27/06/2018

Ο Άρης Βελουχιώτης αυτοκτόνησε ή δολοφονήθηκε; ~ Did Aris Velouchiotis commit suicide or he murder?


Διαβάζοντας αυτές τις μέρες πως το ΚΚΕ αποκατάστησε και κομματικά τον Άρη Βελουχιώτη (ενώ τον είχε αποκαταστήσει πολιτικά το 2011), πέρα από τις πάρα πολύ οργισμένες σκέψεις μας για τις ηγεσίες του ΚΚΕ αρκετούς μήνες πριν την Βάρκιζα και διαχρονικά μέχρι τις ημέρες μας, σας παραθέτουμε αυτό που για μας είναι το κορυφαίο που διαβάσαμε και ακούσαμε αυτές τις μέρες λόγω της... "αποκατάστασης" από τον @Mitsayiev στο twitter: "73 χρόνια χρειάστηκε το ΚΚΕ για να αποκαταστήσει τον Άρη. Ευτυχώς ο λαός δεν χρειάστηκε ούτε μια ώρα. Δεν τον διέγραψε πότε.". Επίσης συμφωνούμε απόλυτα και με τους προβληματισμούς και τα ερωτήματα του άρθρου στο Βαθύ Κόκκινο, όπου παραθέτει τα παρακάτω λόγια του Άρη, όπως τα καταγράφει στη μαρτυρία του ο συναγωνιστής του Γιώργος Χουλιάρας (Περικλής) μετά τη Βάρκιζα:
«Άκου, Περικλή, η συμφωνία της Βάρκιζας είναι προδοσία. Ένα κι ένα κάνουν δύο, η ηγεσία του Κινήματος δεν έκανε λάθη, δεν έκανε σφάλματα, διέπραξε εγκλήματα και γι’ αυτά πρέπει να δώσει λόγο, το Πολιτικό Γραφείο με επικεφαλής τον Σιάντο πρέπει να περάσει στρατοδικείο επί εσχάτη προδοσία. Εγώ δεν πρόκειται ν’ ακολουθήσω την ηγεσία στην Αθήνα, να γίνω, όπως με θέλουν, πρόεδρος των Εφεδρο-Ελασιτών για να πρωτοκολλάω τις σφαγές και τα βασανιστήρια, τους βιασμούς και τους εξευτελισμούς των αγωνιστών. Θ’ ακολουθήσω το δρόμο που χάραξα απ’ την αρχή κι όσοι πιστοί προσέλθετε».


Τώρα πριν λίγες μέρες ένας σύντροφος, ο Νίκος Μπουντούκης, ανάβει (και σωστά) το φιτίλι που λέγεται "αυτοκτονία Άρη Βελουχιώτη": διότι όπως πολύ καλά ξέρουμε τίποτα δεν είναι σίγουρο. Συμφωνούμε με τους προβληματισμούς του και με τα ερωτήματα που βάζει. Και όπως λέει σε σχόλιο του: "Βαρέθηκα να ακούω τις ηλιθιότητες περί αυτοκτονίας, που τις εκτοξεύουν εντελώς αβίαστα και αβασάνιστα, κι απλώς τους θέτω μερικά ερωτήματα, από τα διαθέσιμα στοιχεία και δεδομένα, μήπως κι αποφασίσουν κάποιοι να σκεφτούν πριν αναμασήσουν και παπαγαλίσουν…."


γράφει ο Νίκος Μπουντούκης
στις 25-6-2018
πηγή

Ο ΑΡΗΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕ ή ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ;


Τα ιστορικά ψέματα και η οι αλήθειες, θεωρούνται έννοιες τόσο ασυμβίβαστες μεταξύ τους, αδιάλλακτες και εχθρικές, όσο η φωτιά και το νερό.

Κι όμως στα λεγόμενα κατά συνθήκη ψεύδη (στα συμφωνημένα ψεύδη), όπως στους αρχαίους, αλλά και τους νέους μύθους, η αλήθεια και το ψέμα, όχι μόνο μπορούν να συμφιλιωθούν, αλλά και ερωτικά να συνευρεθούν.

Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, η αποκάλυψη της ιστορικής αλήθειας, πάνω σ’ ένα κρίσιμο, σύγχρονο ζήτημα, με βαρύγδουπο ιστορικό αντίκτυπο, θα αντιμετώπιζε μια διπλή πρόκληση.

Θα καλούνταν να ανασηκώσει ένα πέπλο σιωπής ή να επανορθώσει μια ιστορική παραχάραξη, εκτεθειμένη στους μηχανισμούς χειραγώγησης των συνειδήσεων (κόμματα, ΜΜΕ…), αλλά και να καταβάλει ταυτόχρονα, τη δυναμική του μύθου, περίπου σαν να απαντάει στο μεταφυσικό ερώτημα, αν ο Θεός υπάρχει ή δεν υπάρχει…

Αναφορικά λοιπόν με τη δράση και ιδίως με το μαρτυρικό τέλος του Άρη Βελουχιώτη, ενός ιστορικού και συνάμα μυθοποιημένου προσώπου, που εξοντώθηκε κατόπιν συμφωνίας και παραχώθηκε, σε δύο ή και σε τρία διαφορετικά σημεία, ο σκοπός μας δεν είναι να δώσουμε έτοιμες απαντήσεις, αλλά να εγείρουμε αμφιβολίες, ανασυνθέτοντας εκδοχές και θέτοντας ορισμένες εύλογες ερωτήσεις….

Ο ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΤΗΣ ΣΤΗ ΛΑΡΙΣΑ

Το τραγικό τέλος του Άρη, αναγγέλθηκε από τον τύπο, στις 19 Ιουνίου του 1945 (ημέρα Τρίτη). Όλες οι εφημερίδες –πλην μιας-, έγραψαν τότε ότι ο Άρης περικυκλωμένος από τμήματα των 118 και 206 ταγμάτων Εθνοφυλακής, φονεύτηκε στο φαράγγι της Μεσούντας μετά από πολυήμερη καταδίωξη και πολύωρη συμπλοκή.

Μοναδική παραφωνία, ήταν ο ανώνυμος ανταποκριτής του Ριζοσπάστη στη Λάρισα, που από την ίδια κιόλας μέρα, βασιζόμενος προφανώς ΚΑΙ στο πανίσχυρο και πολυπλόκαμο δίκτυο πληροφοριών του ΚΚΕ –αν και τίποτε σ’ αυτή την ιστορία δεν είναι προφανές-, διευκρίνισε από τις στήλες της εφημερίδας του, πως ο Άρης δεν έπεσε στη μάχη, αλλά αυτοκτόνησε, χρησιμοποιώντας ως όπλο αυτοχειρίας, μια χειροβομβίδα, την ίδια χειροβομβίδα, με την οποία αυτοκτόνησε κι ο Τζαβέλας, ο υπασπιστής του Άρη.

Την είδηση, όπως την μετέδωσε από τις στήλες του Ριζοσπάστη, ο ανταποκριτής του στη Λάρισα, την υιοθέτησε αυθημερόν το ΚΚΕ, κι από τότε η εκδοχή της αυτοκτονίας του Άρη, ενισχυμένη στο πέρασμα του χρόνου, κι από μαρτυρίες επιζώντων συντρόφων του, έγινε η επίσημη γραμμή, σε μια ιστορία γραμμική.

