Η κώφωση και η τύφλωση της εγχώριας ταξικής κομμουνιστικής αριστεράς.

Παρακάτω θα διαβάσετε ένα απόσπασμα από την "Απόφαση της Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΕΚΡ-ΚΚΣΕ της 9ης Οκτωβρίου 2022". Το συγκεκριμένο απόσπασμα το επέλεξα ως "απάντηση" στην πλειοψηφία των κομμουνιστικών ταξικών κομμάτων στην Ελλάδα, και συγκεκριμένα στα κόμματα ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΝΑΡ, ΣΕΚ, ΟΚΔΕ, Μ-Λ ΚΚΕ μ-λ, αλλά και στις μικρότερες οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, όπου μιλούν ξεδιάντροπα και ανεγκέφαλα για δύο ιμπεριαλισμούς κρατώντας ίσες αποστάσεις. Διαβάστε εδώ στα σχόλια τις θέσεις τους πάνω στο θέμα.

Έχει χαθεί ο κοινός νους και η κοινή λογική πραγματικά από την εδώ ταξική αριστερά. Οι κομμουνιστές των σαλονιών μιλούν πάντα εκ του ασφαλούς. Λες και ο πόλεμος δεν είναι μία έσχατη και αναγκαία οδός όταν τα πράγματα έχουν φτάσει στο απροχώρητο. Ένα μικρό απόσπασμα από podcast του αμερικανού Jimmy Dore του 2022, ένα άρθρο από τον αυστραλό John Pilger του 2014 ή μία προφητική τοποθέτηση ενός ρώσου πολίτη στο μακρινό 1990 είναι πολύ καλύτερα από χιλιάδες λέξεις χωρίς νόημα και άναρθρες κραυγές της εγχώριας αόμματης κομμουνιστικής ταξικής αριστεράς.

Και φυσικά ταυτίζομαι απόλυτα με αυτά που λένε στο ΚΕΚΡ, όπως και στα περισσότερα κομμουνιστικά κόμματα στον πλανήτη. Ευτυχώς υπάρχει πλέον το διαδίκτυο και μπορούμε να ενημερωνόμαστε όσο γίνεται πιο αντικειμενικά και όχι μέσα από τα κομματικά προπαγανδιστικά αριστερά έντυπα.

ΠΗΓΕΣ εικόνας και κειμένου
μετάφραση από Όμιλος Επαναστατικής Θεωρίας
πρωτότυπο κείμενο από Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Ρωσίας (ΚΕΚΡ)

απόσπασμα από την απόφαση της Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΕΚΡ-ΚΚΣΕ της 9ης Οκτωβρίου 2022

Το ΚΕΚΡ και άλλα κομμουνιστικά κόμματα δεν κουράζονται να επαναλαμβάνουν: ο πόλεμος είναι ο αναπόφευκτος συνοδοιπόρος του καπιταλισμού. Η ανθρωπότητα μπορεί να απαλλαγεί από τους πολέμους μόνο μέσω προοδευτικών επαναστατικών μετασχηματισμών. Ωστόσο, κατά κανόνα, η ομοφωνία των απόψεων τελειώνει σε αυτό το μη αμφισβητήσιμο σημείο και στη συνέχεια αρχίζουν σοβαρές αποκλίσεις στις εκτιμήσεις των τρεχόντων γεγονότων, οι οποίες πρέπει να καταγραφούν και να αντιμετωπιστούν. Για παράδειγμα, ορισμένα σεβαστά και έγκριτα κόμματα στην ανάλυσή τους υποθέτουν λανθασμένα ότι οι σημερινές συνθήκες είναι σχεδόν ίδιες με τα γεγονότα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου (1914). Πιστεύουν ότι τα ιμπεριαλιστικά αρπακτικά που εκπροσωπούνται από τη Ρωσική Ομοσπονδία, τις χώρες της ΕΕ και τη συμμαχία του ΝΑΤΟ με επικεφαλής τις ΗΠΑ μάχονται απλώς για την ανακατανομή των σφαιρών επιρροής, τον έλεγχο των οδών μεταφοράς κ.λπ. Επομένως, οι εργάτες δεν πρέπει, λένε, να επιλέξουν για ποια ιμπεριαλιστικά συμφέροντα πρέπει να πεθάνουν. Αυτοί οι σύντροφοι, στηριζόμενοι σε μια δογματική αντίληψη του μαρξισμού, παρουσιάζουν την Ουκρανία και το λαό της ως σάκο του μποξ, ο οποίος χτυπιέται από τους ιμπεριαλιστές από όλες τις πλευρές. Ως εκ τούτου, το συμπέρασμά τους είναι ότι ο πόλεμος πρέπει να σταματήσει αμέσως και ότι όλα τα στρατεύματα πρέπει να αποσυρθούν από την Ουκρανία! Οι σύντροφοι οργανώνουν διαδηλώσεις, πηγαίνουν στις πρεσβείες με τα αιτήματά τους, αλλά ο πόλεμος συνεχίζεται. Η θέση αυτών των οπαδών του όχι-στον-πόλεμο συνίσταται στην πραγματικότητα στο να επιρρίψουν ευθύνες σε όλα τα εμπόλεμα μέρη και να αποφεύγουν έτσι να επιρρίψουν την ευθύνη στον κύριο επιτιθέμενο – τις Ηνωμένες Πολιτείες. Και η έκκληση να “σταματήσει ο πόλεμος” ισοδυναμεί με την πρόταση να σταματήσουμε να χτυπάμε τους φασίστες.

