Το Σεξ και Η Απεργία θέλουν Διάρκεια ~ Sex and Strike Want Duration

η φωτό από τον plasticobilism

Εικοσιτετράωρη Απεργία

ή

Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας;

όλες οι υπόλοιπες φωτό από τον Jo Di

…δίνοντας πάσα τελικά στο κρίσιμο ερώτημα: και αν πέσει αυτή η κυβέρνηση μετά από μία άκρως επιτυχημένη απεργία ποιος θα πάρει την εξουσία;

#17MGr #ergnews #mnimonio4 #vouli #apergia

πηγή κειμένου

Ας πάρουμε γρήγορα-γρήγορα μία υπόθεση εργασίας και ας πούμε πως γίνεται Γενική Απεργία Διαρκείας και μάλιστα πετυχαίνει στο υπέρτατο βαθμό και ρίχνει ακόμα και την κυβέρνηση. Τι άραγε θα (μπορούσε να) ακολουθήσει;

Με τη διάσπαση όλης της Αριστεράς (ΚΚΕ, ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΕΚ, ΟΚΔΕ, Μ-Λ ΚΚΕ μ-λ), τους αντιμνημονιακούς "δορυφόρους" της που έκαναν τελικά αρχηγικά κόμματα (όπως η "Πλεύση Ελευθερίας" της Ζωής Κωνσταντοπούλου, το "Μέτωπο Νίκης" της Ραχήλ Μακρή, το "ΕΠΑΜ" του Δημήτρη Καζάκη, ο Γιάννης Βαρουφάκης με τα δικά του σχέδια "DiEM25", το "Ελλάδα-Ο άλλος δρόμος" του Νότη Μαριά) αλλά και άλλους αντιμνημονιακούς σχηματισμούς άγνωστων ιδεολογικών αναφορών (πχ Κόμμα Πειρατών Ελλάδας, Κίνημα Δεν Πληρώνω) υπάρχει περίπτωση να δούμε άσπρη Πολιτική μέρα; (Εδώ να κάνουμε μια ιδιαίτερη "μνεία" στα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ που έφυγαν μετά τις δεύτερες εκλογές του 2015 και διασπάστηκαν τελικά σε τέσσερα κομμάτια -1^ο Λαφαζάνης/Στρατούλης, 2^ο Κωνσταντοπούλου, 3^ο Μακρή και 4^ο Βαρουφάκης! Πως όλοι αυτοί ήταν πριν στο ίδιο κόμμα αναρωτιέμαι… ρητορικά φυσικά...)

Σε συνδικαλιστικό και κινηματικό μέτωπο και πάλι είμαστε διασπασμένοι. Είναι ολοφάνερο. Ακόμα και σε αντιφασιστικό επίπεδο που θα (έπρεπε να) ήταν ένας ισχυρός κρίκος όπου θα μπορούσε να μας ενώσει όλους και όλες.

Όλος ο αγωνιζόμενος κόσμος -αυτοί οι 500.000 περίπου άνθρωποι σε όλη την χώρα, δηλαδή ούτε το 5%!- στην Ελλάδα είναι κομμάτια και κομματάκια, από τον ανένταχτο και α/α χώρο ως τους σημερινούς αντιμνημονιακούς, όπου τουλάχιστον έως σήμερα στις 17 Μάη 2017 μετά δηλαδή 7 χρόνια κρίσης και μνημονίων (!!!!!!!) δεν μπορούμε να βρούμε μία κοινή συνισταμένη να ενωθούμε -ούτε προς το ελάχιστο που είναι το αντιφασιστικό μέτωπο: όλα τα αγωνιστικά τμήματα του ελληνικού λαού -όπως περιγράφηκαν παραπάνω- και όλοι οι αγωνιστές του, φυσικά από το δικό του μετερίζι ο καθένας και ανάλογα με το ειδικό βάρος που έχει στο κίνημα και στη συνείδηση του, τραβούν τις μοναχικές τους πορείες και για τα μάτια του κόσμου τελικά (από ότι φαίνεται έως σήμερα τουλάχιστον) ορισμένοι από αυτούς το «προσπαθούν» να… ενωθούν…

Και μετά από εφτά χρόνια πάλι γράφω τα ίδια: για Πολιτικό Μέτωπο, για Αντιφασιστικό Μέτωπο, για Συνδικαλιστικό Μέτωπο, για Κινηματικό Μέτωπο. Βαρέθηκα. Άνεργος είμαι· ή ακόμα “χειρότερα” πολύ ελαστικά εργαζόμενος… όπου δεν φαίνεται πουθενά εφόσον δεν του βάζουν καν ένσημα και αμείβεται με την ημέρα -σήμερα έχει δουλειά δηλαδή, αύριο δεν έχει, κοκ. Και αποστρατευμένος και αηδιασμένος από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015 και μετά. Και όχι κυρίως από τους πολιτικά Ηλίθιους / Βλάκες