Στο σχετικό δημοσίευμα, τονίζεται από τον Λαρισαίο ανταποκριτή, ότι: «Κατά τη διάρκεια της μάχης ο Άρης τραυματίστηκε. Για να μη συλληφθεί αιχμάλωτος, αυτοκτόνησε με χειροβομβίδα, της οποίας προκάλεσε την έκρηξη. Με την ίδια χειροβομβίδα σκοτώθηκε κι ο Τζαβέλας».

…«για να μη συλληφθεί αιχμάλωτος». Μια κουβέντα είναι. Ο Άρης είχε προγραφεί, κι η στάχτη ή η σκόνη του έπρεπε να σκορπιστεί. Γιατί πόση φαντασία χρειάζεται να έχει κάποιος, για να αντιληφθεί το μέγεθος της αναταραχής, από μια ενδεχόμενη σύλληψη, αλλά και από μια κολοκοτρωναίικη δίκη του Άρη;

Την επόμενη μέρα, ο ανταποκριτής στη Λάρισα, επανήλθε δριμύτερος: «Επιβεβαιώθηκε η πληροφορία ότι ο Άρης Βελουχιώτης αυτοκτόνησε με χειροβομβίδα μαζί με το Τζαβέλα. Σύμφωνα με πληροφορίες μου»...

Δεν θα επικαλεστούμε, για λόγους οικονομίας του χώρου, τις άλλες εφημερίδες που έγραψαν, αλλά και επέμειναν, ότι ο Άρης σκοτώθηκε στη μάχη. Ο αστικός τύπος που επιζητούσε και καθαγίαζε την φυσική εξόντωση του Άρη, φυσικό θα ήταν, να θέλει να αναβαθμίσει το ρόλο των διωκτών του στο θάνατο του, αφού επιπρόσθετα αποτελούσαν και τις πηγές του.

Ούτε θα αναφερθούμε στις άμεσες μαρτυρίες των αυτοπτών μαρτύρων, ή των έμμεσων ιστορικών πηγών, που λένε ότι ο Άρης αυτοκτόνησε με περίστροφο ή ότι ο Τζαβέλας, ο εξ απορρήτων του Άρη, αλλά –κατά μία εκδοχή-, κι ο πλέον ικανός να τον διαδεχτεί, στην ηγεσία του Μετώπου Εθνικής Ανεξαρτησίας (ΜΕΑ) και του Νέου ΕΛΑΣ, που είχε ιδρύσει ο Άρης, χρησιμοποίησε τη χειροβομβίδα, αφού είχε ήδη αυτοπυροβοληθεί ο Άρης.

Θα αποφύγουμε προς το παρόν, να σχολιάσουμε επίσης τις πληροφορίες, για την ύπαρξη και τρίτου νεκρού, στο ίδιο σημείο, αλλά και δυο ή τριών ακόμη, διότι θα μπερδευτούμε επικίνδυνα, μέσα σε ένα εκρηκτικό συνωστισμό από …αυτοχειροβομβιστές και αυτοπυροβολημένους.

Ο ΑΠΕΣΤΑΛΜΕΝΟΣ ΣΤΗ ΛΑΡΙΣΑ

Ας δοκιμάσουμε όμως λίγο, και για λίγο, την αξιοπιστία του ανταποκριτή στη Λάρισα, με Λυδία λίθο, τον απεσταλμένο στη Λάρισα.

Ένα μόλις χρόνο και δύο μήνες μετά από τον τραγικό χαμό του Άρη, τον Αύγουστο του 1946, ο διακεκριμένος δημοσιογράφος του Ριζοσπάστη, Κώστας Βιδάλης, δολοφονήθηκε στον κάμπο της Θεσσαλίας, από τις παρακρατική συμμορία του Σούρλα.

Πρόκειται για δύο, φαινομενικά άσχετα γεγονότα μεταξύ τους, τα οποία, η αλυσίδα που τα συνδέει, μοιάζει σπασμένη σε όλους τους κρίκους της, εκτός από έναν.

Ο Κώστας Βιδάλης, μετέβη στη Λάρισα ως έκτακτος απεσταλμένος, προκειμένου να σπάσει το εμπάργκο στην πληροφόρηση, για τη Λευκή Τρομοκρατία, που παρά τη συμφωνία της Βάρκιζας, οργίαζε, εκείνη την περίοδο στη Θεσσαλία.

«Απαίτησε τρεις φορές (σ. σ. σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή), από την εφημερίδα να σταλεί στη Θεσσαλία και τις τρεις φορές του αρνήθηκαν. Την τέταρτη επέμεινε: «ΔΕΝ ΕΙΝΕ ΤΙΜΙΟ αυτό που κάνουμε. Δεν μπορεί να γίνουνται αυτά που γίνουνται στη Θεσσαλία κι εμείς εδώ να περιμένουμε τις "μπούρδες" του Θεοτόκη. (σ.σ. Ο Σπύρος Θεοτόκης ήταν υπουργός Δημόσιας Τάξης (1946) στην Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Τσαλδάρη). Επιμένω να φύγω αύριο το πρωί».

Δεν θα ασχοληθούμε εδώ, ούτε με τον τότε διευθυντή του Ριζοσπάστη, τον Κώστα Καραγιώργη, που από την επομένη του θανάτου του, επαναλάμβανε συνεχώς, γραπτά και προφορικά, ότι ο Βιδάλης πήγε με τη δική του θέληση στη Θεσσαλία. Δηλαδή ο Καραγιώργης – όπως μας διαβεβαίωσε ο ίδιος-, δεν είχε καμιά απολύτως ευθύνη για αυτήν, τη μοιραία αποστολή.

Θα θέσουμε απλώς ένα ρητορικό ερώτημα, αναφορικά μ’ αυτόν τον περίφημο ανταποκριτή στη Λάρισα, που δεν φαίνεται να συνεργάστηκε καν με το Βιδάλη, όταν ο τελευταίος έφτασε στη θεσσαλική πρωτεύουσα, το κομματικό καθοδηγητικό κέντρο ολόκληρης της περιοχής:

Μα που επιτέλους ήτανε, και τι είχε κάνει μέχρι τότε, ώστε να διαλευκανθεί έγκαιρα και έγκυρα, η δράση της Λευκής Τρομοκρατίας στη Θεσσαλία, και η πληροφόρηση γι’ αυτήν, να μην περιορίζεται στις «μπούρδες» του Θεοτόκη, καθιστώντας έτσι αχρείαστο και αταξίδευτο, το μοιραίο ταξίδι του Κώστα Βιδάλη στο θεσσαλικό κάμπο;

Σε τι είπαμε πως δυσκολευόταν ακριβώς; Στην έρευνα του για τη Λευκή θεσσαλική Τρομοκρατία ή στη δημοσίευση της;

Που ήταν και που δεν ήταν, αυτός ο φοβερός και τρομερός ανταποκριτής, που έβλεπε πίσω από τα βουνά και μέσα στα φαράγγια, εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά, να σπάει μια …κλάρα, αλλά δεν έβλεπε μπροστά του, και γύρω του, τον «κόκκινο θερισμό», στον κάμπο το θεσσαλικό;

Δύο ιστορικοί σκοτωμοί, λοιπόν, του Άρη και του Βιδάλη, σαν να μαζεύτηκαν και να έπεσαν πολλοί, για τους ώμους του ανώνυμου ανταποκριτή της σιωπής…

ΠΩΣ ΕΦΟΝΕΥΘΗ Ο ΔΙΑΒΟΗΤΟΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ ΤΟΥ ΕΛΑΣ

Μ’ αυτόν τον τίτλο, μια προπολεμική, βενιζελική, αντιβασιλική εφημερίδα, το ΕΜΠΡΟΣ, που τον Ιούνιο του 1945, έδινε τον υπέρ πάντων αγώνα για την παλινόρθωση της μοναρχίας και την επιστροφή του βασιλιά Γεωργίου του Β’ στο θρόνο του, ανήγγειλε το χαμό του Άρη Βελουχιώτη, στους περιδεείς αναγνώστες του….

Μέσα από τις στήλες του ΕΜΠΡΟΣ (19/6) μπορούμε να αποκτήσουμε μια συνοπτική και περιεκτική εικόνα των επίσημων αναφορών του στρατού, της χωροφυλακής, αλλά και του ανακοινωθέντος της Νομαρχίας Τρικάλων, που εμφανίζουν τον Άρη να έχει πέσει νεκρός από τα πυρά των διωκτών του.

Ιχνηλατώντας του ιχνηλάτες του Άρη, αλλά αποφεύγοντας τις κακοτοπιές, να πατήσουμε δηλαδή στις πατημασιές τους, φθάσαμε στις τελευταίες θέσεις των νεοΕΛΑΣιτών, εκεί στο βάθος της χαράδρας της Μεσούντας, δίπλα στην όχθη του ποταμού Αχελώου, όπου: «Οι στρατιώται (…) εύρον τον Βελουχιώτην νεκρόν πλέοντα εις λίμνην αίματος και πλησίον του νεκρούς επίσης τους πιο πιστούς συντρόφους του.

Το πτώμα του Βελουχιώτη έφερε πολλά τραύματα, εξ ών το ένα επί της καρδίας, το οποίο ήτο και το θανατηφόρον»

Ο στρατός, λοιπόν, διενήργησε μια υποτυπώδη ιατροδικαστική έρευνα, στο πτώμα του Άρη, χωρίς να διευκρινίζεται αν ήταν υποτυπώδης ή κανονική ιατροδικαστική έρευνα.

Σύμφωνα με το πόρισμα της υποτυπώδους ιατροδικαστικής έρευνας, ο Άρης έφερε σε όλο τους το σώμα ΠΟΛΛΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ, από τα οποία ΤΟ ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΟ ΗΤΑΝ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ.

Ήδη η εικόνα που σχηματίζεται από τις αναφορές των διωκτικών αρχών, που μας αρέσει ή όχι, υπήρξαν κι αυτοί αυτόπτες μάρτυρες, αντιφάσκει με την ιστορική εικόνα, σε μια σειρά από καθοριστικά σημεία.

Το θανατηφόρο τραύμα ήταν στην καρδιά κι όχι στο κεφάλι.

Δεν υπάρχει καμιά άμεση αναφορά σε τραύματα από χειροβομβίδα ή σε τραύματα από σφαίρες. Σύμφωνα με μια δημοσιευμένη μαρτυρία, προερχόμενη από αξιωματικό του στρατού, ενός από αυτούς που τον καταδίωξαν, ο Άρης έφερε 8 (οκτώ) τραύματα από σφαίρες, πάνω στο σώμα του.

Αν όμως ο Άρης έφερε στο σώμα του πολλά τραύματα από χειροβομβίδα και όχι από σφαίρες, θα μας φαινόταν αρκετά παράξενο και παράδοξο, να αναζητούσαν τα τραύματα στο καταπληγωμένο, ξεκοιλιασμένο σώμα του και να έβρισκαν στην καρδιά του, το θανατηφόρο.

Βάσει όλων αυτών. η θεωρία της αυτοκτονίας του Άρη με
περίστροφο, έχει κλονιστεί σοβαρά και με χειροβομβίδα ήδη αρχίζει να τρεκλίζει.

Όπως σημειώσαμε σε πρόσφατο σχόλιο μας, αν ο Άρης είχε αυτοπυροβοληθεί στο κεφάλι, θα ήταν επίσης εμφανής ο αυτοτραυματισμός της αυτοκτονίας, επί της κομμένης κεφαλής του, που κρεμόταν στον φανοστάτη της κεντρικής πλατείας «Ρήγας Φεραίος» των Τρικάλων και εκτιθόταν για ένα διήμερο, σε δημόσια θέα.

Όπως σημειώνει η εφημερίδα «Ελευθερία» της Τρίτης (19/6/1945): «Αι κεφαλαί (…) μετεφέρθησαν εις Τρίκαλα την Κυριακήν, όπου ανεγνωρίσθησαν πλήρως, ώστε ουδεμία να υπάρχη αμφιβολία, περί της ταυτότητος των φονευθέντων. (…) καθ’ όλην την χθεσινήν ημέρα, χιλιάδες κόσμου παρήλασον δια να ιδούν την κεφαλήν του φοβερού Άρη. Αργά τη νύχτα αι Αρχαί απέσυρον τας εκτεθειμένας κεφαλάς, πιστεύεται δε ότι ούτοι ταυριχευμένοι θα μεταφερθούν ενταύθα (σ. σ. στην Αθήνα).

Άρα, όχι μόνο δεν υπάρχει καμιά περίπτωση, να εξέθεταν οι διωκτικές αρχές το κεφάλι του Άρη στα Τρίκαλα, σε χιλιάδες μάτια, με εμφανή τον αυτοτραυματισμό του στο δεξιό κρόταφο, διότι οι ίδιες οι αρχές, θα προκαλούσαν υποψίες και φήμες, που θα απλωνόντουσαν με μεγαλύτερη ταχύτητα από την ανταπόκριση στον Ριζοσπάστη, πως ο Άρης δεν σκοτώθηκε αλλά αυτοκτόνησε.

Επίσης θα δυσκολευόταν κι η αναγνώριση του, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ουδείς απ’ όσους παρέστησαν στα Τρίκαλα, δεν αναφέρθηκε ποτέ, ούτε γραπτά, ούτε προφορικά, σε τραύμα από σφαίρα στο κεφάλι.

Αν μη τι άλλο, θα πήγαινε στράφι και το κανιβαλικό γλέντι, που είχαν οργανώσει οι διώκτες, γύρω από τις κομμένες κεφαλές, με νταούλια, ζουρνάδες και πίπιζες. Όχι, δεν έπαιξαν και σκωτσέζικες πίπιζες, παρόλο ότι οι Μεγάλοι Βρετανοί συμμετείχαν στην καταδίωξη. Θα ομολογούταν έμμεσα, η τρελή και μεθυσμένη αλήθεια, ότι δεν τον είχαν σκοτώσει αυτοί...

