"...θυμάμαι που γελούσες
να μείνω μου ζητούσες
παιδί..."
"...θα `ρθει μια μέρα ένα παιδί,
τη μέρα που (αν) επι(σ)τρέψεις,
θα `ρθει αυτό, μην το γυρέψεις,
και θα σου πει..."
Σιωπή (1993)
στίχοι, μουσική, ερμηνεία: Παύλος Παυλίδης
Παλιά φωτογραφία
στην άδεια παραλία
σιωπή.
Κοιτάζω απ’ το μπαλκόνι
το δρόμο που θολώνει
η βροχή.
Λένε πως στη χώρα που ναυάγησες
βασιλεύουν οι μάγισσες.
Βουλιάζουνε στο βυθό και σε βγάζουνε
στον αφρό.
Λένε πως μας άφηνες στα κύματα
φυλαχτά και μηνύματα.
Τα βρήκανε τα πουλιά και χαθήκανε
ξαφνικά.
Η πόλη σαν καράβι
τα φώτα της ανάβει
γιορτή.
Θυμάμαι που γελούσες
να μείνω μου ζητούσες
παιδί.
Λένε πως στη χώρα που ναυάγησες
βασιλεύουν οι μάγισσες.
Βουλιάζουνε στο βυθό και σε βγάζουνε
στον αφρό.
Λένε πως μας άφηνες στα κύματα
φυλαχτά και μηνύματα.
Τα βρήκανε τα πουλιά και χαθήκανε
ξαφνικά.
Μόχα (2004)
στίχοι, μουσική, ερμηνεία: Παύλος Παυλίδης
Κατηφορίζαμε τις θάλασσες παρέα
και τα νησιά μας χαιρετούσαν μεθυσμένα.
Μας τραγουδούσανε πουλιά παραδεισένια
ήταν ωραία η ζωή, ήταν ωραία...
Μα ξεχαστήκαμε και βγήκαμε απ’ το χάρτη
και άρχισε η νύχτα πάλι νύχτα να ζητάει.
Κάποιον να πάρει αγκαλιά, να του μιλάει
τον πιο μικρό, τον πιο αθώο ναύτη...
Μόχα ο τρελός, Μόχα ο σοφός, Μόχα ο πνιγμένος
Μόχα, αυτός που όσο και αν πιει πια δε μεθάει.
Μες το λιμάνι τριγυρνάει μαγεμένος
Μόχα, αυτός που όλο τα κύματα κοιτάει...
Μόχα ο τρελός, ο σοφός, ο τελειωμένος
Μόχα, αυτός που τον ξεχώρισε η Μοίρα.
Τρέχει απ’ τα μάτια του η σκουριά και η αλμύρα
Μόχα, αυτός που τραγουδάει ευτυχισμένος...
Ξέρω τα κύματα μια μέρα αυτά τα βράχια
θα τα διαλύσουν, θα τα κάνουν όλα σκόνη.
Θα `ρχεται `κείνο το κορίτσι να ξαπλώνει
πάνω στην άμμο και θα τραγουδάει τάχα...
Ότι θα έρθω από μακριά και `γώ σε λίγο,
ότι θα μείνουμε εκεί μαζί για πάντα.
Αντίο θάλασσες και κύματα σαράντα,
θα λέω ψέματα πως δε θα ξαναφύγω...
Έρχεται ο Μόχα ο τρελός πάλι χαμένος,
κοιτάει τις άγκυρες και όλο φωνάζει "βίρα!"
Μέσ’ στο λιμάνι τριγυρνάνει μαγεμένος
Μόχα, η σκουριά η σκουριά και η αλμύρα...
Λευκή καταιγίδα (2010)
στίχοι, μουσική, ερμηνεία: Παύλος Παυλίδης
Την πρώτη φορά ήταν σαν να `χε αρπάξει φωτιά
κάπου μέσα βαθιά κάτι μες την ψυχή μου.
Κοιτούσα τις φλόγες κι αυτόν τον αέρα μακριά
να αλλάζει αργά τις σκιές της ερήμου.
Χορεύοντας μου `δείξες μέσα σε πέντε λεπτά
τι θα πει πουθενά και πως χάνεται ο χρόνος.
Ότι αν το πιστέψεις στα αλήθεια η αγάπη μπορεί.
Ότι αν αφεθείς σ’ οδηγάει ο δρόμος.
Από τότε περάσανε χρόνια κυλήσαν νερά
όμως κάπου βαθιά η φωτιά καίει ακόμη.