Δεν διαφέρει και πολύ από αυτό το πολιτικό συμπέρασμα εκείνων των αριστερών που θεωρούν ότι τα καθεστώτα τόσο στην Ουκρανία όσο και στη Ρωσική Ομοσπονδία είναι τα ίδια και μάλιστα φασιστικά. Γιατί, λένε, να διαλέξουμε ποιον φασίστα θα πολεμήσουμε; Πρέπει να καταδικάσουμε τον πόλεμο και να απαιτήσουμε να σταματήσει. Για το τι θα συμβεί στους επαναστατημένους ανθρακωρύχους και τους οδηγούς τρακτέρ σε περίπτωση αποχώρησης των ρωσικών στρατευμάτων, οι σύντροφοι δεν ενδιαφέρονται ιδιαίτερα, ή οι ίδιοι δεν πιστεύουν στις εκκλήσεις τους.

Υπάρχει μια ομάδα κομμάτων και αντιιμπεριαλιστικών κινημάτων που βλέπουν τη Ρωσία και την Κίνα ως αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Εκτιμούν σωστά τον κύριο κίνδυνο που θέτει η πανίσχυρη ομάδα των ιμπεριαλιστικών αρπακτικών που εκπροσωπούν το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ, αλλά ανάγουν τον αντιιμπεριαλισμό σε αντιαμερικανισμό. Θεωρούν την αστική Ρωσία και τη σύγχρονη Κίνα προοδευτικές, ακόμη και σοσιαλιστικές. Αυτό, φυσικά, είναι μια αυταπάτη. Η Ρωσική Ομοσπονδία και η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας αποτελούν αποτρεπτικό παράγοντα για την αμερικανική επιθετικότητα, αλλά απέχουν πολύ από το να συμμετέχουν στον αγώνα για το σοσιαλισμό.

Το ΚΕΚΡ στην ανάλυσή του εκτιμά ότι ο ιμπεριαλισμός στη Ρωσική Ομοσπονδία βρίσκεται στο στάδιο του γίγνεσθαί του και ότι οι ΗΠΑ και η ΕΕ κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να καταστείλουν τον αντίπαλό τους και να ανοίξουν το δρόμο για την παγκόσμια ηγεμονία. Χρησιμοποιώντας δυνάμεις που ξεκίνησαν και υποστηρίχθηκαν από αυτούς, οι οποίες είναι απροκάλυπτα φασιστικές, ναζιστικές. Το ουκρανικό καθεστώς – το οποίο δοξάζει τους Μπαντερικούς που πολέμησαν στο πλευρό της ναζιστικής Γερμανίας, κατεδαφίζει σοβιετικά μνημεία κ.λπ. – στην ουσία, κατάφερε να φέρει το ουκρανικό έθνος αντιμέτωπο με το ρωσικό και να στρέψει τους δύο άλλοτε αδελφικούς λαούς το ένα εναντίον του άλλου. Έχουμε επισημάνει πολλές φορές ότι αυτός ο πόλεμος εκ μέρους της Ρωσικής Ομοσπονδίας, αν και διεξάγεται από ένα αστικό κράτος, έχει αμυντικό χαρακτήρα απέναντι στην ιμπεριαλιστική πολιτική της αντιδραστικής συμμαχίας των δυτικών δυνάμεων και περιέχει μια θετική συνιστώσα. Το ρωσικό κράτος, ενώ εκφράζει τα συμφέροντα και τις φιλοδοξίες της ρωσικής αστικής τάξης για τη διάθεση των φυσικών πόρων και την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης, είναι ταυτόχρονα αναγκασμένο να υπολογίζει τα πρωτοπόρα αισθήματα σε μεγάλο μέρος της ρωσικής κοινωνίας. Οι Ρώσοι εργάτες συμπάσχουν με τους Ουκρανούς που βρίσκονται κάτω από μια τρομοκρατική δικτατορία και μια ολοκληρωτική ναζιστική προπαγάνδα. Έτσι, το ρωσικό αστικό κράτος αναγκάζεται να καταστείλει τον φασισμό και να βοηθήσει τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα στην Ουκρανία.