ΠΟΣΟΙ ΣΚΟΤΩΘΗΚΑΝ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΡΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΖΑΒΕΛΑ;

Το δημοσίευμα του Εμπρός μιλάει στον πληθυντικό για νεκρούς συντρόφους του Άρη, που σημαίνει ότι δεν βρέθηκε νεκρός, στο πλάι του, μόνο το πρωτοπαλίκαρο του, ο έμπιστος του Τζαβέλας. Άρα η θεωρία για ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ένα ακόμη νεκρό, πλην του Άρη και του Τζαβέλα, στο ίδιο σημείο, κατά τον στρατό, φαίνεται να ευσταθεί.

Η εκδοχή αυτή, ενισχύεται κι από τον μόνιμο ανταποκριτή στα Τρίκαλα, της εφημερίδας ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ (19/6), ο οποίος, επικαλούμενος στις πληροφορίες του, τις αναφορές των αρχών Ηπείρου και Θεσσαλίας, αλλά και επείγοντα δημοσιογραφικά και επίσημα τηλεγραφήματα τονίζει, ότι:

"Κατόπιν σκληράς μάχης, εκ του συστάδην, μεταξύ τμημάτων της Εθνοφυλακής και του Άρη Βελουχιώτη, τέως γενικού καπετάνιου του ΕΛΑΣ, εφονεύθη ο τελευταίος (σ. σ. ο Άρης), ο υπασπιστής του καπετάν Τζαβέλας ή Αγγελέτος, ο Γεώργιος Αργίτσης (Το κείμενο στο σημείο γίνεται δυσανάγνωστο και αναφέρεται ακόμη σε δύο ή τρεις «συμμορίτες» των οποίων η ταυτότητα δεν είχε εξακριβωθεί ….εισέτι (ακόμη, μέχρι τώρα). Πέραν αυτών συνελήφθησαν επίσης και άλλοι έξι, ενώ δύο ή τρεις κατάφεραν να διαφύγουν".

Αυτών των τριών τελευταίων νεκρών, όχι μόνο δεν εξακριβώθηκε από την επίσημη ιστορία η ταυτότητα τους, αλλά εξαφανίσθηκαν και τα πτώματα τους. Κι όμως σύμφωνα με το Εμπρός: «Οι στρατιώται (…) εύρον τον Βελουχιώτην νεκρόν πλέοντα εις λίμνην αίματος ΚΑΙ ΠΛΗΣΙΟΝ ΤΟΥ ΝΕΚΡΟΥΣ επίσης τους ΠΙΟ ΠΙΣΤΟΥΣ συντρόφους του». Σε άλλο σημείο της ίδιας αναφοράς το Εμπρός σημειώνει: «Κατόπιν σκληράς και πολυώρου μάχης εκ του συστάδην, κατά την οποία εφονεύθη ο Βελουχιώτης, ο υπασπιστής του Τζαβέλας, τέσσερεις άλλοι συμμορίται, και συνελήφθησαν έξι άλλοι».

Η δε Ελευθερία που αναφέρεται συνολικά σε 6 (έξι) νεκρούς λέει ότι έπεσαν μαζί με τον Άρη σε μάχη εκ του συστάδην.

Αν πάρουμε λοιπόν τοις μετρητοίς τα επίσημα ανακοινωθέντα των στρατιωτικών διοικήσεων και των πολιτικών αρχών, αλλά και τις δημοσιογραφικές πληροφορίες τότε δεν θα έπρεπε να μιλάμε για τη δήθεν «αυτοκτονία» του Άρη και του Τζαβέλα, αλλά για μια ομαδική σφαγή, εκεί στο βάθος της χαράδρας της Μεσούντας, που δεν την ξεπλένει ούτε ο παρακείμενος ποταμός Αχελώος.

Αλλά και πώς να την ξεπλύνει ο Αχελώος, όταν όλες οι άλλες ομάδες στις οποίες είχαν χωριστεί οι συνολικά 75 περίπου Νεοελασίτες που ακολουθούσαν τον Άρη, κατάφεραν να διασωθούν, χωρίς ιδιαίτερες απώλειες, σε νεκρούς, τραυματίες ή συλληφθέντες.

ΤΟ «ΕΜΠΡΟΣ» ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΕΛΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Η ειρωνική μας αναφορά, σε αντίστιξη με το στίχο: «Εμπρός ΕΛΑΣ για την Ελλάδα», του ύμνου του ΕΛΑΣ, είναι προφανής. Δεν την αποφύγαμε, όχι τόσο για να δώσουμε ένα τόνο προσωπικής ειρωνείας, στα γραφόμενα μας, όσο για να επισημάνουμε μια ακόμη ειρωνεία της ιστορίας.

«Η εξόντωσις του Βελουχιώτη –υπογραμμίζει το Εμπρός-, και της συμμορίας του. επετεύχθη μετά λυσσώδη καταδίωξιν της, και αλλεπαλήλλους συμπλοκάς προς αυτήν, τμημάτων των 118 και 206 ταγμάτων της Εθνοφυλακής, βοηθουμένων και από εθνικόφρονας χωρικούς.

Η πρώτη επαφή πυρός, μεταξύ των τμημάτων Εθνοφυλακής και της συμμορίας, έγινεν εις Βραγγενά, του Δήμου Απεραντίων, συνεχίσθη δε εις Ξηρόκαμπον και εκείθεν εις Πετρωτόν Καρδίτσης, όπου και τελικώς εξωντώθη κατόπιν πολυώρου και σκληράς μάχης εκ του συστάδην (…) Η αποφασιστική μάχη με την συμμορίαν, την οποίαν συνδυασμένη δράσις μεταξύ των τμημάτων Εθνοφυλακής Ηπείρου – Θεσσαλίας, επέτυχε να εγλωβίση εις την περιοχήν Μεσούντας (σ. σ. εντός των ορίων του νομού Άρτας), ανατολικώς του Ξηροκάμπου εις Τζουμέρκα (σ. σ. οροσειρά), ήρχισε το Σάββατον το απόγευμα, εις τας 4 και συνεχίσθη μέχρι της δύσεως του ηλίου.

Τότε ο Βελουχιώτης, ο οποίος μετεκινείτο συνεχώς, επεχείρησε να διαφύγη προς Άγραφα, όταν δε είδε τας διόδους κεκλεισμένας από Εθνοφύλακας, οι οποίοι ήρχισαν αμέσως την επίθεσιν εναντίον του ηναγκάσθη να δώση την μάχην, με αποτέλεσμα να φονευτή ο ίδιος και να εξοντωθή η συμμορία του (…) σημαντική βοήθεια εις την Εθνοφυλακήν προσέφερον και αγωνισταί της εθνικόφρονος παρατάξεως, δράσαντες κατά την περίοδον της κατοχής, εις τας ως άνω περιοχάς».

Μετά την δύση του ηλίου, κι αφού είχε ήδη νυχτώσει, ο Άρης επιχείρησε να διαφύγει προς Άγραφα. Δεν τα κατάφερε γιατί έπεσε σε ενέδρες Εθνοφυλάκων, κι αναγκάστηκε να δώσει την ύστατη μάχη εκ του συστάδην.

Η πληροφορία του Εμπρός διασταυρώνεται κι από άλλες, μαρτυρίες επιζώντων, ότι ο Άρης σκοτώθηκε, μέσα στην νύχτα και το μαύρο σκοτάδι, το οποίο αν και «παλιά του (ανταρτική) τέχνη, κόσκινο», δεν κατάφερε, παραδόξως, να εκμεταλλευτεί, και να διαφύγει.

Ο Άρης, η μεγαλοφυΐα του ΕΛΑΣ, κατά τον Κρις Γουντχάουζ, τον αρχηγό της βρετανικής στρατιωτικής αποστολής στην Ελλάδα, την περίοδο της κατοχής, όχι μόνο δεν διέφυγε μέσα στη νύχτα, αλλά κατάφερε να εμπλακεί, με ολέθρια αποτελέσματα, σε μάχη εκ του συστάδην.

Τον είχαν μπλοκάρει λέει κάτι αρβυλοφύλακες, αρβυλοεθνοφύλακες για την ακρίβεια, και κάτι πρώην εθνικόφρονες αντάρτες, από αυτούς που σε όλη την κατοχή ο Άρης, τους είχε για προσάναμμα και προσφάι.

Όλα αυτά τα χαμένα κορμιά, είχαν αποδειχτεί άσοι στη σκοποβολή με δεμένα μάτια ή μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, καθώς μαρτυρούν τα πολλά τραύματα του Άρη…

Ξέρουμε από την ιστορία, όπως έχει γραφτεί ως τα τώρα, ότι ο Άρης για να κατευθυνθεί προς Άγραφα επιχείρησε να περάσει τον Αχελώο, κι εκεί για ένα τελείως ασαφή λόγο, επέστρεψε πίσω, περνώντας δυο φορές το ορμητικό και φουσκωμένο ποτάμι.

Αν όλα αυτά, η διπλή διέλευση του ποταμού και η μάχη εκ του συστάδην συνέβησαν μέσα στο σκοτάδι, τότε κάτι δεν πάει καλά, όχι μόνο με το σενάριο της αυτοκτονίας, αλλά και με τη σκηνοθεσία της εξόντωσης του Άρη, με πολλαπλά τραύματα από σφαίρες σε μάχη εκ του συστάδην.

Στο σημείο αυτό το κρίσιμο ερώτημα, για εμάς, δεν είναι αν λέει ψέματα κι ο στρατός, αλλά ΓΙΑΤΙ λέει ψέματα και τι ακριβώς θέλει να κρύψει;

Μήπως επιχειρεί δηλαδή να συγκαλύψει στο σκοτάδι, όχι πια τους φυσικούς διώκτες, τους φυσικούς εξολοθρευτές του Άρη –για ποιο λόγο άλλωστε να κάνει κάτι τέτοιο;-, αλλά τους αφύσικους …δολοφόνους του Άρη;

Και ποιοι θα μπορούσαν να θεωρηθούν δολοφόνοι του Άρη, μέσα σε ένα εσμό διωκτών και επίδοξων εκτελεστών, της τελευταίας ηθικής υποστάθμης;

Θα μπορούσε τέλος πάντως να υπάρξει η έστω και να νοηθεί δολοφονία κατά τη διάρκεια μιας μάχης;

Ναι, αν η σφαίρα, η ομοβροντία, η ριπή, η χειροβομβίδα, δεν έχει ριχθεί εναντίον του, από απέναντι, αλλά από τα προφυλαγμένα νώτα του, όχι από τον εχθρό, αλλά από το συμμαχητή, τον σύντροφο του και συναγωνιστή.

ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΑΡΗ…

Αναφερόμενη στην τελευταία φάση της μάχης η εφημερίδα Ελευθερία (19/6/1945)γράφει πως πράγματι αυτή ξεκίνησε στις 16 μ.μ., κι ότι τα τμήματα που περικύκλωσαν τον Άρη και τους άνδρες του, αποτελούνταν από Εθνοφύλακες και χωροφύλακες και οδηγούνταν από ντόπιους χωρικούς, που γνώριζαν λεπτομερώς την τοποθεσία.

«Το απόγευμα του Σαββάτου, όταν η κύκλωσις της συμμορίας είχεν επιτευχθή, ήρχισεν γενική κατ’ αυτής επίθεσις. Ο Βελουχιώτης διαπιστώσας ότι όλαι αι οδοί αποχωρήσεως είχαν αποκοπεί, επεχείρησεν άμα τη ελεύσει του ΣΚΟΤΟΥΣ (σ. σ. τα κεφαλαία δικά μας), διαφυγήν, κατατμήσας τους συντρόφους του, ανερχομένους εις 70-80, εις μικράς ομάδας. O ίδιος επικεφαλής 15 συμμοριτών απεπειράθη δια τινός ατραπού ν΄ αποχωρήση, αλλ’ εμπεσών εις ενέδραν, εφονεύθη ο ίδιος και έξι εκ των συντρόφων του, ενώ εξ (6) άλλοι συνελήφθησαν και μόνο δύο ή τρεις κατόρθωσαν να διαφύγουν.

Οι τελευταίοι ούτοι καθώς και οι αποτελέσαντες τας άλλας ομάδας της συμμορίας, ΕΠΩΦΕΛΟΥΜΕΝΟΙ ΤΟΥ ΣΚΟΤΟΥΣ, διέρευσαν προς δασώδη περιοχήν, καταδιωκομένοι υπό της Εθνοφυλακής».

Με δυο λόγια, (ή με πέντε λόγια;) οι τέσσερεις από τις πέντε ομάδες, που χωρίστηκαν οι άντρες του Άρη κατάφεραν χωρίς απώλειες να διαφύγουν, αξιοποιώντας το σκοτάδι, πλην μιας, της ομάδας του Άρη. Δυο – τρεις επίσης μαχητές της δικής του ομάδας κατάφεραν να διαφύγουν επωφελούμενοι από το σκοτάδι. Ο Άρης δεν ήταν ο τέταρτος, ούτε ο Τζαβέλας ο πέμπτος…

Η εφημερίδα Ελευθερία όμως δεν αναμασάει μόνο τις πληροφορίες των διωκτικών αρχών, του Στρατού (Εθνοφυλακής) και της Χωροφυλακής, αλλά έκανε και το δικό της ρεπορτάζ που δεν ξέρω αν μας οδηγεί σε συγκλονιστικά συμπεράσματα, αλλά σίγουρα μας βάζει σε συγκλονιστικές σκέψεις.

«Ο εγκλωβισμός της συμμορίας Βελουχιώτη, ως εξεκρίβωσεν ο εν Τρικάλοις ανταποκριτής μας, επετεύχθη χάρις αφ’ ενός μεν εις την συνεργασίαν εντοπίων χωρικών, ΤΕΩΣ ΑΝΤΑΡΤΩΝ, οι οποίοι γνωρίζουν καλώς το έδαφος, και αφ’ ετέρου εις ΤΕΧΝΑΣΜΑ των ηγουμένων των τμημάτων της Εθνοφυλακής αξιωματικών. Ούτω προ δέκα ή δώδεκα ημερών ομάς εκ δέκα Εθνοφυλάκων προσεχώρησεν εις τον Βελουχιώτην. Μεταξύ αυτών, κατόπιν οδηγιών των αξιωματικών των, παρεισέφρησαν ως δήθεν αυτόμολοι και δύο στρατιώται οι οποίοι δια συνδέσμων ετήρουν ενήμερους τους διώκτας του Βελουχιώτη, περί των κινήσεων αυτού.

Ούτω μετά την μάχην της Παρασκευής (σ. σ. την προηγουμένη του θανάτου του Άρη, αλλά και κατά μία πληροφορία την ημέρα που σκοτώθηκε πραγματικά ο Άρης), και ενώ ο άλλοτε αρχηγός του ΕΛΑΣ ενόμιζε ότι είχε διαφύγει από τους διώκτας του, αντελήφθη αιφνιδίως τας απογευματινάς ώρας του Σαββάτου, ότι ήταν τελείως περικυκλωμένος.

Τότε επιχείρησε την τμηματικήν διαφυγήν, αλλ’ η απόπειρα του αυτή υπήρξε μοιραία.

Πρέπει να σημειωθή ότι το σώμα του Βελουχιώτη διέθετε σημαντικήν δύναμιν πυρός και άφθονα πυρομαχικά, τα οποία μεταφέροντο δια πολυαρίθμων ημιόνων (μουλαριών). Άπαν σχεδόν το υλικόν τούτο περιήλθεν εις χείρας των Εθνοφυλάκων»…

Αντί των αμφιλεγόμενων, νεφελωδών και κακογραμμένων σεναρίων περί αυτοκτονίας ή της περίσφιξης της δύναμης του Άρη και της εξόντωσης του στο σκοτεινό της σωτηρίας του μονοπάτι, έχουμε μέσα από το έξοχο αυτό ρεπορτάζ, που λέει πολλά περισσότερα, από όσα γράφει, ένα ολοκληρωμένο σχέδιο, αποτελεσματικής στρατιωτικής ραδιουργίας και δράσης…

Στη δύναμη του Άρη είχαν προσχωρήσει προ δεκαημέρου, δέκα αυτόμολοι Εθνοφύλακες εκ των οποίων οι δύο, ήταν επιφορτισμένοι μέσω συνδέσμων ή με μηνύματα που άφηναν σε χαρακτηριστικά σημεία της διαδρομής, είτε με σήματα μορς, είτε με άλλα κατάλληλα μέσα, να ειδοποιούν τις διωκτικές δυνάμεις, που ακολουθούσαν κατά πόδας (δηλαδή τους Εθνοφύλακες, τους χωροφύλακες, τις παρακρατικές συμμορίες, τους ταγματασφαλίτες, τους πρώην αντάρτες του ΕΔΕΣ, τους χωρικούς, αλλά και τους Βρετανούς), για τον επόμενο προορισμό της ομάδας του Νέου ΕΛΑΣ.

Στην πραγματικότητα ο Άρης και η ομάδα του, οδηγούνταν κατ’ αυτόν τον τρόπο από ενέδρα σε ενέδρα, γιατί εκεί που νόμιζε ότι έσπαγε τη μια παγίδα, έπεφτε στην επόμενη.

Με βάση όλα-όσα μέχρι σήμερα έχουν γραφτεί, έτσι και μόνον έτσι, θα μπορούσε να υπάρξει πράγματι αιφνιδιασμός για τον Άρη.

Αν δεχτούμε όμως ότι τα πράγματα έγιναν έτσι, γιατί η Εθνοφυλακή, δηλαδή ο στρατός, δεν έσπευσε να προβάλλει την πανουργία της και να υποβάλλει στο συλλογικό ασυνείδητο, την τακτική και ανορθόδοξη αποτελεσματικότητα της, πάνω στο αντάρτικο πνεύμα;

Θα πείτε ότι ήδη αχνόφεγγε στον ορίζοντα η φωτιά του επερχόμενου εμφυλίου πολέμου, κι ίσως να χρειαζόταν το ίδιο τέχνασμα, κάπου, κάποτε, να το επαναλάβει...

Ίσως όμως ήθελε και κάτι να άλλο να κρύψει, αλλά τι να ήταν αυτό το υπέρτερο και από την ίδια της τη δόξα, που θα ήθελε να κρύψει;

Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΚΙ ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΤΟΥ ΑΡΗ

Ξεκαθαρίσαμε από την αρχή ότι δεν πρόκειται σ’ αυτή την παρέμβαση μας να δώσουμε αποκαλυπτικές απαντήσεις, αλλά να προβάλουμε τις πιο βάσιμες εκδοχές απ’ όσες ήδη διακινούνται, να επεξεργαστούμε τα δεδομένα τους, και να θέσουμε εύλογες ερωτήσεις.

Τα πράγματα εξάλλου δεν είναι καθόλου απλά σε μια ιστορία που γράφτηκε και κατασκευάστηκε με διακομματική συμφωνία, πάνω στη οποία θεμελιώθηκε όλο το μεταπολεμικό καθεστώς, που απολαμβάνουμε μέχρι τις μέρες μας, με τον Βελουχιώτη σφαγμένο κόκορα στα θεμέλια του.

Χύθηκε σα νερό, σα να έγινε νερό το αίμα, ώστε από τους επιζώντες οι τρεις να λαλούν, κι οι δυο να χορεύουν, και να σφυρίζουν κλέφτικα, αγνοώντας δήθεν στα βιβλία και τις προφορικές μαρτυρίες τους, ότι ο Άρης δημιούργησε το Μέτωπο Εθνικής Ανεξαρτησίας, αλλά και το Νέο ΕΛΑΣ, αμφισβητώντας ευθέως όχι μόνο τη θυγατρική συμφωνία της Βάρκιζας, αλλά και τη μητρική συμφωνία της Γιάλτας (και φυσικά της Μόσχας)…

Από όλο το φάσμα των διαθέσιμων σήμερα ιστορικών πηγών, μας είναι γνωστό, ότι ο Άρης υποπτευόταν ότι θα δολοφονηθεί, ιδιαίτερα τις τελευταίες εβδομάδες της ζωής του.

Μέσα σ’ αυτό το διάστημα έχουν διασωθεί αρχειακά, δύο επιστολές του Τάκη Φίτσιου, ενός μισοξεχασμένου δημοσιογράφου και αγωνιστή, νομάρχη Φθιώτιδας στην απελευθέρωση, που πολιτικά υπήρξε το alter ego του Άρη, αλλά κι ο ιθύνων νους του Μετώπου Εθνικής Ανεξαρτησίας και του αδελφού του, του Μπάμπη Κλάρα νομίζω.

Και στις δύο επιστολές προειδοποιούνταν ο Άρης, να προσέχει ιδιαίτερα τους παλιούς του συναγωνιστές από τον ΕΛΑΣ, αλλά και τους συντρόφους του από το Κόμμα, που θα προσφέρονταν αυθόρμητα να προσχωρήσουν στις γραμμές του, ως πιθανούς, εντεταλμένους δολοφόνους του.

Ο Άρης αλλά και οι σύντροφοι του, που ουσιαστικά έκαναν διμέτωπο αγώνα, βρέθηκαν σε όλα τα κατοπινά χρόνια, ανάμεσα σε δύο μέτωπα και σε διασταυρούμενα πυρά.