Λυπάμαι που έφυγα εκείνη τη νύχτα κρυφά,
βιαστικά και χωρίς να ζητήσω συγγνώμη.
Το μόνο που θα `θελα αν κάποτε σε ξαναδώ
είναι να πω ευχαριστώ για το θαύμα που είδα
και να δώσω για μια τελευταία φορά το ρυθμό
στον τρελό σου χορό στη λευκή καταιγίδα.
Αερικό (2006)
στίχοι, μουσική, ερμηνεία: Παύλος Παυλίδης
Σβήνω απ’ την άμμο όλα τα χνάρια
απόψε που σε κυνηγάνε,
ξέρεις δε φταίνε τα λιοντάρια,
αν μείνουν νηστικά πεινάνε.
Υποταγμένα σε κριτές,
υποκριτές και τους μοιραίους
κήρυκες που από ουρανούς
κι από άμβωνες ωραίους
λένε πως σ’ έφερε ως εδώ
μαύρο καράβι, μέγα πάθος
όμως το ξέρουν κατά βάθος...
Αερικό είσαι, αερικό...
Αερικό είσαι, αερικό...
Όσοι δε θέλουν να θυμούνται
πότε και που αντισταθήκαν,
ποια τείχη γκρέμισες και βγήκαν,
ποιες φυλακές να μη φοβούνται,
τώρα σε θέλουνε σκυφτό,
τώρα σε θέλουν νικημένο,
ανήμπορο κι υποταγμένο
για να ξεχνάνε αυτό που ήταν.
Θα `ρθει μια μέρα ένα παιδί,
τη μέρα που θα επιστρέψεις,
θα `ρθει αυτό, μην το γυρέψεις
και θα σου πει...
Αερικό είσαι, αερικό...
Αερικό είσαι, αερικό...
στίχοι, μουσική, ερμηνεία: Παύλος Παυλίδης
Σβήνω απ’ την άμμο όλα τα χνάρια
απόψε που σε κυνηγάνε,
ξέρεις δε φταίνε τα λιοντάρια,
αν μείνουν νηστικά πεινάνε.
Υποταγμένα σε κριτές,
υποκριτές και τους μοιραίους
κήρυκες που από ουρανούς
κι από άμβωνες ωραίους
λένε πως σ’ έφερε ως εδώ
μαύρο καράβι, μέγα πάθος
όμως το ξέρουν κατά βάθος...
Αερικό είσαι, αερικό...
Αερικό είσαι, αερικό...
Όσοι δε θέλουν να θυμούνται
πότε και που αντισταθήκαν,
ποια τείχη γκρέμισες και βγήκαν,
ποιες φυλακές να μη φοβούνται,
τώρα σε θέλουνε σκυφτό,
τώρα σε θέλουν νικημένο,
ανήμπορο κι υποταγμένο
για να ξεχνάνε αυτό που ήταν.
Θα `ρθει μια μέρα ένα παιδί,
τη μέρα που θα επιστρέψεις,
θα `ρθει αυτό, μην το γυρέψεις
και θα σου πει...
Αερικό είσαι, αερικό...
Αερικό είσαι, αερικό...
---
Στον Παντελή, στον Γιώργο, στην Βασιλική. Τις ψυχές τους τις πήρε οριστικά η ζεστή-Γη. Στην Αθηνά, στην Μαρίκα, στην Άννα, στην Σοφία, στην Φωτεινή. Τις καρδιές τους τις πήρε πολύ-μακριά ο παγωμένος-Αέρας. Στον Στέλιο. Που βασανίζεται και μας "βασανίζει". Στον Στράτο, στον Νίκο, στον Γιώργο, στον Στέλιο. Η θύμηση τους χάθηκε μέσα στην έρημη-Σκόνη.
Είναι η μελαγχολία των ημερών που κάνει τον φάρο των Κυθήρων να μοιάζει μόνος του. Σα να μην μπορώ να τον τυλίξω με τη θαλπωρή που του αξίζει.
Στην Καρδιά και στην Ψυχή της Μαρίας που Φωτίζει σήμερα το Μονοπάτι μου. Σε εκείνο το μονοπάτι που περπατήσαμε μαζί αρχές φθινοπώρου του '16. Σε μια νέα-Αρχή.
Σε αυτό μέχρι τις 7 Γενάρη θα πιω. Στη νέα-Αρχή.
Σημασία έχει να σηκώνεσαι. Και να περπατάς.
Σημασία έχει να ξεχνάς. Και να συγχωρείς.
.-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου