χαρακτηρισμός θα μας συνοδεύει από 'δω και πέρα σε όλη μας τη ζωή… Το «…πόσο μαλακας τελικά είσαι…» αντικαθίσταται πλέον από το «…πόσο Έλληνας τελικά, είσαι…» 

… Ante kai kala saranta! 

ΥΓ 
Και κάτι ακόμα και τελειώσαμε: Μήπως δεν είσαστε εσείς εκείνοι που κατά πλειοψηφία ταχτήκατε υπέρ της ένταξής μας στον «μηχανισμό στήριξης» και πάλι εσείς που σε ποσοστό 80% πιστέψατε ότι θα σας σώσει ο Παπαδήμος; 

Τελικά πολύ Έλληνες πρέπει να είστε ρε Έλληνες!

φωτογραφίες και κείμενο από το ιστολόγιο του Χάρρυ Κλυνν:
http://harryklynn.blogspot.gr/
http://harryklynn.blogspot.gr/2013/01/blog-post_6474.html

Γενική Απεργία Διαρκείας Τώρα! ~ General Strike Now!

Αν και τώρα δε μπορέσουν οι εργαζόμενοι να συντονιστούν,

αν οι αγρότες, οι ναυτεργάτες, οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες,

οι εκπαιδευτικοί, οι εργαζόμενοι στην υγεία, στη ΔΕΗ, στον ΟΤΕ

στις τράπεζες, στις ΔΕΚΟ και στους ΟΤΑ, στις βιομηχανίες,

αν και πάλι δε μπορέσουν οι εργαζόμενοι να συντονιστούν

και δεν αρχίσουν ενωμένοι τον αγώνα ενάντια στα μνημόνια

και δεν αφήσουν τις κλαδικές τους διεκδικήσεις στην άκρη

και χαθεί άλλη μια χρυσή ευκαιρία γενικού ξεσηκωμού

είμαστε άξιοι της μοίρας μας,

ως Εργαζόμενοι,

ως Πολίτες,

ως Λαός.

ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΤΩΡΑ!

ΓΕΝΙΚΟΣ ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ!

ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ!

πηγή φωτογραφίας: http://rossonerotrikala.blogspot.gr/2012/09/blog-post_25.html

Αντίθετα στο ρεύμα!

Σήμερα οι καιροί απαιτούν επαγρύπνηση και όχι εφησυχασμό. Η εξωκοινοβουλευτική αντικαπιταλιστική Αριστερά μαζί με τον αντιεξουσιαστικό, ανένταχτο, αναρχικό χώρο έχουν παραδοθεί στις δάφνες της κριτικής που ασκούν στην κοινοβουλευτική αριστερά, στα αστικά κόμματα και το σύστημα. Στην πράξη όμως πολύ λίγα και ουσιαστικά βήματα έχουν γίνει με τα οποία θα γίνει μια πρώτη σοβαρή κίνηση για να ενωθεί στη βάση ο κόσμος που αγωνίζεται και να υπάρξει μια σθεναρή αντίσταση στα καταστροφικά μέτρα των τελευταίων τριών ετών.

Ο Γιώργος Ρούσης κάνει μια λιτή, ουσιώδης παρέμβαση, με τα απολύτως πρώτα απαραίτητα ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν ώστε οι οργανώσεις και τα κόμματα που βλέπουν αντικαπιταλιστικά να ενωθούν ΤΩΡΑ στην πράξη και όχι στα λόγια. Χάρηκα όταν διάβασα το άρθρο στην ελευθεροτυπία διότι αρκετά επαναπαυτήκαμε ο καθένας στον μικρόκοσμο του. Δεν υπάρχει άλλος καιρός για χάσιμο. Αυτές οι φωνές -γιατί κατά καιρούς υπήρξαν κι άλλες- και οι σκέψεις πρέπει να διαδίδονται γιατί είναι πολύτιμες και απόλυτα αναγκαίες για την επιβίωση μας.

από τον Γιώργο Ρούση
"Ερωτήματα προς τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς"

Οι καιροί είναι κρίσιμοι και οι αρνητικές εξελίξεις -ραγδαία ένταση της ρεφορμιστικής ενσωμάτωσης, από τη μια, και του σεχταρισμού, από την άλλη- στα κόμματα της κοινοβουλευτικής Αριστεράς δεδομένες.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες δεν είναι πια δυνατόν στο όνομα της διατήρησης των μικρόκοσμών μας -απόρροια και αυτή της διάβρωσής μας από την κυρίαρχη ιδεολογία- οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς να μη βρίσκουν τον κοινό τους τόπο για να συγκροτήσουν ένα πολιτικό πόλο με αντιιμπεριαλιστικό-αντικαπιταλιστικό-δημοκρατικό και λαϊκό-πατριωτικό (όπως το προσδιόριζε ο Γκράμσι) περιεχόμενο, που αγωνιωδώς αναμένουν και απαιτούν χιλιάδες ενταγμένοι και ανένταχτοι αγωνιστές της Αριστεράς.
Αμεσα λοιπόν και δίχως υπεκφυγές καλούνται να απαντήσουν στα παρακάτω πέντε ερωτήματα:

* Πρώτο (που αφορά τις δυνάμεις που αυτοπροσδιορίζονται ως κομμουνιστικές): Θεωρούν ή όχι αναγκαία την ύπαρξη ενός πολιτικού υποκειμένου, δηλαδή ενός πραγματικού κομμουνιστικού κόμματος της σύγχρονης εργατικής τάξης, ή αρκούνται μόνον στο λαϊκό κίνημα; Και αν ναι, μήπως έφτασε η ώρα να προχωρήσουμε θαρραλέα στη συγκρότησή του;

* Δεύτερο: Δέχονται ή όχι ότι υπάρχουν μεταρρυθμίσεις-κατακτήσεις, όπως π.χ. η έξοδος από την Ευρωζώνη και την Ε.Ε. ή οι κοινωνικοποιήσεις σημαντικών τομέων της οικονομίας ή, ακόμη, μια προοδευτική αναθεώρηση του Συντάγματος, που συμβάλλουν στην επίτευξη του σοσιαλιστικού στρατηγικού στόχου, ή θεωρούν ότι όλα αυτά έχουν νόημα μόνον αν κατακτηθεί προηγουμένως η πολιτική εξουσία;

* Τρίτο: Θεωρούν ή όχι αναγκαία για την προώθηση αυτών των μεταρρυθμίσεων τη συγκρότηση μιας μετωπικής πολιτικής συμπαράταξης που θα συσπειρώνει αυτές τις δυνάμεις και η οποία μπορεί να προσλάβει και το χαρακτήρα μιας εκλογικής συνεργασίας; Ή πιστεύουν ότι τα υπάρχοντα σχήματα από μόνα τους είναι ικανά να έχουν μια ουσιαστική παρέμβαση στην αντιμετώπιση της σημερινής βαρβαρότητας;

* Τέταρτο: Δέχονται ότι αυτό το Μέτωπο θα μπορούσε να συγκροτήσει μια κυβέρνηση -η οποία αποδυναμώνοντας την αστική εξουσία θα στοχεύει στη συντριβή της- ή θέτουν ως προϋπόθεση συμμετοχής τους στην όποια κυβέρνηση την κατάκτηση και της πολιτικής εξουσίας; Και αν συμβαίνει αυτό το τελευταίο, τότε η κυβέρνηση ποιων δυνάμεων θεωρούν ότι μπορεί να εφαρμόσει το όποιο μετωπικό τους πρόγραμμα;

* Πέμπτο: Πιστεύουν ότι αυτό το Μέτωπο μπορεί να συμπεριλάβει τον ΣΥΡΙΖΑ ή τον αποκλείουν εφ' όσον είναι πια σαφές ότι η εξουσιομανία του τείνει να εξαφανίσει και τα τελευταία ίχνη αριστεροσύνης του και καταδηλώνει με τον πλέον επίσημο τρόπο, διά στόματος του προέδρου του, ότι είναι ο καλύτερος θεματοφύλακας του ευρώ, της Ε.Ε. και των ιδιωτικών επενδύσεων, ενώ δεν αποκλείει την κυβερνητική συνεργασία με νυν κυβερνητικές ή και εθνικιστικές δυνάμεις της αντιπολίτευσης;

Και ακόμη, πιστεύουν ότι μπορεί σε αυτήν τη συμπαράταξη να συμμετέχει το ΚΚΕ, όταν με τις θέσεις για το 19ο συνέδριό του και τα λεγόμενα της Αλέκας Παπαρήγα αποκλείει κάθε συνεργασία σε πολιτικό επίπεδο και -σε παγκόσμια πρώτη- κάθε εκλογική συνεργασία (θέση 67) όχι με προγραμματικό κριτήριο, αλλά με κριτήριο το αν ήταν κάποιος κάποτε μέλος του ΚΚΕ ή αν αποδέχεται ή όχι την περί «υπαρκτού σοσιαλισμού» ανάλυσή του;

Και για να μην κοροϊδευόμαστε. Επειδή αυτή η ιστορία του Ριζοσπαστικού Αριστερού Πόλου, παρά τις σημαντικές υπαρκτές συγκλίσεις, σέρνεται ήδη πολύ καιρό, δεν έχει κανένα νόημα οι διάφορες δυνάμεις να διακηρύσσουν στα λόγια ότι τοποθετούνται υπέρ του, αλλά θα πρέπει να το υλοποιήσουν στην πράξη. Εκτιμώ ότι ήλθε πια η ώρα να περάσουμε στην πρώτη από τις «δυο κατηγορίες πάντα: δρώντες και θεατές» -που λέει και ο ποιητής- της μετωπικής πολιτικής; Ηλθε η ώρα να ξεπεράσουμε τους «εαυτούς» μας; Να 'στε σίγουροι ότι αν δεν το πράξουμε άμεσα, όταν στο μέλλον θα κάνουμε αυτοκριτικά και πάλι λόγο για άλλη μια χαμένη ευκαιρία, θα είναι πια αργά.


πηγή φωτογραφίας: http://tipota3.blogspot.gr/2012/07/2.html
πηγή κειμένου: http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=338995