ψηφοφόρους που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ το φθινόπωρο του 2015, ούτε από τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε βέβαια από τους μνημονιακούς ψηφοφόρους και τα κόμματα τους, ακόμα και από αυτούς τους ίδιους τους Φασίστες / Ναζιστές ψηφοφόρους, μέλη, “πολιτευτές”, τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής και των παρακλαδιών τους -τα τελευταία κατακάθια της γης δηλαδή.

Όχι, όχι. Δεν είμαι αηδιασμένος από αυτούς σήμερα πια. Είμαι αηδιασμένος από εμάς τούς υποτίθεται (ταξικά) συνειδητοποιημένους, ενταγμένους - ανένταχτους, ιδεολόγους αγωνιστές από όποιο μετερίζι αναφέρθηκε παραπάνω. Από Εμάς. Όπου ακόμα πραγματικά ΔΕΝ έχουμε συνειδητοποιήσει πως το Μέτωπο (αντιφασιστικό, κινηματικό, συνδικαλιστικό, πολιτικό, επιμέρους ή όλα μαζί) είναι ΜΟΝΌδρομος αν θέλουμε οι αγώνες μας να έχουν νικηφόρα κατάληξη.

Είχα πει πως ως άνεργος (ή έστω «ελαστικά» εργαζόμενος) δεν θα ξανακατέβω σε κλαδική απεργία. Τώρα πια λέω πως δεν θα ξανακατέβω αν δεν υπάρχει πολιτική προοπτική για να πάρουμε την εξουσία Ενωμένοι τουλάχιστον εμείς οι αγωνιζόμενοι συνειδητοποιημένοι πολίτες αυτής της χώρας. Γιατί πολύ απλά θα μας βγει πάλι ένας νέος ΣΥΡΙΖΑ ή απλά ο υπάρχων ή θα αναστήσουμε τον δικομματισμό και την ΝΔούλα ή ακόμα χειρότερα θα προμοτάρουμε ακούσια τους Φασίστες / Ναζιστές.

Ο καθένας θα μου πεις γράφει το κοντό του και το μακρύ του.

Όμως εφόσον ΔΕΝ μπορούμε στο σήμερα (και στο κοντινό μέλλον κάποιων δεκαετιών· αν κι εγώ προσωπικά πιστεύω πια πως δεν μπορούμε γενικά πλέον μέσω εθνικών συνόρων αλλά μόνο μέσω διεθνιστικού λαϊκού -και κυρίως γειτονικού- ξεσηκωμού) να πάρουμε την εξουσία αλλιώς παρά μόνο μέσα έστω από αυτήν την κουτσουρεμένη αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, προσωπικά πιστεύω πάντα δεν υπάρχει άλλος δρόμος πέρα από την μετωπική πολιτική προοπτική τουλάχιστον σημαντικών κομματιών των ανωτέρω πολιτικά δυνάμεων σε μία ελάχιστη πολιτική βάση. Για τα βασικά θέματα που σίγουρα υπάρχουν αξεπέραστες διαφωνίες και προστριβές (πχ ΕΕ, ΟΝΕ, ΝΑΤΟ, εκκλησία, κρατικές δομές) να υπήρχε η πολιτική λύση του Δημοψηφίσματος όταν παρθεί η εξουσία. Αυτό το θεωρώ πολιτικό μονόδρομο στα σημερινά αδιέξοδα και το μόνο ρεαλιστικό δρόμο. Όλα τα άλλα είναι ή πολιτική τύφλωση ή πολιτικός καιροσκοπισμός. Τελεία και Παύλα.

(Μου αρέσει που όλοι θέλουν και απλή αναλογική! Δηλαδή ποτέ πλειοψηφία με την μη πολιτική μετωπική λογική τους. LOL.)

Άρα αν δεν υπάρχει πολιτική λύση γιατί να κατέβω στο δρόμο; Αν δεν υπάρχει κάποιο πολιτικό μέτωπο όπου μπορεί να πραγματοποιήσει αυτά που θέλουμε με μία σημαία, ένα πανό, ένα πολιτικό κείμενο, μία εφημερίδα, μία φωνή, έναν πολιτικο εκπρόσωπο, γιατί να κατέβω στο δρόμο;

Όχι δεν ξαναγίνομαι “πρόθυμος” ηλίθιος των κομμάτων, των οργανώσεων,

των συνδικαλιστών, των στελεχών. Από όπου κι αν προέρχονται ιδεολογικά και από όπου κι αν είναι οργανωτικά. Είτε κομματόσκυλα της Αριστεράς,

είτε οργανόσκυλα της Αναρχίας.