Ο Τάκης Φίτσιος λίγους μήνες μετά τη δολοφονία του Άρη, θα συγκρουστεί ανοιχτά με τον Ζαχαριάδη, σε μια συνέλευση του συντακτικού προσωπικού του Ριζοσπάστη, από την οποία ο «αρχηγός» θα αποχωρίσει έξαλλος. Όταν το ΚΚΕ θα είναι πια παράνομο, κι ο αγώνας θα έχει πάρει ξανά τα βουνά, ο Τάκης θα εγκαταλειφθεί ουσιαστικά σε μια Αθήνα που τον ξέρανε κι οι πέτρες, για να εκδίδει λέει τα παράνομα έντυπα του κόμματος. Πολύ σύντομα θα συλληφθεί και θα εκτελεστεί.

Ο Πελοπίδας –σύμφωνα με απογόνους του-, που είχε προσχωρήσει στον ΔΣΕ, σκοτώθηκε πολεμώντας σε οχυρωμένη τοποθεσία, από μια σφαίρα που δεν ήρθε από απέναντι και τον πέτυχε πίσω στην πλάτη. Στη μακρά λίστα θανάτου, περιλαμβάνεται κι ο Θάνος που δεν κράτησε ποτέ το στόμα του κλειστό, και πέθανε μέσα στις φυλακές, εντελώς μυστηριωδώς…

Μ’ αυτή την ψυχολογία, αλλά και μέσα σ’ ένα κλίμα που χαρακτηριζόταν από την επίσημη κομματική αποκήρυξη του, αλλά κι από το περίφημο, ούτε ψωμί, ούτε νερό στον Άρη, σε μια περίοδο που τα αποσπάσματα του εχθρού καταδίωκαν ως το θάνατο και πέρα από το θάνατο τον Βελουχιώτη, και που είναι προφανής η εναντίον του συνέργια, η συμπαιγνία εχθρών και φίλων, είναι απίθανο ο πρωτοκαπετάνιος της Αντίστασης να δέχτηκε δέκα (10) αυτόμολους εθνοφύλακες στις γραμμές του, χωρίς να τους γνωρίζει.

Κι όχι μόνο πρέπει να τους γνώριζε, αλλά και να ήταν γι’ αυτούς, πιο σίγουρος απ’ ότι ήταν για τον εαυτό του, για να τους δεχτεί στις γραμμές του. Επομένως επρόκειτο οπωσδήποτε για πρώην ΕΛΑΣίτες και ΕΑΜίτες, ίσως και για κάποια μέλη του κόμματος. Το λιγότερο θα ήταν να γνωρίζει τόσο καλά κάποιους από αυτούς, όσο για να μπορούν να εγγυηθούν και για τους υπόλοιπους.

Όλα αυτά δείχνουν ότι κάποιοι από αυτούς του δέκα αυτόμολους, τα κατάφεραν να βρεθούν στην δεκαπενταμελή ομάδα του Άρη, κατά την τμηματική της διαφυγή.

Έτσι με το να στραφούν συντροφικά όπλα εναντίον του, δικαιολογείται η παγίδα, ο αιφνιδιασμός και η ευστοχία τους μέσα στη νύχτα εκεί στο φαράγγι της Μεσούντας.

Έτσι εξηγούνται και τα …πολλά τραύματα του Άρη, αλλά και ο θάνατος του Τζαβέλα, μαζί και η χρήση της χειρόβιδας, για να συγκαλυφθούν ίσως τα πολλά τραύματα, που εκτός από τον Άρη κι ο Τζαβέλας θα έφερε στο σώμα του, αφού λέγεται ότι αυτοκτόνησε κι αυτός με τη χρήση χειροβομβίδας. Αυτό δεν αποκλείει βεβαίως, να χρησιμοποιήθηκε χειροβομβίδα και για καθαρά επιθετικούς σκοπούς.

Μαζί μ’ αυτούς, ίσως να πήγαν αδιάβαστοι και άκλαυτοι, παραχωμένοι σε ανώνυμους, ασταύρωτους τάφους, και άλλοι έμπιστοι σύντροφοι τους, διότι θα έπεφταν πολλοί στους δολοφόνους τους, για να δικαιολογήσουν ένα μαζικό αυτοκτονικό αμόκ, που θα φαινόταν εξωπραγματικό ακόμη και στον πιο αδαή ή εξαγορασμένο ιστορικό.

Να τους παράχωσαν κάπου ή άφησαν να τους διεκδικήσουν με μουγκρητά, ποιος θα τους πρωτοπάρει, τα αγρίμια ή το ποτάμι;

Ουσιαστικά ο Άρης παρά την τεράστια πολιτική του αντίληψη και τη ναπολεόντειων διαστάσεων (Ο χαρακτηριστικός ανήκει στον Νικηφόρο), στρατιωτική του μεγαλοφυΐα (χαρακτηρισμός του Κρις), η «αχίλλειος πτέρνα» του ήταν ότι πίστευε στον άνθρωπο, και εμπιστευόταν τους συντρόφους και συναγωνιστές του.

Πίστευε μέχρι την τελευταία στιγμή, ότι ο Ζαχαριάδης δεν θα άφηνε τελικά ένα τέτοιο λαμπρό επαναστατικό κίνημα να χαντακωθεί, κι ας ήξερε ότι όλα από πολιτικής σκοπιάς, είχαν οριστικά κριθεί.

Πίστευε ότι οι παλιοί αντάρτες του ΕΛΑΣ, που γι’ αυτούς αγωνιζόταν να μην βρεθούν κρεμασμένοι στα γουναράδικα, θα έβλεπαν ότι οδηγούνταν στην ήττα, αλλά και στην ολοσχερή καταστροφή μετά την ήττα.

Κι όμως κάποιοι από αυτούς που αγωνιζόταν μέχρις εσχάτων για να τους σώσει από τα γουναράδικα, ήταν εκείνοι τελικά που οδήγησαν τον Άρη στα γουναράδικα…

Νίκος Μπουντούκης 25/6/2018



---
μερικές σκέψεις δικές μας
(πρώτη καταχώρηση 1-7-2018 ~ τελευταία ενημέρωση 4-7-2018)

Για να ΜΗΝ παρεξηγηθούμε όμως από τα απλά μέλη, φίλους, οπαδούς και μη δογματικά κομματικά μέλη του ΚΚΕ, λέμε ξανά πως η κριτική που γίνεται είναι καλοπροαίρετη και αφορά μόνο τα κομματικά μέλη του ΠΓ και της ΚΕ καθώς επίσης και εκείνα τα κομματικά μέλη που άκριτα και δογματικά ακολουθούν σαν ουρά διαχρονικά της ηγεσίες και τους καθοδηγητές του ΚΚΕ.
.-
Δεν πιστεύουμε στον δογματικό ιδεολογικό "δημοκρατικό συγκεντρωτισμό" και στην τυφλή στείρα άκριτη "κομματική πειθαρχία" σε πολύ σημαντικά ιστορικά γεγονότα όπως αυτό της Εθνικής Αντίστασης ή (για να έρθουμε και στο σήμερα) των "αγανακτισμένων" πλατειών του 2011 όπου πραγματικά ξεσηκώθηκε ο Λαός.