Πρέπει να κάνουμε διάκριση μεταξύ των στόχων της αστικής τάξης και των εργαζομένων σε αυτόν τον αντιφασιστικό, αντιναζιστικό αγώνα. Η ιστορική αποστολή του προλεταριάτου είναι να ανατρέψει την πολιτική εξουσία της αστικής τάξης, μεταξύ άλλων και στη ΡΟ. Ωστόσο, η τάξη που δεν έχει γίνει ακόμη πολιτικό υποκείμενο δεν μπορεί να επιτελέσει αυτή τη στιγμή αυτό το έργο. Το φιλελεύθερο, φιλοδυτικό τμήμα της ρωσικής κοινωνίας θέλει να εκμεταλλευτεί την κατάσταση και να οργανώσει μια δήθεν λαϊκή διαμαρτυρία “κατά του πολέμου” και για την απόσυρση των στρατευμάτων, δηλαδή περίπου αυτό που προτείνουν κάποιοι “μαρξιστές των βιβλίων” και συγγραφείς της εικονικής αναπαράστασης του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Βλέπουμε ήδη τις συνέπειες τέτοιων διαμαρτυριών, που ελέγχονται από τις ΗΠΑ ή τους δορυφόρους τους, στην Ουκρανία – τον εκφυλισμό του έθνους σε κατάσταση ναζισμού. Το ίδιο θα μπορούσε να συμβεί στη Ρωσική Ομοσπονδία και στις ευρωπαϊκές χώρες σε περίπτωση ήττας της Ρωσικής Ομοσπονδίας και του Ντονμπάς στην Ουκρανία. Τότε η προλεταριακή επανάσταση θα μπορεί να ανακληθεί στη μνήμη μόνο με ιστορικούς όρους. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το ΚΕΚΡ και οι ορθόδοξοι μαρξιστές πιστεύουν ότι το κύριο καθήκον του παγκόσμιου προλεταριάτου τώρα είναι να αποτρέψει τον διεθνή ιμπεριαλισμό και τους δορυφόρους του (το σύγχρονο αντι-Κομιντέρν Σύμφωνο των Αντικυρίαρχων Εθνικών Δημοκρατιών) και τα τάγματα κρούσης των Μπαντερικών από το να νικήσουν την αστική Ρωσία. Δεν είναι προς το συμφέρον της εργατικής τάξης να επαναλάβει η Ρωσία τη μοίρα του Ιράκ και της Λιβύης. Το ΚΕΚΡ θεωρεί απαραίτητο να υποστηρίξει την Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση όσον αφορά τα μέτρα και τις ενέργειες που αποσκοπούν στην ήττα των Ουκρανών ναζί (φασιστών).

Η θεμελιώδης διαφορά μεταξύ της σημερινής κατάστασης και του 1914-1916 είναι ότι τότε δεν υπήρχε ένας τόσο ισχυρός φασιστικός πυρήνας. Σήμερα υπάρχει. Η σιδερένια φτέρνα του φασισμού υψώθηκε πάνω από τον κόσμο. Σε αντίθεση με το 1914, σήμερα οπορτουνιστής δεν είναι μόνο αυτός που, θυσιάζοντας τα ταξικά συμφέροντα, ορκίζεται πίστη στην ιμπεριαλιστική πατρίδα του. Οπορτουνιστής σήμερα είναι αυτός που, με την πολιτική του μυωπία, περνάει στην πλευρά του όχι-στον-πόλεμο, αποφεύγει τον πόλεμο κατά του φασισμού και έτσι φέρνει πιο κοντά τον πιθανό θρίαμβό του και, κατά συνέπεια, την καταδίκη όλων των εργατικών τάξεων.

Το κράτος διεξάγει πόλεμο χρησιμοποιώντας εκείνες τις μεθόδους, εκείνα τα εργαλεία (για παράδειγμα, τις ΙΣΕ), εκείνο το προσωπικό που είναι στη διάθεσή του λόγω του ιστορικά καθορισμένου τρόπου παραγωγής. Η Ρωσία δεν είναι η Σοβιετική Ένωση, η ανάδειξη στελεχών συχνά δεν γίνεται με βάση τις επαγγελματικές ικανότητες, αλλά με βάση την προσωπική αφοσίωση ή τους οικογενειακούς δεσμούς. Η ανικανότητα, η κλοπή, η δωροδοκία σε όλα τα επίπεδα είναι αναπόφευκτη συνέπεια της καπιταλιστικής δομής της κοινωνίας. Όλα αυτά τα βάρη πέφτουν τελικά στους ώμους των εργαζομένων και έχουν αρνητικό αντίκτυπο στην πρώτη γραμμή. Και όλα αυτά θα αναγκάσουν το αφυπνισμένο προλεταριάτο, που έχει πάρει τα όπλα, να προχωρήσει περισσότερο. Από την προσωρινή υποστήριξη των ενεργειών του αστικού κράτους για την καταστολή του φασισμού σε μια συμμαχία με όλα τα προοδευτικά στοιχεία και στρώματα της κοινωνίας ενάντια στην αστική τάξη στον αγώνα για το σοσιαλισμό. Και οι κομμουνιστές πρέπει να βοηθήσουν αυτή τη διαδικασία με κάθε δυνατό τρόπο.