Εν κατακλείδι.

Ως Ανένταχτος και Ελεύθερος συνειδητοποιημένος ταξικά πολίτης αυτής της γωνιάς της Γης μας πιστεύω πως απλά πρέπει να πάμε ένα αποφασιστικό βήμα παρακάτω οι Αγωνιζόμενοι πολίτες (και όχι ιδιώτες) αυτής της χώρας και να συνυπάρξουμε διαφωνώντας. Όχι με το σύνθημα «βαδίζουμε χώρια αλλά χτυπάμε μαζί» αλλά με το σύνθημα «ενωμένοι και αποφασισμένοι για την ανατροπή» κάνουμε ένα προσωρινό μεταβατικό μέτωπο με ημερομηνία λήξης σε όλα τα επίπεδα ή σε επιμέρους (αντιφασιστικό, κινηματικό, συνδικαλιστικό, πολιτικό) ώστε να μπορέσουμε αποτελεσματικά να αντεπιτεθούμε στη λεηλάτηση των ζωών μας από τους κυρίαρχους αλλά και τους χρήσιμους υποτελείς τους από την Τάξη μας.

Δεν υπάρχει άλλη λύση.

Μονοήμερες εικοσιτετράωρες απεργίες μετά από εφτά χρόνια επίθεσης των τραπεζιτών, του κεφαλαίου, των εφοπλιστών, του (νεο)φιλελευθερισμού, πανευρωπαϊκά αλλά ειδικά ελλαδικά είναι μόνο για γέλια. Χωρίς πολιτική προοπτική είναι πλέον από το καλοκαίρι του 2015 και για κλάματα.

.&-

Εμείς ΔΕΝ είμαστε καθόλου αισιόδοξοι. Ακόμα και όλα τα παραπάνω να γινόντουσαν θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο μία εναλλακτική ριζοσπαστική φωνή να κυριαρχήσει στην κοινωνία σε πλειοψηφικό βαθμό.
Ίσως να μην πρέπει τελικά να σκεφτόμαστε με όρους λαϊκούς, μαζικούς και κινηματικούς αλλά με όρους γειτονιάς, τοπικούς και κλαδικούς και να παλεύουμε συντροφικά, αυτοοργανωμένα και αμεσοδημοκρατικά.

Αυτό είναι το τελευταίο πολιτικό κείμενο (ή σκέψειςΣΤΟχαρτί καλύτερα αν προτιμάς αγαπητέ αναγνώστη) όπου αναφέρομαι σε παρόμοια θέματα. Φτάνει πια. Το έχω εξαντλήσει προσωπικά το θέμα και δεν είναι πλέον στο χέρι μου για παραπέρα ανάλυση. Εκτός κι αν βρεθούν οι κατάλληλοι σύντροφοι στην πράξη για το βάθεμα και την όποια συνέχεια της.

ΥΓ:

Εμείς οι Άνεργοι είμαστε μια ξεχωριστή κατηγορία από μόνοι μας, όπως οι συνταξιούχοι και οι αγρότες. Δεν μπορούν να λένε γιατί δεν κατεβαίνουν οι άνεργοι σε γενική απεργία, όταν δεν κατεβαίνουν πχ ούτε οι εργαζόμενοι του δημοσίου διότι φοβούνται να μην χάσουν το ημερήσιο παραδάκι, ενώ μπορούν να κάνουν απεργία χωρίς την δαμόκλειο σπάθη του ιδιώτη εργοδότη από πάνω τους. Τελεία.

Εμείς οι Άνεργοι έχουμε τις δικές μας (τεράστιες ομολογουμένως) ευθύνες που δεν αυτοοργανωνόμαστε και δεν κάνουμε ακτιβίστικες ενέργειες διαρκείας (πχ κατάληψη δημόσιων κτηρίων ή δρόμων) στο κίνημα αλλά σίγουρα δεν είναι αυτό το κύριο πρόβλημα της συμμετοχής μας ή όχι σε μία 24ωρη ή 48ωρη γενική απεργία. Ενώ θα ήταν 100% επιβεβλημένη από την δεύτερη ή ακόμα και από την πρώτη μέρα μιας Γενικής (και όχι κλαδικής) Πολιτικής (και όχι συνδικαλιστικής) Απεργίας Διαρκείας (και όχι 24ωρης ή 48ωρης).

Αυτά για τους χρήσιμους ηλίθιους όπου αναμασούν τα ίδια και τα ίδια.