Φάρος και Καθοδηγητής μας θα είναι πάντα ο ανυπότακτος Άρης Βελουχιώτης όπου με την ίδια τη ζωή Του έδειξε πραγματική συνέπεια ανάμεσα στο λόγο και στην πράξη. Η ανιδιοτέλεια Του στον αγώνα και στην μάχη με μοναδικό σκοπό τα οφέλη των πολλών μας κάνει να ΜΗΝ ξεχάσουμε ποτέ την θυσία Του.

"Κάποιοι" έστω και σήμερα θα έπρεπε να είχαν ζητήσει ένα ειλικρινές Συγνώμη και να είχαν καταδικάσει (πολιτικά και κομματικά) όλα τα μέλη του τότε ΠΓ και της ΚΕ και ειδικά τον Ζαχαριάδη. Βέβαια το κυρίως αφήγημα του ΚΚΕ είναι για τον ΔΣΕ και όχι για τον ΕΛΑΣ. Εγώ με αυτό μεγάλωσα κι αυτό διάβαζα στο Ριζοσπάστη. Άρα αν καταδίκαζαν το τότε ΠΓ και την ΚΕ του ΚΚΕ άνοιγε και ο ασκός του Αιόλου για την περίοδο 1946-1949: τον υποτιθέμενο εμφύλιο.

Ένα πράγμα θα έπρεπε να είχε κάνει ο Άρης, που σίγουρα το είχε σκεφτεί, αλλά η υπερβολική αγάπη του για το κόμμα (και το Λαό βέβαια) που ήταν 100% δικαιολογημένη εκείνη την εποχή και ο φόβος του για έναν επικείμενο εσωτερικό εμφύλιο ΔΕΝ έκανε κάτι που, ξαναλέμε, έπρεπε να είχε κάνει.

Είχε προβλέψει από πολύ νωρίς, και πάρα πολύ σωστά, τον ρόλο των Άγγλων. Όταν έβλεπε που οδηγούνταν η κατάσταση, ΠΡΙΝ τα Δεκεμβριανά, να μπει μέσα στην Αθήνα και να δημιουργούσε defacto καταστάσεις. Όμως αυτό ήξερε τι κινδύνους θα είχε.

Και αν το κόμμα ΔΕΝ του συγχώρεσε ποτέ την απειθαρχία για την Βάρκιζα, παρά μετά από 73 χρόνια, ήταν σίγουρος πως από την ηγεσία και την προς αυτή προσκολλημένα κομματικά μέλη, θα έκανε να βγουν έξω τα μαχαίρια. Και αυτό βέβαια χωρίς τα όποια προσχήματα και επιφυλάξεις που ακολούθησαν τους αντιρρησίες της Βάρκιζας. Και σε μια τέτοια κίνηση ΔΕΝ θα υπήρχε γυρισμός.

Ναι το λάθος του Άρη ίσως ήταν αυτό αν σκεφτούμε ψύχραιμα τα γεγονότα. ΔΕΝ το παίζουμε εκ του ασφαλούς επαναστάτες (...αφού είμαστε όλοι και όλες έτσι κι αλλιώς που κάνουμε είτε θετική είτε αρνητική κριτική στα τότε γεγονότα!) αλλά ιστορικά μιλώντας οι επαναστάσεις μάλλον δεν κερδίζονται με "δημοκρατικούς συγκεντρωτισμούς" και "κομματικές πειθαρχίες" σε θέματα τομής και επιβίωσης της ίδιας της επανάστασης όπως είναι αυτό της Βάρκιζας και τα Δεκεμβριανά.

Αλλά το πρόβλημα όπως προείπαμε ΔΕΝ ήταν αυτό της Βάρκιζας κυρίως αλλά το τι προηγήθηκε των Δεκεμβριανών του 1944. Εδώ ενώ τα έβλεπε ο Άρης θα έπρεπε να έκανε με τη δύναμη του ΕΛΑΣ ένα εσωτερικό πραξικόπημα, και να έμπαινε στην Αθήνα πριν τους Εγγλέζους. Μετά όμως δυστυχώς μάλλον η Ιστορία (του ΚΚΕ κυρίως) θα τον έβαζε σαν αυτόν που γκρέμισε την εποποιία της Αντίστασης, θα τον έγραφε σαν τον σφαγέα των κομουνιστών.

Γι'αυτό η Ιστορία δεν γράφετε με ΘΑ και εκ των υστέρων προφήτες, αλλά, με τη σωστή και ορθή κρίση την κατάλληλη χρονική και ιστορική στιγμή. Ποιος μπορεί όμως πραγματικά να ρίξει ευθύνες στον Άρη Βελουχιώτη, στον μεγαλύτερο επαναστάτη της νεότερης ιστορίας μας; Κανείς. Πόσο μάλλον εγώ που απλά εκφέρω την άποψη μου, πιο πολύ για τον άδικο χαμό Του και το σκυλευμένο Του κορμί που θα είναι πάντα ένα φάντασμα πάνω από τους γραφειοκράτες (και όψιμους) κομματικούς επαναστάτες.

ΥΓ1ο
Να ακόμα μία πηγή για τα ανεπανόρθωτα λάθη της τότε ηγεσίας:
"Στην παρέα μας ήταν και ένας ηλικιωμένος σύντροφος, που είχε δώσει σκληρές μάχες αρχικά στην Εθνική Αντίσταση και μετά σαν μαχητής του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.
Πάνω στην συζήτηση μας είχε πει: «Δυο μεγάλα λάθη έχει κάνει το ΚΚΕ, που τα πληρώσαμε πολύ ακριβά. Το ένα ότι υπέγραψε την συμφωνία της Βάρκιζας και το άλλο ότι μετά την απελευθέρωση από τους Γερμανούς δεν έστησε Λαϊκά Δικαστήρια, όπως ζητούσαμε όλοι, για να "ξεβρομίζαμε" από τους ντόπιους προδότες. Αν το έκανε ούτε της μάχη της Φλώρινας θα χάναμε, ίσως ούτε τον Εμφύλιο»."
πηγή ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ


ΥΓ2ο
Διαβάστε επίσης και στην iskra για την απόφαση αποκατάστασης του Άρη και κομματικά από το ΚΚΕ.
"Και αυτό, γιατί το ΚΚΕ δεν θέλει να πει, χωρίς περιστροφές, ορισμένες απλές αλήθειες πολύ επίκαιρες για το σήμερα. Να πει δηλαδή ότι:
«Ο Άρης είχε τότε και πολιτικά και κομματικά δίκιο και ότι κακώς αντιμετωπίστηκε με έναν εχθρικό και απάνθρωπο τρόπο από το Κόμμα, απομονωμένος και συκοφαντημένος για την θέση του, με ό,τι αυτά τα τελευταία σήμαιναν για τον ίδιο και τους συντρόφους του. Γι’ αυτό και δικαιώνουμε και τιμούμε σήμερα τον Άρη. Και τον τιμούμε κυρίως ως ένα μεγάλο επίκαιρο σύμβολο και πρότυπο για ένα σύγχρονο ενωτικό κίνημα και μέτωπο για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση της χώρας μας, με στρατηγικό ορίζοντα έναν νέο σοσιαλισμό,μακριά από πρότυπα που δοκιμάστηκαν και απέτυχαν»."


Δεν υπάρχουν σχόλια: